Όταν λειτουργούσε ο Γέροντας [o άγιος Γεώργιος Καρσλίδης], συλλειτουργούσαν μαζί του διάφοροι άγιοι. Μέσα στο ιερό ακουγόντουσαν πολλές φωνές και διάφορες ψαλμωδίες.
Όταν έβγαζε τα Άγια, δεν ήταν μόνος του αλλά και πολλοί άλλοι κατά περίπτωση. Αλλά δεν μας επέτρεπε ούτε να ρωτούμε ούτε να λέμε τίποτε για όλα αυτά…
Ο Γέροντας δεν έχει φύγει. Είναι εδώ. Είναι δίπλα μας. Μας βοηθάει. Εγώ τον παρακαλώ σε κάθε περίπτωση της ζωής μου…
Εμφανίσθηκε ο Γέροντας στο δωμάτιο που καθόμασταν με άλλες γυναίκες. Μπήκε κεκλεισμένων των θυρών. Μας συμβούλεψε για την πορεία της ζωής μας.
Στα μνημόσυνα του Γέροντα ήμασταν πάλι στο δωμάτιο του ξενώνα και καθόμασταν. Ο καιρός ήταν κακός και σκεφτήκαμε μαζί με μία άλλη γυναίκα να πάμε να δούμε μήπως έσβησε το καντήλι, που άναβε στον τάφο του.
Από τον τάφο έβγαινε ένα άσπρο, πηχτό φως που ανέβαινε μέχρι ψηλά πάνω στον ουρανό. Το βλέπαμε και οι δύο. Της λέω:
– Αυτό είναι το αγιοτικό φως, κάνει καλό…
Πήραμε με τα χέρια μας και εγώ έβαλα στο κεφάλι μου και στο πρόσωπο μου, γιατί είχα πονοκεφάλους. Η άλλη γυναίκα είχε το στομάχι της, που την πονούσε. Από τότε οι αρρώστιες μας πέρασαν.
Μαρτυρία από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ο “Όσιος Γεώργιος της Δράμας, (1901-1950).
paraklisi
hristospanagia.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/