Κύριε μου, Θεέ της αγάπης και του ελέους, παντοδύναμε και παντογνώστη, εμένα, που η πίστη μου είναι ελάχιστη και η δύναμη μου ανύπαρκτη, με βασανίζουν καθημερινά δεκάδες «γιατί». Σε παρακαλώ βοήθησε με να καταλάβω το θέλημα σου.
Σκέφτομαι συνέχεια γιατί επιτρέπεις να υπάρχει το κακό στον κόσμο. Γιατί να θριαμβεύει η βία, γιατί να επιβραβεύεται η αδικία, γιατί να καταποντίζεται η αγάπη, γιατί να λοιδορείται η ταπείνωση, γιατί να αγνοείται η δικαιοσύνη; Γιατί να βασανίζονται τόσοι άνθρωποι, γιατί να πεθαίνουν παιδιά, γιατί να πεινάνε και να διψάνε τόσοι άνθρωποι, γιατί οι πόλεμοι, γιατί οι καταστροφές, γιατί οι επιδημίες; Γιατί η φτώχια, η ανεργία, η αδικία; Γιατί όλα αυτά, την ώρα που άνθρωποι άδικοι και αλαζόνες, αδιάφοροι και ψυχροί, κακοί και απατεώνες απολαμβάνουν τα πάντα;
[sc name=”nistisima” ][/sc]
Αλλά και στο δικό μου μικρόκοσμο τα γιατί είναι βασανιστικά. Γιατί η αρρώστια χτύπησε τον καλό μου φίλο; To παιδί μου ή εκείνο τον άγιο άνθρωπο; Γιατί να πονάει αβάσταχτα και να λιώνει στον πυρετό; Γιατί να σηκώνει το σταυρό μιας αναπηρίας, μιας ανίατης ασθένειας, γιατί να πεθαίνει τόσο νωρίς; Γιατί η φθορά των γηρατειών, γιατί να τρυπάει έτσι ο πόνος αυτούς που μένουν πίσω;
Και τόσα άλλα θέλω να σε ρωτήσω Θεέ μου. Τόσα πολλά που δεν καταλαβαίνω. Και ας έχω μελετήσει καλά το μάθημα μου. Και ας ακούσει τόσες ομιλίες και ας έχω διαβάσει τόσα βιβλία, και ας είμαι έτοιμος να διδάξω τους άλλους με τα κατάλληλα λόγια, όταν με ρωτήσουν ή και χωρίς. Όταν μείνω μόνος μου με τις σκέψεις μου, όταν η δύσκολη κατάσταση ακουμπήσει και εμένα, όλα αλλάζουν. Η σιγουριά μου, οι τυποποιημένες απαντήσεις, τα έτοιμα παραδείγματα, οι διδακτικές ιστορίες, όλα αυτά μοιάζουν τόσο λίγα, τόσο μακρινά. Τότε νιώθω σαν να μην έχω κανένα στήριγμα, σαν να γκρεμίζονται οι θεωρίες μου, ο κόσμος μου που έχω στήσει γύρω μου…
Τότε είναι πια η στιγμή της μεγάλης, της μόνης σημαντικής επιλογής που έχω να κάνω στη ζωή μου. Τότε είναι η στιγμή της πίστης. Εκεί. Όχι στα σίγουρα, όχι στα εύκολα, όχι στον στρωτό δρόμο. Εκεί, εδώ στα δύσκολα. Εδώ κρίνονται όλα. Στο σεισμό που με συνταράσει, στην ανατροπή της ευκολίας μου, στην αρχή του ανήφορου, στο σήκωμα του σταυρού. Τώρα είναι η επιλογή. Εκεί που Εσύ δεν φαίνεσαι. Εκεί που μοιάζεις να είσαι απών.
Από τη μια, είναι ο δρόμος της απιστίας. Δεν είναι φυσικά ανάγκη να δηλώσω άπιστος. Δεν είναι ανάγκη να αρχίσω να σε καταριέμαι, ούτε να σε αρνηθώ ολοκληρωτικά, να γίνω αρνητής και πολέμιος. Όταν όμως τα γιατί μου μείνουν αναπάντητα, μπορώ να πορευθώ μέσα στη δυσκολία χωρίς Εσένα. Να ψυχρανθώ. Να υποφέρω χωρίς ελπίδα. Να βασανιστώ πιστεύοντας ότι είναι όλα μάταια. Να κυνηγήσω κάθε ακτίνα πρόσκαιρης απόλαυσης, όχι κατ’ ανάγκην αμαρτωλής, να κοιτάξω το συμφέρον μου, το «καλό» των ανθρώπων μου, την όποια άνεση μου, και Εσύ να είσαι το ρομαντικό παραμύθι που θα λέω στους άλλους, στα παιδιά μου, στους πονεμένους, χωρίς να το πιστεύω πραγματικά, χωρίς να ζω για Εσένα, με Εσένα…
Και από την άλλη είναι ο δρόμος της πίστης. Ο δύσκολος δρόμος. Όχι ότι δεν θα έχω μέσα μου τα αμείλικτα γιατί. Αυτά δεν ξεχνιούνται. Αυτά θα στα απευθύνω καθημερινά, συνέχεια. Θα ζητάω τις απαντήσεις, αλλά δεν θα βασίσω τη ζωή μου σε αυτές. Ξέρω Θεέ μου ότι μπορεί να πάρω κάποιες σε αυτή τη ζωή, μπορεί και όχι. Ξέρω ότι όταν σε πλησιάσω, αν Εσύ το επιτρέψεις θα μου φανερωθούν όσα μου χρειάζονται. Δεν ξέρω το σχέδιο Σου για εμένα, δεν ξέρω το σχέδιο Σου για τους άλλους. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες, δεν ξέρω τον τρόπο, δεν ξέρω το δρόμο. Ξέρω όμως το βασικό. Ξέρω ότι με αγαπάς. Ξέρω ότι το σχέδιο Σου για εμένα είναι η σωτηρία μου. Για όλον τον κόσμο, για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Να είμαι μαζί σου. Και αυτή η σωτηρία μου δεν έχει σχέση με αυτά που εγώ νομίζω. Μπορεί και να είναι πολύ διαφορετική από κάθε τι που ξέρω. Και εκεί είναι που χρειάζεται η πίστη. Πίστη σε αυτό που δεν καταλαβαίνω, σε αυτό που δεν ξέρω πλήρως. Πίστη στην αγάπη Σου. Την άπειρη και όμως στοχευμένη σε εμένα και στον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Την τόσο ακατανόητη και όμως οικεία. Την απλόχερα δοσμένη χωρίς καμία απαίτηση ανταλλάγματος. Αυτήν που γεμίζει τα πάντα και τους πάντες, χωρίς κανένα καταναγκασμό, αλλά μόνο όσο τις επιτρέπεται.
Μέσα από την πίστη αυτή, όλα παίρνουν άλλο νόημα. Η δυσκολία, ο πόνος, η στέρηση. Δεν τα έφερες Εσύ στον κόσμο Θεέ μου. Είναι συνέπειες της αμαρτίας που κληρονόμησα και συντηρώ, εγώ και όλος ο κόσμος. Και αν εσύ τα επιτρέπεις, είναι για τη σωτηρία μας. Μέσα από δρόμους που Εσύ ξέρεις. Με τρόπους που εσύ καταλαβαίνεις. Με συσχετισμούς και αλληλεπιδράσεις που εσύ έχεις σχεδιάσει. Εγώ έχω για οδηγό την αγάπη Σου. Και ας μην καταλαβαίνω. Ας μην ξεχωρίζω πάντα αν η κάθε δυσκολία έρχεται για ωφέλεια, ή για ταπείνωση, ή για άσκηση, ή για συνετισμό, ή για να αποφευχθεί κάτι ακόμα χειρότερο, ή για παραδειγματισμό άλλων, ή για κάποιον άλλο λόγο. Με εμπιστοσύνη σε Εσένα και με επίγνωση της δικής μου αδυναμίας και της δικής Σου παντοδυναμίας, της δικής μου άγνοιας και της δικής Σου παντογνωσίας.
Έτσι θα πορευθώ Θεέ μου. Στον μόνο δρόμο που αισθάνομαι βαθιά μέσα μου ότι έχει νόημα. Και έτσι θα κοιτάζω τον κόσμο Σου και τη ζωή μου. Μέσα από την πίστη στην αγάπη Σου…