Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος μας μεταφέρει τί έλεγε η Γερόντισσα Γαλακτία για τη Νοερά Προσευχή…
Η Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης έλεγε ότι ο άνθρωπος ο οποίος δεν ολοκλήρωσε πρώτα πρακτικά-πρακτικά τη μετάνοιά του και έπιασε το κομποσκοίνι γρήγορα στα χέρια του, επειδή του είπαν κάποιοι παπάδες, κάποιοι καλόγεροι, επειδή τα πάθη του είναι ζωντανά ακόμα μες την καρδιά του “εμφωλεύουν”, εμφωλεύω σημαίνει είναι μες τις φωλιές της καρδιάς μας.
Η καρδιά μας είναι γεμάτη σπήλαια και μέσα είναι κρυμμένα τα πάθη μας, ιδιαιτέρως αυτά που κληρονομήσαμε.
Καρδιακή προσευχή είναι να ακούς συνεχώς, πέφτεις, κοιμάσαι, ξυπνάς, κάνεις το λουτρό σου, κόβεις τα νύχια σου, τρως, μιλάς, να ακούς μέσα σου το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”, “Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με”. Να σταματά, να ξεκινά, να σταματά, να ξεκινά. Αυτό είναι δώρο. Δεν είναι τεχνική μέθοδος να μου το διδάξει κάποιος. Είναι δώρο. Σε μερικούς έρχεται λίγο και φεύγει, μέχρι να ‘ρθεί μόνιμα.
[sc name=”palaiomenes-eikones-se-xylo” ][/sc]
Η Νοερά προσευχή είναι για όλους μας. Το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με” αλλά πότε; Όταν ασχοληθούμε σοβαρά με τη μετάνοια. Και την τακτική, τακτική, τακτική εξομολόγηση. Όχι πήγα μια φορά και εξομολογήθηκα και συνεχίζω τις αμαρτίες που έκανα πριν να εξομολογηθώ και να πιάνω ένα κομποσκοίνι και να μάχομαι. Δε γίνεται. Γιατί δε γίνεται; Λέει η Γερόντισσα Γαλακτία διότι τα δαιμόνια που “εμφωλεύουν”, μες τις φωλιές της καρδιάς είναι, ακούτε τι ωραίο εικονικόν παράδειγμα, σαν να κρατάς ψηλά μια τσαγιέρα με ζεστό νερό κι όταν λες “ελέησόν με” τους γέρνεις πάνω στο κεφάλι το ζεστό νερό με το τσαγιερό κι αυτά βγαίνουν αμέσως έξω από τη φωλιά τους. Εκεί που εμφωλεύουν. Και σου λέει “ποιός είσαι εσύ ρε που θα με υποχρεώσεις να βγω από τη φωλιά μου;” Πες είναι το δαιμόνιο της ζήλιας, το δαιμόνιο του θυμού, “ρε εγώ είμαι εδώ μέσα από τον καιρό που εγεννήθηκες, ο παππούς σου ο Νικόλας μ’ έστειλε να κατοικήσω μέσα σου”. Πάθος του παππού. Το άλλο πάθος είναι της γιαγιάς σου, της Δέσποινας. “Ποιος είσαι εσύ που χωρίς να αγωνιστείς να φύγω, μου στέλνεις τ’ όνομα αυτού που Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε, για να φύγω;” Και αρχίζει πόλεμο. Εσύ δεν ξέρεις να πολεμάς. Ποιος σου δίδαξε να πολεμάς; Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Είναι φοβερό. Να σου κάνει πόλεμο ο σατανάς χωρίς εσύ να ξέρεις να τον πολεμάς…
Άρα χρειάζεται πολύ μετάνοια, χρειάζεται να έχουμε πνευματικό διακριτικό, να μας μάθει πρώτα να κάνουμε παρακλήσεις της Παναγίας και στους Αγίους. Μετά να διαβάζουμε ψαλτήρι. Όταν αρχίσουμε να έχουμε καρπόν από την ανάγνωση, από τη μελέτη του ψαλτηρίου, δηλαδή να μπορούμε να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, βλέποντας τη μετάνοια του Δαυίδ. Όταν μπορούμε να πηγαίνουμε τακτικά στην εκκλησία και να κοινωνούμε τακτικά με καρδία συντετριμμένη και ταπεινωμένη και παράλληλα να ασχολούμαστε με διάφορους ψαλμούς της Παναγίας, είτε “Χαιρετισμούς”, είτε “Θεοτόκε Παρθένε”, “Άξιον εστί”, “Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία” και διάφορα άλλα της Παναγίας μας. Όλα αυτά να τα βλέπει ο πνευματικός, με διάκριση να του τα λέμε. Τότε να ζητήσουμε ευλογία να αρχίσουμε σιγά – σιγά και το κομποσκοίνι. Κι αυτό λέγεται προφορική νοερά προσευχή. Το πρώτο στάδιο της νοεράς προσευχής.