Ποιοι είναι οι σατανικοί Στράουσιστές; Πιστεύουν ότι θα μπορούν να επιβιώσουν μόνο εάν οι ίδιοι δημιουργούν μια δικτατορία και διατηρώντας τον έλεγχο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία λειτουργεί σαν δόλωμα. Δεν βλέπουμε παρά μόνο το τελευταίο και ξεχνάμε τη μεγάλη σύγκρουση στην οποία βρίσκεται. Ως αποτέλεσμα, δεν κατανοούμε τι συμβαίνει στο πεδίο της μάχης, ούτε αντιλαμβανόμαστε σωστά τον τρόπο με τον οποίο αναδιοργανώνεται ο κόσμος και ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ευρωπαϊκή ήπειρος.

Όλα ξεκίνησαν με την άφιξη του Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο. Περιβάλλεται από πρώην συνεργάτες που είχε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της αντιπροεδρίας του: τους Στράουσιστές [1]. Αυτή η μικρή αίρεση ποικίλλει σε πολιτικό χρώμα, είτε Ρεπουμπλικανική είτε Δημοκρατική, ανάλογα με το κόμμα του εν ενεργεία προέδρου. Τα μέλη της, σχεδόν όλοι Εβραίοι, ακολουθούν την προφορική διδασκαλία του αείμνηστου Λέο Στράους. Είναι πεπεισμένοι ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και οι δημοκρατίες αδύναμες. Περαιτέρω, δεν μπόρεσαν να σώσουν τον λαό τους από το Ολοκαύτωμα και δεν θα μπορέσουν να τον σώσουν ούτε την επόμενη φορά. Πιστεύουν ότι θα μπορούν να επιβιώσουν μόνο εάν οι ίδιοι δημιουργούν μια δικτατορία και διατηρώντας τον έλεγχο. Στη δεκαετία του 2000, σχημάτισαν το Project for a New American Century. Είχαν ευχηθεί ένα «Νέο Περλ Χάρμπορ» που θα συγκλόνιζε τόσο πολύ το μυαλό των ΗΠΑϊών που θα κατάφερναν να τους επιβάλουν τις απόψεις τους. Ήταν οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Αυτές οι πληροφορίες είναι συγκλονιστικές και μας είναι δύσκολο να τις παραδεχτούμε. Υπάρχουν, ωστόσο, πολλά βιβλία που θεωρούνται σοβαρά για το θέμα αυτό. Πάνω απ ’ όλα, η σταδιοδρόμηση των Στράουσιστών από το 1976, ημερομηνία διορισμού του Paul Wolfowitz [2] στο Πεντάγωνο, μέχρι σήμερα επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό τις χειρότερες ανησυχίες. Στην Ευρώπη, οι Στράουσιστές δεν είναι γνωστοί, αλλά οι δημοσιογράφοι που τους υποστηρίζουν είναι. Τους αποκαλούν «νεοσυντηρητικοί». Ομολογουμένως, οι Εβραίοι διανοούμενοι δεν υποστήριξαν ποτέ αυτή τη μικροσκοπική εβραϊκή αίρεση.

Ας επιστρέψουμε στην ιστορία μας. Τον Νοέμβριο του 2021, οι Στράουσιστές έστειλαν τη Βικτόρια Νούλαντ για να καλέσει τη ρωσική κυβέρνηση να παραταχθεί πίσω τους. Αλλά το Κρεμλίνο αντέδρασε προτείνοντας μια Συνθήκη που εγγυάται την ειρήνη, δηλαδή αμφισβητώντας όχι μόνο το σχέδιο του Στράουσιστών, αλλά και τη λεγόμενη πολιτική ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών [3]. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αμφισβήτησε την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η οποία απειλεί τη χώρα του, και τον τρόπο με τον οποίον η Ουάσιγκτον συνεχίζει να επιτίθεται και να καταστρέφει κράτη, ειδικά στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Οι Στράουσιστές προκάλεσαν τότε σκόπιμα τη Ρωσία για να την βγάλουν από τους μεντεσέδες της. Ενθάρρυναν τους Ουκρανούς «αναπόσπαστους εθνικιστές» να βομβαρδίσουν τους συμπατριώτες τους στο Ντονμπάς και να προετοιμάσουν μια ταυτόχρονη επίθεση στο Ντονμπάς και την Κριμαία [4]. Η Μόσχα, η οποία δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στις Συμφωνίες του Μινσκ και προετοιμαζόταν για μια παγκόσμια αντιπαράθεση από το 2015, είπε ότι είχε έρθει η ώρα. 300.000 Ρώσοι στρατιώτες εισήλθαν στην Ουκρανία για να «αποναζιστικοποιήσουν» τη χώρα [5]. Το Κρεμλίνο ορθώς θεωρεί ότι οι «αναπόσπαστοι εθνικιστές», οι οποίοι είχαν συμμαχήσει με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εξακολουθούν να μοιράζονται τη φυλετική ιδεολογία τους.

Και πάλι, αυτό που γράφω είναι σοκαριστικό. Τα βιβλία αναφοράς των Ουκρανών εθνικιστών δεν έχουν μεταφραστεί ποτέ στις δυτικές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικισμού του Ντμίτρο Ντόντσοφ. Αν ορισμένοι δεν ξέρουν τι έκανε ο Ντόντσοφ κατά τη διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι γνωρίζουμε τα εγκλήματα των μαθητών του, Stepan Bandera και Yaroslav Stetsko. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν όλοι αφοσιωμένοι στον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ. Βοήθησαν και μερικές φορές επέβλεψαν τη δολοφονία τουλάχιστον 1,7 εκατομμυρίων συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένου ενός εκατομμυρίου Εβραίων. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται δύσκολο να πιστέψουμε ότι έχουν συμμαχήσει με τους Στράουσιστές και τον Εβραίο πρόεδρο Ζελένσκι, όπως δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ. Πράγματι, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Ναφτάλι Μπένετ, πήρε αμέσως θέση εναντίον τους [6]. Συμβούλεψε μάλιστα τον πρόεδρο Ζελένσκι να βοηθήσει τους Ρώσους να καθαρίσουν τη χώρα του. Η ισορροπία δυνάμεων είναι τέτοια έτσι ώστε ο διάδοχός του, Γιαΐρ Λαπίντ, ενώ συμμερίζεται τις ιδέες του Μπένετ και αρνείται να προμηθεύσει όπλα στην Ουκρανία, εκφωνεί λόγο υπέρ του ατλαντισμού. Ωστόσο, θυμόμαστε ότι ο Paul Wolfowitz προήδρευσε ενός σημαντικού συνεδρίου στην Ουάσιγκτον με Ουκρανούς υπουργούς. Δεσμεύτηκε τότε να υποστηρίζει τον αγώνα των αναπόσπαστων εθνικιστών κατά της Ρωσίας [7].

Ωστόσο, οι δεσμοί μεταξύ των Ουκρανών «αναπόσπαστων εθνικιστών» και των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» του Ουκρανού Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι είναι ιστορικοί. Διαπραγματεύτηκαν μια συμφωνία το 1921 σύμφωνα με την οποία θα ενωθούν εναντίον των Μπολσεβίκων. Δεδομένης της μακράς διαδοχής πογκρόμ που είχαν ήδη διαπράξει οι «Ουκρανοί εθνικιστές», η αποκάλυψη αυτής της συμφωνίας, μόλις εξελέγη ο Γιαμποτίνσκι στη Διευθύνουσα Επιτροπή της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, προκάλεσε την ομόφωνη απόρριψη της εβραϊκής διασποράς. Ο Πολωνός David Ben-Gurion, ο οποίος ανέλαβε την πολιτοφυλακή του Jabotinsky στην Παλαιστίνη, την αποκάλεσε «φασιστική» και «πιθανώς ναζιστική». Στη συνέχεια, ο Γιαμποτίνσκι εξορίστηκε στη Νέα Υόρκη, όπου τον ακολούθησε ένας άλλος Πολωνός, ο Μπενσιόν Νετανιάχου, πατέρας του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος έγινε ο ιδιαίτερος γραμματέας του [8].

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο μέντορας της σκέψης, Ντόντσοφ, και οι δύο επικεφαλής δολοφόνοι, Μπαντέρα και Στέτσκο, ανακτήθηκαν από τους Αγγλοσάξονες. Ο πρώτος εξορίστηκε στον Καναδά, στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες παρά το παρελθόν του ως διοικητής του Ινστιτούτου Reinhard Heydrich υπεύθυνου για τον συντονισμό της «τελικής λύσης» [9], ενώ οι άλλοι δύο εξορίστηκαν στη Γερμανία για να εργαστούν στο αντικομμουνιστικό ραδιόφωνο της CIA [10]. Μετά τη δολοφονία του Μπαντέρα, ο Στέτσκο έγινε συμπρόεδρος (μαζί με τον Τσιάνγκ Κάι-σεκ) της Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Λίγκας στην οποία η CIA συγκέντρωσε τους αγαπημένους της δικτάτορες και εγκληματίες, συμπεριλαμβανομένου του Κλάους Μπάρμπι [11].

Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Οι Στράουσιστές δεν ενδιαφέρονται για την Ουκρανία. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η κυριαρχία στον κόσμο και επομένως η υποβάθμιση όλων των άλλων πρωταγωνιστών: της Ρωσίας, της Κίνας και των Ευρωπαίων. Αυτό έγραφε ο Wolfowitz το 1992 όταν περιέγραψε αυτές τις δυνάμεις ως «ανταγωνιστές», κάτι που δεν είναι [12].

Οι Ρώσοι δεν κάνουν λάθος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έστειλαν πολύ λίγα στρατεύματα στην Ουκρανία. Τρεις φορές λιγότερο από τον ουκρανικό στρατό. Επομένως, είναι ανόητο να ερμηνεύουμε τη βραδύτητά τους ως ήττα ενώ επιφυλάσσονται για την άμεση αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον.

Σήμερα, οι Στράουσιστές πίεσαν για το σαμποτάζ των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream. Σε αντίθεση με ό, τι ισχυρίζονται ορισμένοι, δεν πρόκειται για τη διάσπαση της ρωσικής οικονομίας, η οποία έχει άλλους πελάτες, αλλά για τη γερμανική βιομηχανία, η οποία δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς αυτούς [13]. Κανονικά το Βερολίνο θα έπρεπε να έχει αντιδράσει στο έγκλημα του επικυρίαρχου του. Αλλά όχι! Το αντίθετο. Μόλις ο Όλαφ Σολτς έφτασε στην Καγκελαρία, η κυβέρνησή του δημιούργησε ένα τεράστιο σύστημα με στόχο την «εναρμόνιση των ειδήσεων» [14]. Εποπτεύεται από την υπουργό Εσωτερικών, τη σοσιαλδημοκράτη Νάνσι Φάιζερ. Όλα τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης που απευθύνονταν στο δυτικό ακροατήριο απαγορεύτηκαν από τις «δημοκρατίες» από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, δηλαδή από την εφαρμογή από τον ρωσικό στρατό του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Από τώρα και στο εξής, στη Γερμανία, η παράθεση αυτού του ψηφίσματος και η αναφορά στην ρωσική ερμηνεία εξισώνεται με «προπαγάνδα». Είναι πολύ εκπληκτικό να βλέπουμε τους Γερμανούς να υπονομεύουν οι ίδιοι τους δικούς τους θεσμούς. Τον εικοστό αιώνα, η Γερμανία, η οποία ήταν ο φάρος της επιστήμης και της τεχνολογίας πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε σε λίγα χρόνια μια τυφλή χώρα που διέπραξε τα χειρότερα εγκλήματα. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, ενώ η βιομηχανία της ήταν η πιο αποτελεσματική στον κόσμο, η Γερμανία τυφλώνεται και πάλι χωρίς λόγο. Οι ίδιοι επιβεβαιώνουν την πτώση τους προς όφελος της Πολωνίας, αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς όφελος της πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Intermarium) [15].

Από την πλευρά τους, οι Στράουσιστές χρησιμοποιούν τα προνόμιά τους στη Γερμανία. Οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις έχουν το καθεστώς της πλήρους ετεροδικίας και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να περιορίσει τη δραστηριότητά τους. Έτσι, όταν το 2002 ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ αντιτάχθηκε στον πόλεμο των Στράουσιστών στη Μέση Ανατολή, δεν μπόρεσε να εμποδίσει το Πεντάγωνο να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις του στη Γερμανία ως πίσω βάσεις για την εισβολή του και την καταστροφή του Ιράκ.

Η Ομάδα Αμυντικής Επαφής της Ουκρανίας συνεδρίασε στο Ramstein της Ρηνανίας-Παλατινάτου. Οι αντιπρόσωποι των πενήντα προσκληθέντων κρατών, αφού είχαν εκβιαστεί για να εξοπλίσουν το Κίεβο με πλήθος όπλων, είχαν το δικαίωμα να λάβουν εξηγήσεις σχετικά με την Επιχειρησιακή Αντίληψη της Αντίστασης (Resistance Operating Concept — ROC). Πρόκειται για την επανενεργοποίηση για πολλοστή φορά των δικτύων stay-behind που δημιουργήθηκαν στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου [16]. Εκείνη την εποχή, δημιουργήθηκαν πρώτα από την ΗΠΑϊκή CIA και τη βρετανική MI6, πρώτου ενσωματωθούν στο ΝΑΤΟ. Οι πρώην Ναζί και οι Ουκρανοί «αναπόσπαστοι εθνικιστές» ήταν η κύρια συνιστώσα τους.

Το σημερινό δίκτυο stay-behind συντονίζεται από το 2013 από το ΝΑΤΟ στη βάση του στη Στουτγάρδη-Vaihingen (Βάδη-Βυρτεμβέργη) όπου διαμένουν οι ΗΠΑϊκές Ειδικές Δυνάμεις για την Ευρώπη (SOCEUR). Επρόκειτο για τη δημιουργία μιας εξόριστης κυβέρνησης και την οργάνωση δολιοφθοράς κατά το πρότυπο αυτού που έκαναν ο στρατηγός Charles De Gaulle και ο νομάρχης Jean Moulin κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Otto C. Fiala πρόσθεσε τις μη βίαιες διαδηλώσεις που δοκιμάστηκαν από τον καθηγητή Gene Sharp στο ανατολικό μπλοκ και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια των «έγχρωμων επαναστάσεων» [17]. Να θυμηθούμε ότι, σε αντίθεση με όσα ισχυρίστηκε ο ίδιος, ο Gene Sharp εργαζόταν πάντα για την Ατλαντική Συμμαχία [18]. Η πρώτη επίδειξη του ουκρανικού Stay-behind πραγματοποιήθηκε στις 8 Οκτωβρίου με το σαμποτάζ της γέφυρας της Κριμαίας πάνω από τα στενά του Κερτς.