Συχνά παρατηροῦμε μοναχούς νά μπλέκονται σέ βιοτικές ὑποθέσεις καί νά χάνουν τόν πνευματικό τους προσανατολισμό.
Ἀσχολοῦνται μέ θέματα πού ὑποτίθεται ὅτι τά ἔχουν ἀρνηθεῖ, ὅταν δέχτηκαν τό μοναχικό σχῆμα. Βέβαια, δικαιολογοῦν τήν ἐνασχόλησή τους μέ τά βιοτικά μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι ἐνδιαφέρονται γιά τό καλό καί τήν προκοπή τοῦ μοναστηριοῦ τους καί ὄχι γιά δικά τους προσωπικά συμφέροντα.
Ὁ ἰσχυρισμός αὐτός ἔχει περιορισμένη πειστικότητα, ἀφοῦ τά συμφέροντα τοῦ μοναστηριοῦ ἐπηρεάζουν καί τή ζωή τους. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἐκεῖνος πού ἀρνήθηκε τά ἐγκόσμια δέν πρέπει νά ἀναμειγνύεται σέ βιοτικές μέριμνες, ἀλλά νά ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ἦταν ἀπόλυτος στό θέμα αὐτό. Ὁ ἴδιος ἀρνοῦνταν κάθε ἀνάμειξή του σέ κοσμικά θέματα. Εἶναι ἰδιαίτερα διαφωτιστικό τό περιστατικό πού διαβάζουμε στό Γεροντικό.
Κάποτε λοιπόν τόν εἶχε ἐπισκεφθεῖ στή σκήτη ἕνας ἀξιωματοῦχος τοῦ κράτους ἀπό τή Ρώμη καί τοῦ ἔδωσε τή διαθήκη ἑνός συγγενοῦς του, ὁ ὁποῖος τοῦ ἄφηνε κάποια περιουσιακά στοιχεῖα.
Ὁ γέροντας μόλις τήν ἔπιασε στά χέρια του, θέλησε νά τήν ξεσχίσει, ὁ ἀξιωματοῦχος ὅμως τόν συγκράτησε καί τοῦ εἶπε ὅτι ἡ καταστροφή τῆς διαθήκης ἦταν μεγάλος κίνδυνος γι᾿ αὐτόν.
Τοῦ τήν ἐπέστρεψε ὅμως διευκρινίζοντάς του: «Ἐγώ ἔχω πεθάνει πρίν ἀπό αὐτόν καί δέν βρίσκομαι πλέον μεταξύ τῶν ζώντων».