Οτιδήποτε άλλο κάνει ο παπάς – ή ευρύτερα η Εκκλησία – αρχίζει και τελειώνει µε την Λειτουργία. Η φιλανθρωπία για παράδειγμα: κι αυτή απ’ την Λειτουργία πηγάζει.
Οι ευχές της Εκκλησίας είναι γεμάτες από ικεσίες για όλους όσους έχουν ανάγκη κι έρχονται στην Εκκλησία για βοήθεια. Η βοήθεια μπορεί να ‘ναι ηθική ή και υλική. Αν δεν υπήρχε η Λειτουργία τότε η Εκκλησία θα ήταν ένα είδος συλλόγου που παρέχει ψυχική ή υλική στήριξη.
Μέσα στην Λειτουργία όμως, στην Λατρεία δηλαδή, η ένωση µε τους πάσχοντες αδελφούς µας, η δική µας ένωση µε τους άλλους, φίλους, γνωστούς κι αγνώστους μεταβάλλεται σε σχέση λειτουργική.
Ευλογημένος ο Ερχόμενος: στη Λειτουργία έρχεται ο ίδιος ο Χριστός! Ο Χριστός μεταμορφώνει τα πάντα -ακόμα και τις μεταξύ µας σχέσεις.
Στην Εκκλησία δεν συμπάσχουμε επειδή «πρέπει» αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Έτσι, η Εκκλησία δε νοείται ως φιλανθρωπικό κλαμπ. H Εκκλησία είναι η Κιβωτός που στο κατάστρωμά της τελείται χωρίς σταματημό η Θεία Λειτουργία.
Όλοι είμαστε ταξιδιώτες προς τη Βασιλεία και πάνω στο καράβι είμαστε όλοι ίσοι. Αυτό βέβαια δεν είναι δικαίωμα.
Αν ήταν δικαίωμα ή κατάκτηση η αποστολή της Εκκλησίας θα είχε ένα κοινωνικό χαρακτήρα. Η ισότητα μέσα στην Εκκλησία ερμηνεύεται μονάχα μυστηριακά. Αρχόντοι άλλωστε και ταπεινοί απ’ την ίδια λαβίδα (=κουτάλι) κοινωνάμε.
Μες την Εκκλησία είμαστε όλοι ίσοι, γιατί δεν έχουµε να χωρίσουμε τίποτε. Κάθε άλλο. Μας ένωσεν ο Χριστός. Αυτή είναι η Φιλανθρωπία της Εκκλησίας: η λειτουργημένη χωρίς εξαίρεση Αγάπη.