Το σώμα είναι χώμα, λάσπη και αύριον θε ναν’ το φάνε τα σκουλήκια και ανάγκη είναι η ψυχή να χαίρεται πάντοτε εις τον Παράδεισον ανισως και κάμη καλά ή να καιεται πάντοτε εις την Κόλασιν ανισως και κάμη κακά.
Τούτο το σώμα οπού βλέπομεν, αδελφοι μου, είναι δεν είναι άνθρωπος, αλλά είναι ωσάν ένα φόρεμα της ψυχής.
Η ψυχή είναι άνθρωπος, η ψυχή είναι όπου βλέπει, ακούει, ομιλεί, πιάνει, περιπατει, μανθανει γράμματα, τέχνες, επιστήμες, η ψυχή είναι οπου δίνει ζωή εις το σώμα και δεν τ’ αφήνει να βρομίσει και, καθώς έβγη η ψυχή, βλέπετε φανερά και ευθύς βρωμά και σκουληκιαζει το σώμα, διατί δεν είναι άνθρωπος.
Το κορμί και τα μάτια του, μα δεν βλέπει, έχει τα αυτιά του, μα δεν ακούει, έχει το στόμα του, μα δεν ομιλεί, έχει τα χέρια του, μα δεν πιάνει, έχει τα ποδάρια του, μα δεν περιπατει. Ίσια είναι η πέτρα, ίσια και το σώμα χωρίς ψυχήν.
Τούτο σας λέγω και σας παραγγελω, καν ο ουρανός να κατέβει κάτω, κάν η γη να ανέβει επάνω, κάν όλος ο κόσμος να χαλάσει, καθώς μέλλει να χαλάσει, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλη τι έχει να κάμη ο Θεός. Το κορμί σας ας το καυσουν, άς το τηγανίσουν, τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν, μη σας μέλει, δώσατε τα, δεν είναι ιδικά σας.
Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται.
Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μην τα χαλάσετε.
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
