Στο 27ο από “Τα εκατόν πρακτικά κεφάλαια” του Αγίου Διαδόχου Φωτικής αναφέρει τα εξής: Πολύ λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν με ακρίβεια και διακρίνουν τα σφάλματά τους και των ανθρώπων αυτών ο νους ποτέ δεν απομακρύνεται από την μνήμη (ενθύμηση) του Θεού.
Τα μάτια μας, όταν έχουν την υγεία τους, μπορούν και βλέπουν τα πάντα, μέχρι και τα μικρά κουνούπια στον αέρα. Ενώ αν χάσουν την υγεία και τη διαύγεια τους κι’ αρχίζουν να βλέπουν θολά, τότε αν είναι κάτι μεγάλο μπροστά τους το βλεπουν αμυδρά και τα μικρά δεν τα βλέπουν καθόλου.
Έτσι και η ψυχή, αν θεραπεύσει με την μεγάλη προσοχή την αναπηρία που έχει υποστεί, λόγω της φιλοκοσμιας της, τότε και τα πιο μικρά σφάλματα της τα θεωρεί πολύ μεγάλα και χύνει ακατάπαυστα δάκρυα με πολλή ευχαριστία. Γιατί λέγει η Αγία Γραφή. “Οι δίκαιοι θα δοξολογήσουν το όνομά Σου”(Ψαλμ 139, 14).
Αν όμως η ψυχή εξακολουθεί να έχει το κοσμικό φρόνημα, τότε και φόνο αν διαπράξει ή κανένα άλλο αμάρτημα άξιο μεγάλης τιμωρίας, μόλις το αισθάνεται. Ενώ τα μικρά αμαρτήματα ούτε καν τα αντιλαμβάνεται, αλλά και ως κατορθώματα πολλές φορές τα νομίζει και δεν ντρέπεται η άθλια να τα διηγείται με καύχημα. Ανάγκη λοιπόν να καθαριστουμε από τα πάθη και να ξανακερδίσουμε την εσωτερική όραση, για να βλέπουμε πού βαδίζουμε καθημερινά.
