Πολλές φορές μας ερεθίζουν οι υπερβολικές αντιδράσεις των πλησίον μας, αγαπητών και όχι μόνο. Κάνουμε ένα μικρό σχόλιο, ένα αστείο και ξαφνικά ο άνθρωπός μας κλαίει ή εξεγείρεται.
Ένας θρύλος της ερήμου αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που μετακινούνταν από την Όαση και άρχισε να φορτώνει την καμήλα του. Έβαλε τα χαλιά, τα κουζινικά, τα μπαούλα με τα ρούχα … και η καμήλα ανεχόταν τα πάντα.
Καθώς έφευγε θυμήθηκε ένα όμορφο μπλε φτερό που ο πατέρας του τού είχε δωρίσει. Αποφάσισε να το πάρει και το έβαλε πάνω στην καμήλα. Αυτοστιγμεί το ζώο κατέρρευσε κάτω από το βάρος του φτερού και πέθανε.
«Η καμήλα μου δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος του φτερού» πρέπει να σκέφτηκε ο άνθρωπος.
Μερικές φορές πιστεύουμε το ίδιο για τον πλησίον μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι το αστείο μας μπορεί να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του πόνου.
