”Θρησκευτικός Τουρισμός.” Όταν τα προσκυνήματα και οι πνευματικοί τόποι ψυχικής ανάπαυσης κοσμικοποιούνται, ευτελίζονται και ”μεταποιούνται” σε μαζικές εμποροπανηγύρεις, αγοραίες, υπαίθριες λαοσυνάξεις και σε χρηματοπιστωτικές εφόδους οργανωμένων, ομαδικών εκδρομών! Κι ενώ η προσκύνηση σε αγιασμένους τόπους αυτής της αποστατικής, αυτοκαταστροφικής και παρηκμασμένης χώρας υποτίθεται, πως αποτελεί προσωπική υπόθεση αποκλειστικής ενδοεπικοινωνίας με το ”θείο”, διαβάλλεται, αποπνευματικοποιείται και μεταποιείται σε ”οικονομικό πακέτο” συλλογικής περιήγησης με νυχθημερόν κατάκλιση, ημιδιατροφή με εκλεκτό και άφθονο μπουφέ και πλούσιο πρωινό! Και οι πιστοί μετατρέπονται σε εφήμερους, ευκαιριακούς και άχρωμους επισκέπτες, που θωρούν εντέλει τα προσκυνήματα σε -μουσειακού είδους- ανακαινισμένα εντευκτήρια, σε -αρχαιολογικής σημασίας- ιστορικά θέρετρα, κάτι τέλος πάντων από τις illustration σελίδες του National Geographic που αξίζει κανείς να επισκεφθεί.
Δεν μιλάμε φυσικά για πολιτιστικούς συλλόγους, ενορίες εκκλησιών ή συνδικάτα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, αλλά για εταιρικές, οικονομικές συμπράξεις -δυστηχώς- ακόμη και με την αγαστή συνεργασία της επίσημης Εκκλησίας.
Μια επίσκεψη στον ιστότοπο της”Αρχιεπισκοπής Αθηνών” θα πείσει για του λόγου το αληθές: χρήσιμες πληροφορίες για ξενοδοχεία, εστιατόρια και άλλα καταλύματα, γαστρονομικές προτάσεις από την παραδοσιακή και γευσιγνωστική ύπαίθρο, διαβατήρια και visa, ταξιδιωτικά γραφεία, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, ταβέρνες, μουσικές συναυλίες, οργανωμένες πλαζ και σύγχρονα μπακαλόουζ…!
Όταν το ”επιχειρείν” εκτοπίζει το ”πιστεύειν”! Ο Θρησκευτικός Τουρισμός, ως επιχειρηματικός αυτοπροσδιορισμός έχει δικτυωθεί για τα καλά μέσα στους κόλπους της επίσημης Εκκλησίας και δη σε Μητροπόλεις που συνδιάζουν το ”τερπνόν μετά του ωφελίμου,” όπου βέβαια πίσω από την τέρψη ή την ωφέλεια υποβόσκει θελκτικά και ανερυθρίαστα ο μαξιμαλισμός του Μαμωνά!
Οι υπέρμαχοι και συνοδοιπόροι αυτού του είδους Τουρισμού -δημόσιοι, χρηματοδοτικοί λειτουργοί, κεφαλαιοκρατικοί ”συνδαιτυμόνες” ή ακόμη και ποιμενικοί, μεγαλοιδεατικοί εκσυγχρονιστές προτάσσουν μάλιστα και το επιχείρημα της διαφήμισης της Ορθοδοξίας στους αλλοδαπούς αλλοδόξους και αιρετικούς -ακόμη και την… ομολογία πίστεως… σε αυτούς! Ομολογία Πίστεως -όμως- με την συνδρομή, την χορηγία και την ευχή του ”Μαμμωνά’, καθώς και με την απολαβή ενός γερού και μεγαλόπνοου οικονομικού ”μποναμά”, μοιάζει περισσότερο με ανθηρή άνοδο χρηματιστηριακών επενδύσεων και ”υποδόριες” ενέσεις οικονομικής ανάπτυξης, παρά με αγνή και ανιδιοτελή… ομολογία πίστεως! Ένα απτό παράδειγμα Θρησκευτικού Τουρισμού με την σύμπραξη Κράτους και επίσημης Εκκλησίας ήταν και το πρωτόκολλο συνεργασίας που υπογράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2013, μεταξύ της τότε υπουργού Τουρισμού Όλγας Κεφαλογιάννη με τον γνωστό Οικουμενιστή Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο. Σύμφωνα με αυτό: ”Σκοπός της συνεργασίας είναι η προβολή των κορυφαίων θρησκευτικών μνημείων της περιοχής και η καθιέρωση της Δωδεκανήσου ως έναν σημαντικό θρησκευτικό προορισμό της χώρας.
Μέσα από την ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού επιδιώκεται η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προσκλήσεις για τον ελληνικό τουρισμό. Σχετική αναφορά υπάρχει και στο πρωτόκολλο συνεργασίας”. Θα το επαναλάβουμε και όσοι έχουν ευήκοα ώτα ακουέτωσαν: πλην του τεκτονικού εξαμβλώματος του Οικουμενισμού επιχειρείται και διά του θρησκευτικού Τουρισμού η κατάλυση, η αλλοτρίωση, ο τεμαχισμός, η ”πλαστική συσκευασία” της Ορθοδοξίας και η μεταποίησή της σε ένα θρησκευτικό, πολυσυλλεκτικό θέρετρο οικουμενιστικής ομογενοποίησης.
Για τους ιλαρούς, τους διαχρονικούς ωχαδερφιστές και τους γλυκοκοιμωμένους τον ύπνο του αδρανούς και ”υπερήφανου” δικαίου αποτελεί έναν έμμετρα πρακτικό τρόπο εμπορικής διαφήμισης και αβανταδόρικης ”ρεκλάμας,” που στον βωμό του χρήματος ”ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”! Έτσι απλά.
Η Αθωνική Πολιτεία -χάριν αυτής της ”ανιδιοτελούς” και ”ανεπιτήδευτης” ευρωπαικής ”μεγαλοφροσύνης” – τουλάχιστον εδώ και είκοσι χρόνια απέκτησε δρόμους, ιδιωτικά ταξί, ξενοδοχεία, μαγαζιά κι εστιατόρια.
Δεκαοκτώ από τις είκοσι Μονές υπέγραψαν με την Ε.Ε. εταιρικές, χρηματοδοτικές συμβάσεις αναστύλωσης και ανάδειξης των αθωνικών κτισμάτων, ως θρησκευτικά μνημεία και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος αξιοπρόσεκτους, περιηγούμενους τόπους. ”Συνωστισμένα” μπουλούκια αιρετικών και αλλοδόξων περιδιαβαίνουν με αξιοσημείωτο, ”οικολογικό ενδιαφέρον” -και συχνά με σκωπτική θυμηδία- τα μονοπάτια και τους αυλόγυρους των Μοναστηριών. Ταυτόχρονα και για πολλοστή φορά, ο βάρβαρος και απολίτιστος αυτός, συναγελασμός και συνονθύλευμα αντίθετων και αντίρροπων ευρωπαικών πολιτισμών προσπαθεί να επιβάλλει και την είσοδο των γυναικών στο Περιβόλι της Παναγίας, χάριν βεβαίως του… Θρησκευτικού Τουρισμού…
Είναι απείρως τραγικό, ποταπό και φρικαλέο, Οικουμενιστές Μητροπολίτες και άλλοι ”περί άλλων τυρβάζοντες” να μιλούν για ”Τουρισμό” στον χώρο της Εκκλησίας και για περιηγούμενους Τουρίστες, που επί πληρωμή θα μυηθούν στο πνεύμα και στον λόγο της Ορθοδοξίας, φυσικά με το αζημίωτο… Και είναι εξίσου εκπληκτικά οδυνηρό να αποκαλούνται μονές, ναοί και προσκυνήματα ως ”αρχαιολογικά μνημεία πολιτιστικού ενδιαφέροντος,” όταν στην Εκκλησία δεν υπάρχουν απλώς και ως έτυχε μνημεία, αλλά μαρτυρικοί και ευχαριστιακοί τόποι που έχουν καθαγιασθεί με την κοινωνία αγάπης του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος