«Ἐάν μέ ρωτήσης ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἀρετή, θά σοῦ ἀπαντήσω, ἡ ταπείνωση. Κι ἄν μέ ρωτήσης καί δεύτερη καί τρίτη καί δεκάτη…καί ….τελευταία πάλι τήν ἴδια ἀπάντηση θά λάβης. Ἡ ταπείνωση. Αὐτή εἶναι ἡ βάση τῶν ἀρετῶν. Χωρίς αὐτή ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές,ἔστω καί ἄν ἰσχυρίζεσαι ὅτι τίς ἔχεις,δέν σέ βοηθοῦν…». Καί ἀλλοῦ ὁ ἴδιος Ἅγιος λέγει.
Ἡ ταπείνωση μοιάζει μέ τήν κλωστή πού ἑνώνει τίς χάντρες σ΄ἕνα περιδέραιο. Ἄν αὐτή ἡ κλωστή κοπῆ, τότε ὅλες οἱ χάντρες σκορπίζονται. Ἔτσι ἄν δέν ὑπάρχει ἡ ταπείνωση νά ἑνώνη ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές , αὐτές χάνονται καί ὁ κόπος εἶναι μάταιος. Ἀδελφοί μου, ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι προνόμιο τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό καί ἐξέπεσε ὁ μισόκαλος, γι’ αὐτό καί παγιώθηκε στό κακό. Τόν καίει ἡ ταπείνωση, ὅπως ἀναφέρεται χαρακτηριστικά καί στόν βίο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. «Μέ νίκησες καί μέ ἔκαψες Ἀντώνιε, τοῦ εἶπε ὁ πονηρός, γιατί εἶσαι ταπεινός…»
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος