Εμείς όλοι οι τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί να γίνει ποτέ το ίδιο.
Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα.
Αυτό όμως, δεν είναι αναγκαστικά αδιέξοδο.
Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας.
Και ο εαυτός μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι.
Είναι φώς και σκοτάδι μαζί. Ιερός και βέβηλος, σεμνός και πρόστυχος, άγιος και αμαρτωλός.
Η αποδοχή είναι η αρχή για το ταξίδι.
Έπειτα θα έρθουν και οι εκπλήξεις…