Μια φορά στο νησί συντρώγαμε στο εστιατόριο,, με ένα φτωχό παιδί. Ο πατέρας του είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του και ζούσε με μια γυναίκα σε άλλο νησί. Τα παιδιά του πεινούσαν.
Ο πατέρας του εστιάτορα, ένας γέρος άνθρωπος στην ηλικία , μπήκε ξαφνικά στο εστιατόριο του γιου του, κι όταν είδε το παιδί να κάθεται μαζί μου στο τραπέζι και να τρώει, το έπιασε απ΄ το αυτί και τό ‘βγαλε έξω απ΄ το εστιατόριο, νομίζοντας ότι είναι κάποιο παιδάκι που ζητιανεύει.
Το γεγονός αυτό το φέρνω ως παράδειγμα, για να δείξω, ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ενήργησε με την αρετή της διάκρισης, δεν διέκρινε (δεν είδε) στο φτωχό παιδί την ίδια θεία χάρη που υπήρχε και μέσα του και μέσα σε κάθε άνθρωπο, τη χάρη του Ιησού.
Άραγε αντιλαμβάνομαι την άκτιστη θεία χάρη (ενέργεια); Η χάρη είναι ενός προσώπου, του Ιησού, που είναι το αληθινό πρόσωπο κάθε άνθρώπου. Νιώθω την παρουσία του Ιησού εντός μου;
Η Θεία Χάρη δεν είναι φαινόμενο του κόσμου τούτου, δεν είναι όπως λέμε «κτιστή», αλλά είναι «εκ Θεού», είναι άκτιστη, αδημιούργητη ενέργεια του Θεού. Αδημιούργητη σε σχέση με την υλική δημιουργία, με τα φαινόμενα.
Ονομάζομε την αντίληψη της θείας χάρης «αρετή της διακρίσεως». «Τα άνω ζητείτε, τα μη βλεπόμενα, τα ανώτερα , τα πνευματικά». Όχι τα υλικά, αυτά που φθείρονται. Έχομε θησαυρό μέσα σε οστράκινα σκεύη. Τα οστράκινα σκεύη φθείρονται.
Ο θησαυρός δεν φθείρεται, δεν είναι από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.
Στην Ανατολή όταν μιλούν για ένα πράγμα που δεν μιαίνεται φέρουν ως παράδειγμα το άνθος του λωτού, που η λάσπη δεν κολλάει επάνω του. Εμείς έχουμε το παράδειγμα του Φωτός, που δεν μιαίνεται.