Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου, Φιλόλογου, Ιστορικού, Υπ. Δρα ΕΚΠΑ
Το Άγιο Πνεύμα είναι πλήρης και τέλειος Θεός, ως διδάσκει η Αγία Γραφή. Είναι ομοούσιο με τον Πατέρα, στον ίδιο ποσόν που ομοούσιος είναι και ο Υιός. Ταυτόχρονα, είναι «κύριον, ζωοποιόν», καθώς η κυριότητά του αυτή πηγάζει από την ισοτιμία Του με τα άλλα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.
Ως ευαγγελίζεται η Ορθόδοξος Θεολογία, όλη η κτίση είναι πλασμένη και τελεί υπό τη χάριν του Παναγίου Πνεύματος, η οποία είναι άκτιστη. Μακριά και ξέχωρα της θείας Χάριτος υπάρχει μόνον η αμαρτία και το κακό, ουχί ως υπαρκτή οντότητα, αλλά ως απουσία αυτού του καλού. Αυτό το Άγιο Πνεύμα δίδει ζωή και ουσία πνευματική αλλά και φυσική σε όλο τον κόσμο, ορατό και αόρατο.
Στην καθημερινότητα του πιστού, τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος (βλ. σχ., Προς Γαλάτας ε΄, 22-23) είναι αποτέλεσμα μιας λειτουργημένης και συνειδητής συμμετοχής του χριστιανού στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Υπό την προϋπόθεση αυτή και μόνον, τελεί και λειτουργεί η χάρις του Παναγίου Πνεύματος, και μόνον, καθώς, ως τονίζει ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «όλα είναι δυνατά στο Θεό, τα πάντα. Εκτός από ένα: να σε σώσει αν εσύ δεν θέλεις».
Η πνευματοφόρος ζωή του πιστού δεν απεικονίζεται με “περιστεράκια” λευκά, ούτε με φωτοστέφανα που αναμένουμε να δούμε γύρω μας. Αντίθετα, εκφράζεται ορθοπράκτως και εμπόνως μέσω της υπομονής, της αγάπης, της μακροθυμίας, της ανεξικακίας, της πίστεως, της εγκρατείας. Έχουν αυτά χώρο και θέση στη ζωή σου; Αν ναι, αντιλαμβάνεσαι, βιώνεις πνευματική ζωή, που, αναμφίβολα, εντός αυτής ενυπάρχει η χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Αν όχι, δέον και πρέπον να αναθεωρήσεις τον όλο εσχατολογικό προορισμό σου, έναν προορισμό που, ως οι Πατέρες μάς εκληροδότησαν, είναι εκκλησιοκεντρικός, γι᾿ αυτό και χριστοκεντρικός, γι᾿ αυτό και πνευματοκεντρικός.
Πέρα, λοιπόν, από περιστέρια και φωταγωγούμενες παρενθετικές και χρωματικές επισκιάσεις της ημέρας, ας αναλογιστούμε κατά πόσον η όλη βιωτή μας παραλληλίζεται με το ευαγγελικό «άγιοι γίγεσθε» (Α’ Πέτρου, 1, 16) και πόσο συμμετέχουμε κατά χάριν στην πηγή της αγιότητας, σε αυτό το Άγιον Πνεύμα, η αγιαστική χάρη του Οποίου συγκρατεί το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, αγιάζει τους πιστούς και τους συνάπτει με τη θεότητα.