Αὐτός πού περπατᾶ στό πλάι μου.
Αὐτός μέ τόν ὁποῖο συναντηθήκαμε μιά μέρα κι ἀπό τότε διανύουμε μαζί ἕνα μεγάλο μέρος ἀπό τό μῆκος τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς.
Αὐτός μέ τόν ὁποῖο μοιράζομαι τό πλάτος τοῦ δρόμου, στήν πορεία τῆς ζωῆς.
Δίπλα-δίπλα…
Ὁ διπλανός μου!
Ὁ σύζυγος, ὁ συγγενής, ὁ συνάδελφος. Ἄραγε πόσο τόν γνωρίζω;
Πόσο ἀφουγκράζομαι τόν πόνο του, πόσο συμμετέχω στήν χαρά του;
Ποιά θέσι τοῦ ἔχω δώσει στήν ζωή μου;
Εἶναι φίλος ἤ ἐχθρός;
Ξένος ἤ ἀδελφός;
Μήπως στέκομαι δίπλα του ἁπλῶς ἀπό τόν φόβο τῆς μοναξιᾶς;
Ὁ διπλανός μου…!
Τί τέλος πάντων σημαίνει γιά μένα;
Ἄν εἶναι ὁ πλησίον τοῦ Εὐαγγελίου, τότε ἀναγνωρίζω τίς εὐθύνες μου. Ὀφείλω νά δείξω συμπαράστασι, νά προσφέρω ὑπηρεσίες, νά σκύψω γιά νά τόν σηκώσω, ἄν κάποιο ἐμπόδιο τόν κάνη νά σκοντάψη καί νά πέση…
Καί μόνο αὐτά;
Ὁ πλησίον εἶναι εἰκόνα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Στά χέρια του κρατᾶ τό εἰσιτήριο γιά τήν Οὐράνια Βασιλεία. Δέν εἶναι τό δικό του. Εἶναι τό δικό μου εἰσιτήριο!
Ὁ διπλανός μου, λοιπόν, δέν εἶναι πρόσωπο ἀδιάφορο γιά μένα καί τό μέλλον μου. Ἀντίθετα. Εἶναι τό σημαντικότερο κομμάτι τῆς ζωῆς μου.
Ἀπό αὐτόν ἐξαρτᾶται ἡ εὐτυχία μου σέ τοῦτον τόν κόσμο. Ἀπό αὐτόν ἐξαρτᾶται καί ἡ σωτηρία μου…
Μακάρι σύντομα νά ἐκτιμήσω τόν ρόλο του. Θά ἔχω κάνει τήν ἐξυπνότερη κίνησι…
Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 473.