Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητας εἶναι ἡ φιληδονία. Οἱ ἄνθρωποι εὔκολα τὴν ἐπιλέγουν, ἐνῶ δύσκολα τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν πνευματικὴ εὐφροσύνη, ποὺ δίνει ἡ ἀγαθὴ μαρτυρία τῆς συνείδησης. Ἡ πρώτη εἶναι ἐφήμερη καὶ ἀφήνει μεγάλη πικρία, ἡ ὁποία ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ δημιουργεῖ πολλὰ ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἄβουλο, μαλθακὸ καὶ ἀδιάφορο γιὰ ὁ,τιδήποτε πνευματικό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν οἰκογένειά του, ἐὰν ἔχει, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινωνία εὐρύτερα.
Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸν ἐγκρατῆ, ποὺ εἶναι σταθερὸς στὶς ἀρχές του καὶ προσεκτικὸς στὴ ζωή του. Δὲν γίνεται ἕρμαιο τῆς ἡδονῆς, ἀλλὰ προτιμᾶ τὴν βαθιὰ ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀνώτερη ἀλλὰ καὶ μόνιμη στὴν ψυχή του. Ἡ ἁγνότητα ἐπιτυγχάνεται μὲ διαρκῆ ἀγώνα. Πρέπει τὰ πάθη τοῦ σώματος νὰ χαλιναγωγοῦνται, ἡ νηστεία νὰ εἶναι διαρκής, ἡ προσευχὴ συνεχὴς καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους ἀδιάκοπη. Καὶ βέβαια ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σκέφτεται «ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, ἀξιαγάπητο, καλόφημο, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου»
