Παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο «Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής – Μηνύματα στο λαό»:
– Ο απόστολος Παύλος λέει: «Κι όταν κάνουμε το καλό, ας μην αποκάμουμε. Γιατί, αν αντέξουμε ως το τέλος, θα θερίσουμε τον καρπό στον κατάλληλο καιρό… ας κάνουμε το καλό σε όλους και κυρίως σε αυτούς που έχουν την ίδια πίστη με εμάς» (Γαλ. 6, 9).
Ο λαός σοφά λέει, πως το πουκάμισο είναι πιο κοντά στο δέρμα από την μπλούζα. Κάνε λοιπόν πρώτα το καλό στα αδέρφια σου, σ’ αυτούς που έχουν την ίδια πίστη με σένα, στη συνέχεια στους συγγενείς, μετά στους γείτονες και μετά στους ανθρώπους που είναι μακριά από εσένα, όσον αφορά την πίστη και το αίμα, και μετά στους ανθρώπους που ζουν στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου.
Ας μην είμαστε, όπως εκείνοι, που ονομάζονται διεθνιστές και είναι έτοιμοι να κάνουν το καλό σ’ εκείνους που είναι πιο μακριά, ενώ τα αδέρφια μας, τα πλησιέστερα στο αίμα και την πίστη, τα αφήνουν αβοήθητα, να ταλαιπωρούνται και να πεθαίνουν.
***
– Αν κάποιος είναι εναντίον των Εβραίων, πως μπορεί να είναι και εναντίον του Χριστού; Αφού οι Εβραίοι πολεμάνε εναντίον Του δύο χιλιάδες χρόνια;
***
– Αυτοί (οι Ιουδαίοι) υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί του Χριστού, μεγαλύτεροι και από τον ειδωλολάτρη Πιλάτο. Πάνω στον θυμό τους πρόφεραν και το φοβερό λόγο: «Το αίμα Του πάνω σε μας και τα παιδιά μας». Έτσι το αθώο αίμα Του έγινε το μαστίγιο που τους διώκει αιώνια από την μία χώρα στην άλλη.
Αιώνες μετά εκείνοι που σταύρωσαν τον Μεσσία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού μετέτρεψαν την Ευρώπη σε τόπο πού πολεμά ενάντια στο Θεό. Η Ευρώπη σήμερα είναι ο τόπος, όπου ο παλαιός Ισραήλ και ο σατανάς πολεμούν εναντίον του Ουράνιου Πατέρα. Η Ευρώπη αυτό δεν το ξέρει. Γι’ αυτό το λόγο η μοίρα των λαών της είναι σκοτεινή και γεμάτη απελπισία. Η Ευρώπη πρώτα από όλα δεν γνωρίζει ποιός είναι φίλος της και ποιός είναι εχθρός της. Δεν γνωρίζει ποιόν να ονομάσει πατέρα της και ποιόν να ονομάσει γιό της. Δεν ξέρει τίποτε, ξέρει μόνο εκείνο, που ο παλαιός Ισραήλ της δίνει ως γνώση. Δεν πιστεύει σε τίποτε εκτός από εκείνο, που την διατάζει να πιστεύει ο παλαιός Ισραήλ. Οι πιο μορφωμένοι γιοι της είναι άθεοι με τη συνταγή του παλαιού Ισραήλ. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονές της διδάσκουν πώς η φύση είναι ο πιο σημαντικός Θεός και πως δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από τη φύση. Και αυτό η Ευρώπη το δέχεται.
Οι πολιτικοί της σαν υπνωτισμένοι μιλούνε για την ισότητα της κάθε πίστης και της απιστίας. Έτσι στην Ευρώπη η θρησκεία του παλαιού Ισραήλ θέλει να κατέχει την ίδια θέση με τον Χριστιανισμό. Ο στόχος του παλαιού Ισραήλ είναι να πιέσει τόσο τον Χριστιανισμό, ώστε αυτός να οπισθοχωρήσει και ο χριστιανοί να γίνουν άθεοι. Όλα τα σύγχρονα σλόγκαν της Ευρώπης τα έχει γράψει ο παλαιός Ισραήλ, εκείνος που σταύρωσε τον Χριστό. Ο παλαιός Ισραήλ έγραψε τα συνθήματα για τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό, τις απεργίες, τον αθεϊσμό, την ανοχή σε κάθε πίστη, την επανάσταση σε κάθε τί, τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Όλα αυτά είναι εμπνεύσεις του παλαιού Ισραήλ, δηλαδή του πατέρα του παλαιού Ισραήλ, του διαβόλου. Και όλα αυτά τα κάνει με στόχο να υποτιμήσει το Χρίστο, να τον υποτιμήσει και στο θρόνο του να βάλει το δικό του Μεσσία, πού χωρίς ο ίδιος να το ξέρει, είναι αυτός ο σατανάς.
Είναι παράξενο πώς οι Ευρωπαίοι δέχονται αυτόν τον αγώνα εναντίον του Χριστού, δέχονται τα ψέματα για αλήθεια, δέχονται τα συνθήματά του. Αυτό πράγματι είναι άξιο απορίας στα χρόνια μας και τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μικρότερης σημασίας ή ασήμαντα. Το πιο σημαντικό από όλα είναι πώς η χριστιανική Ευρώπη έγινε δούλος του παλαιού Ισραήλ, απομακρύνθηκε από τον Πατέρα του φωτός, οι επιθυμίες της, οι σκέψεις της και τα έργα της δεν είναι ευλογημένα από τον Θεό, αφού δέχτηκε τον διάβολο για πατέρα της.
– Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από την χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούννων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιον θα πάτε. Με την σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη ή με τον Χριστό;
***
– Τι είναι η Ευρώπη; Αίρεση; Είναι αίρεση. Αρχικά ήταν παπική αίρεση, στη συνέχεια λουθηρανική αίρεση και μετά καλβινική αίρεση… Το τέλος αυτών των αιρέσεων είναι ο αθεϊσμός, δηλαδή οι ευρωπαίοι άθεοι που δεν υπήρχαν ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δηλαδή ο πρώτος γιός είναι αιρετικός και ο δεύτερος γιός είναι άθεος. Πώς μπορεί μια τέτοια πόλη να επιβιώσει; Πως βρέθηκαν ανάμεσα στους ανόητους και οι Σέρβοι; Είναι μία ερώτηση στην οποία είναι δύσκολο να βρούμε απάντηση.
***
– Στενοχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.
Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πώς εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και που αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.
***
– Η Ευρώπη είναι ο Θάνατος και ο Χριστός η ζωή.
– Ευρώπη είναι ο πάπας και ο Λούθηρος, η κορεσμένη δηλαδή ανθρώπινη απληστία και ο ικανοποιημένος μέχρι έσχατου βαθμού ανθρώπινος νους. Ο πάπας είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης απληστίας για εξουσία. Ο Λούθηρος είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης θέλησης να ερμηνεύσει, εξηγήσει τα πάντα με τη λογική. Ο πάπας παρουσιάζεται σαν κυβερνήτης αυτού του κόσμου και ο Λούθηρος παρουσιάζεται σαν ο επιστήμονας αυτού του κόσμου.
***
– Η νέα Βαβυλώνα, αυτή είναι η Ευρώπη.
***
– Εσύ Σερβία (Ελλάδα) πως έμπλεξες και μπερδεύτηκες; Φύγε από το πλοίο που βυθίζεται. Φύγε από την εβραϊκή Ευρώπη και στρέψου προς την Εκκλησία και την ιστορία σου.
«Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής – Μηνύματα στο λαό», Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012.