Από δω και πέρα, οι πολίτες θα μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με «σκοτεινά αντικείμενα του πόθου» σε χέρια ψυχοπαθών

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης 

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, εν συνεχεία μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση και ακόμη πιο έντονα με την άφιξη του κορωνοϊού, η ανθρωπότητα εξοικειώθηκε με την τρομολαγνική γλώσσα που άρχισαν να μιλούν συντονισμένα οι πολιτικοί, οι ειδικοί και οι δημοσιογράφοι, δηλαδή τα μέλη της νεοταξίτικης τρόικας των καθημερινών σαδιστών μας (εφεξής: «σαδιστική τρόικα»).

Εστιάζοντας στην σχέση γλώσσας και πρόκλησης αισθημάτων φόβου, πολιτειολόγοι και γλωσσολόγοι εισηγήθηκαν τον όρο «φοβογλώσσα» (βλ. το δίγλωσσο τομίδιο: «Φοβογλώσσα / Phoβoglossa» του Νίκου Πρεβελάκη και της Νικολέττας Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2021, ιδίως σελ. 42) για να περιγράψουν την αποδοτική άσκηση ελέγχου και εξουσίας πάνω στον πληθυσμό¹.

Ωστόσο, νομίζω ότι θα ήταν προτιμότερο να εφεύρουμε έναν άλλο νεολογισμό, στον οποίο θα αποτυπώνεται η πρόθεση της «σαδιστικής τρόικας» να μην εκφοβίζει απλώς τους πολίτες, αλλά να κάνει κάτι ακόμη χειρότερο: να τους τρομοκρατεί. Όπως επισημαίνει, μεταξύ πολλών άλλων στοχαστών, και ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζύγκμουντ Μπάουμαν στο βιβλίο του «Ρευστός Φόβος»², το υπέρτατο όπλο της τρομοκρατίας είναι η διασπορά του τρόμου.

Κατ’ αναλογίαν, λοιπόν, προς την Νεομιλία (Newspeak) του ολοκληρωτικού καθεστώτος της Ωκεανίας, την οποία είχε φαντασθεί ο Τζωρτζ Όργουελ στο δυστοπικό μυθιστόρημά του «1984», προτείνω τον όρο «τρομομιλία», η οποία ανάλογα με την περίσταση μπορεί να επιμερίζεται, π.χ. σε «υγειονομική», «οικονομική» ή «κλιματική τρομομιλία».

Σημειωτέον ότι η οργουελική Νεομιλία ήταν υπεραπλουστευτική με φτωχό λεξιλόγιο, ώστε να αποτρέπεται η κριτική σκέψη των πολιτών και η διατύπωση ανατρεπτικών απόψεων, οι οποίες ήσαν απαγορευμένες και διώκονταν ως εγκλήματα σκέψης.

Η στόχευση της «νεοταξίτικης τρομομιλίας» των ημερών μας που χρησιμοποιείται από τα δικά μας έξυπνα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν είναι πολύ διαφορετική από εκείνη της οργουελικής Νεομιλίας, αφού ο πολλαπλώς τρομοκρατημένος πολίτης δεν είναι σε θέση να προσεγγίζει με κριτική ματιά όσα συμβαίνουν και, πολύ περισσότερο, να αντιδρά δυναμικά.  

Πρέπει να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας ότι, ιδίως μετά την κήρυξη του «πολέμου κατά του αόρατου εχθρού» τον Μάρτιο του 2020, τα κράτη απέδειξαν ότι έχουν μεταλλαχθεί σε τρομο-κράτη που στρέφονται εναντίον των ίδιων των πολιτών τους.

Φυσικά, πρόκειται για μια ύπουλη μετάλλαξη που εκφράζεται καμουφλαρισμένα, ώστε οι πολίτες να έχουν μπροστά τους εχθρούς, αλλά να τους περνούν για σωτήρες. Μιλώντας με όρους Ποινικού Δικαίου, οι πολίτες βρίσκονται σε πλάνη περί την ιδιότητα του προσώπων που τους κυβερνούν, τους συμβουλεύουν, τους ενημερώνουν και τους ψυχαγωγούν. Όλοι αυτοί δεν θέλουν το καλό τους αλλά το κακό τους (δηλαδή ζούμε μία ακόμη πτυχή του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας).

Ως εκ τούτου, τα τρομο-κράτη έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που τους διαχωρίζει από τους γνήσιους τρομοκράτες: δεν χρησιμοποιούν ωμή βία, αλλά εμφανίζουν την βία ως μοναδική λύση για την εξολόθρευση των μπαμπούλων που, συνήθως, έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι. Επομένως, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τρομοκράτες, αλλά και με απατεώνες. Ας τους ονομάσουμε, λοιπόν, απατεωνοτρομοκράτες.

Δείχνοντας συνεχώς εναλλασσόμενους, κατασκευασμένους μπαμπούλες πάνω από την βρεφική κούνια των πολιτών, αυτοί οι μοντέρνοι απατεωνοτρομοκράτες θέλουν να προκαλέσουν στα βρέφη την αδήριτη ανάγκη να κουρνιάσουν κάτω από τις φτερούγες των μπαμπάδων τους, αποζητώντας θαλπωρή, στοργή, αλλά πρωτίστως πατρική ασφάλεια. Σε συνθηματική διατύπωση:

«Ο λαός θέλει τον πατερούλη του».

Και τώρα κάτι πολύ σημαντικό: Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι ο όρος «ασφάλεια» είναι ο κεντρικός εννοιολογικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η νεοταξίτικη «τρομομιλία».

Θα ήταν μια ιδιαιτέρως επωφελής άσκηση για κάθε πολίτη που επιθυμεί να αφυπνισθεί και να αφουγκρασθεί τον διαχειριστικό παλμό των κυβερνήσεων, να φτιάξει μια λίστα στην οποία θα καταγράφει τα επιμέρους αιτήματα ασφάλειας που προωθούνται σε ποικίλα πεδία της καθημερινότητας, ξεκινώντας βεβαίως από το πεδίο της οδικής κυκλοφορίας, δηλ. το γήπεδο προπόνησης των βρεφοποιημένων πολιτών, οι οποίοι μαθαίνουν συστηματικά και μεθοδικά να συμπεριφέρονται με γνώμονα την ατομική και συλλογική ασφάλεια.

Επί παραδείγματι, όποιος έχει διασχίσει εποχούμενος την λεωφόρο Ποσειδώνος, την περίφημη «παραλιακή» με τα αμέτρητα καταστήματα εκμαυλισμού των Ελλήνων (δηλ. τα μπουζούκια), κατευθυνόμενος από την Αθήνα προς το Σούνιο, είναι αδύνατον να μην έχει δει σε διάφορα σημεία της διαδρομής αυτής, ιδίως μετά το Παλαιό Φάληρο, τις πινακίδες με το σύνθημα «Οδηγούμε με ασφάλεια» (στην αγγλική πινακίδα, όμως, είναι γραμμένη η φράση “drive carefully”).

Πάντως, αξίζει να παρατηρήσουμε και κάποια άλλα μηνύματα που εκπέμπονται ιδίως τους τελευταίους μήνες από τους ηλεκτρονικούς πίνακες μεταβλητών μηνυμάτων στους δρόμους της Αθήνας:

• «Δεν παραβιάζω ποτέ ερυθρό σηματοδότη»

• «Υποχρεωτικά σταματώ πριν τη γραμμή διάβασης πεζών»

• «Υποχρεωτική χρήση τριγώνου σε βλάβη / ατύχημα»    

•  «Δεν μπλοκάρω διασταυρώσεις, δεν παρκάρω σε γωνίες»

Λες και οι οδηγοί δεν έχουν υποβληθεί σε εξετάσεις για την λήψη του διπλώματος ή λες και έχουν ξεχάσει τους βασικούς κανόνες της οδικής κυκλοφορίας ή λες και πρόκειται για μικρά παιδιά που στον νου τους έχουν πάντοτε την σκανταλιά, όλες αυτές οι ηλεκτρονικές υπενθυμίσεις δείχνουν ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες του υποτιμητικά³.

Έτσι, εκείνοι που βρίσκονται στο κυβερνητικό πηδάλιο της χώρας και χειρίζονται τους ηλεκτρονικούς πίνακες επιδιώκουν να εξοικειώσουν τους πολίτες με ένα ήπιο κηδεμονευτικό προφίλ διακυβέρνησης, το οποίο, άπαξ και παγιωθεί, στρώνει το χαλί για την βελούδινη διολίσθηση σε ένα ολοκληρωτικό κράτος.

Μέσω της «τρομομιλίας» και του εθισμού στην λογική της ασφάλειας, οι βρεφοποιημένοι πολίτες δέχονται να ξεπουλήσουν τα θεία δώρα τους, δηλ. το αυτεξούσιο και την αξιοπρέπειά τους, προκειμένου να γλυτώσουν από τους ψευτομπαμπούλες που ίπτανται απειλητικοί πάνω από τα αόρατα κάγκελα της νηπιακής κούνιας τους.

Η «τρομομιλία» έχει, μάλιστα, ένα μεγάλο αβαντάζ: εκτός από αποτελεσματική είναι και οικονομική. Διότι η «σαδιστική τρόικα» των πολιτικών, των ειδικών και των δημοσιογράφων δεν χρειάζεται πάντοτε να κατασκευάζει εκ του μηδενός μπαμπουλοειδείς «αόρατους εχθρούς», αλλ’ αρκεί να παραφουσκώνει την πραγματικότητα, ονομάζοντας μπαμπούλες κάποιες ήσσονος σημασίας απειλές. Με όρους καθομιλουμένης, αρκεί να κάνει την τρίχα τριχιά. 

Υπό το φως των παραπάνω διευκρινίσεων εξηγείται εύκολα γιατί τα μέλη της συμπαγούς πλειοψηφίας είναι διατεθειμένα να κάνουν ό,τι τους πει η «σαδιστική τρόικα», η οποία για την εξουδετέρωση της εκάστοτε θανάσιμης απειλής σκαρφίζεται συνεχώς νέα μέτρα.

Είναι τόσο πολλά αυτά τα μέτρα, που συνήθως επιλέγεται ο όρος «πακέτο μέτρων» συνοδευόμενος από τον εμπρόθετο προσδιορισμό «για την καταπολέμηση…» (π.χ. νέο πακέτο μέτρων για την καταπολέμηση της ακρίβειας, της τρομοκρατίας, της φοροδιαφυγής / κάποτε προτάσσεται και η δελεαστική φράση «ο οδικός χάρτης για το νέο πακέτο μέτρων»).

Αν η ασφάλεια είναι ο κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η «τρομομιλία», τα «πακέτα μέτρων» είναι η απτή υλοποίηση της. Άραγε, υπάρχει κάποιος που έχει ξεχάσει τα «πακέτα μέτρων» της εποχής των μνημονίων;  

Το γλωσσικό τρομοδίδυμο «ασφάλεια – μέτρα» είναι η τρανή απόδειξη ότι ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας που θα σφραγισθεί από τα σατανικά αποτυπώματα μιας έσχατης μορφής πειθαρχικής κοινωνίας, η οποία είναι πολύ πιθανό να συμπέσει με το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας.

Ιδίως από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, η πορεία που ακολουθεί η ανθρωπότητα θυμίζει τρενάκι του τρόμου, το οποίο μετά από κάθε ενδιάμεσο σταθμό, δηλαδή μετά από κάθε ενδιάμεση κρίση, που μπορεί όμως να είναι και παράλληλη, π.χ. υγειονομική, οικονομική, κλιματική κ.λπ., αναπτύσσει ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα για να φθάσει στον τερματικό σταθμό. 

Τώρα ξέρουμε, λοιπόν, για ποιον λόγο οι περισσότεροι πολίτες αγάπησαν το σατανικό σύνθημα «μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς», το οποίο απεδείχθη ότι δεν πλάσθηκε μόνο για την καταπολέμηση του κορωνοϊού αλλά και για την καταπολέμηση κάθε άλλου μπαμπουλοειδή «αόρατου εχθρού», τον οποίο οι απατεωνοτρομοκράτες μπαμπάδες κουνούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα πάνω από την νηπιακή κούνια των πολιτών με τα αόρατα κάγκελα.

Επομένως, καθόλου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η πανομοιότυπη «τρομομιλία» που χρησιμοποιείται από την «σαδιστική τρόικα» των πολιτικών, των ειδικών και των δημοσιογράφων προς τους βρεφοποιημένους πολίτες με αφορμή τα περίφημα «ακραία καιρικά φαινόμενα», τα οποία, για να διεισδύουν στο υποσυνείδητό τους με την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και έτσι να καταστέλλουν την ικανότητα νηφάλιας και λογικής σκέψης, παρουσιάζονται ως ανθρωπόμορφοι μπαμπούλες, άλλοτε αρσενικού και άλλοτε θηλυκού γένους.

Φυσικά, οι δαιμονικοί Νεοταξίτες απορρίπτουν ως συνωμοσιολογική μια τέτοια ανάλυση και αντιτείνουν ότι «το σύστημα ονοματοδοσίας σχεδιάστηκε ώστε να καταλάβει ο κόσμος ότι πρέπει να λαμβάνει μέτρα προστασίας για τους καύσωνες ανάλογα με αυτά που λαμβάνονται για τους τυφώνες και τις κακοκαιρίες»⁴. Ο κόσμος, δηλαδή, στα μάτια των Νεοταξιτών είναι μωρά που καταλαβαίνουν τον κίνδυνο, μόνο αν παρουσιασθεί ως ανθρωπόμορφος!

Αυτήν την φορά, μάλιστα, ο νέος καύσωνας, ένας από τους αμέτρητους που μας έχουν επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια, βαπτίσθηκε «Κλέων». Σημειώνεται ότι ο Θουκυδίδης και ο Αριστοφάνης περιέγραφαν τον ομώνυμο Αθηναίο στρατηγό του πελοποννησιακού πολέμου ως «πολεμοκάπηλο δημαγωγό»⁵. Άραγε πόσο διαφέρει ο όρος αυτός από τον όρο «απατεωνοτρομοκράτες» που χρησιμοποιήθηκε παραπάνω για τα μέλη της «σαδιστικής τρόικας»; 

Η «κλιματική τρομομιλία» αποτυπώθηκε εύγλωττα στα δελτία ειδήσεων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, όπου η τρομολαγνική πλύση εγκεφάλου έγινε, μεταξύ άλλων, με λεζάντες του τύπου «εφιαλτικές προβλέψεις για τον καύσωνα που έρχεται».

Ένας πασίγνωστος και υπερ-επιδραστικός όρος της «υγειονομικής τρομομιλίας» ήταν η περίφημη «εκατόμβη νεκρών» που μας είπαν ότι προκάλεσε ο κορωνοϊός στην Ιταλία.

Αντιστοίχως, στο πλαίσιο της έντυπης «κλιματικής τρομομιλίας», η νεοταξίτικη εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»⁶ επανέφερε τον ίδιο τρομολαγνικό όρο για να θυμηθούμε την «εκατόμβη νεκρών» που είχε προκαλέσει στην Ελλάδα ο καύσωνας του 1987 με τους 44 βαθμούς Κελσίου και τους 1.300 νεκρούς (κάποιους νεκρούς τους έβαζαν τότε ακόμη και μέσα σε τρένα).

Οι εφημερίδες του 1987 δεν είχαν εφεύρει τον όρο «εκατόμβη νεκρών», αλλά η τρομομιλία περιείχε κάποια άλλα εκφοβιστικά γλωσσοϊσοδύναμα!

Άκρως αντιπροσωπευτικό της «κλιματικής τρομομιλίας» είναι το ακόλουθο απόσπασμα από διαδικτυακό ρεπορτάζ της νεοταξίτικης ιστοσελίδας www.in.gr:

«Οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν ότι οι συνθήκες καύσωνα αναμένεται να παρουσιάσουν νέα έξαρση από την ερχόμενη Κυριακή, επιβεβαιώνοντας την πρόγνωση για ένα παρατεταμένο και επικίνδυνο κύμα»⁷.

Όπως, δηλαδή, επί «υγειονομικής τρομομιλίας» είχαμε προειδοποιήσεις για «νέα κύματα», «εξάρσεις του κορωνοϊού» και «αύξηση των κρουσμάτων», έτσι και επί «κλιματικής τρομομιλίας» βλέπουμε ότι γίνεται πιθανολόγηση για «νέα έξαρση» του καύσωνα και για «παρατεταμένο και επικίνδυνο κύμα».

Βεβαίως, οι επιμέρους εκφάνσεις της «τρομομιλίας», όπως η «υγειονομική» και «κλιματική», κάποιες φορές αλληλοτροφοδοτούνται: τα κύματα του καύσωνα ήσαν γνωστά πολύ πριν εμφανισθούν τα κύματα του κορωνοϊού. Εν γένει δε, η λέξη «κύμα» (η οποία μας τρόμαζε ήδη από την παιδική μας ηλικία) έχει αξιοποιηθεί πολλαπλώς για να περιγραφούν οι απειλές κατά των πολιτών:

• Κύματα ακτινοβολίας

• Κύματα βίας

• Ωστικά κύματα

• Τρομοκρατικά κύματα

• Προσφυγικά κύματα κ.λπ.

Άλλο παράδειγμα «τρομομιλίας» με χρήση όρου που προϋπήρχε του κορωνοϊού είναι η λέξη «αναζωπύρωση». Ενώ μέχρι το 2020 ήμασταν συνηθισμένοι να τρομοκρατούμαστε από τον κίνδυνο νυχτερινής αναζωπύρωσης μιας μεγάλης πυρκαϊάς, ο νέος τρόμος συνδέθηκε με την αναζωπύρωση των κρουσμάτων του κορωνοϊού!⁸

Χαρακτηριστική των διασταυρώσεων της «υγειονομικής» και της «κλιματικής τρομομιλίας» είναι μία ακόμη τρομοκρατική εμφάνιση του πασίγνωστου πλέον ιατρού Ν. Καπραβέλου, ο οποίος σε πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ κούνησε τον μπαμπούλα του μίνι λοκντάουν, λέγοντας:

«Όταν δείτε την κατάσταση να χτυπήσει κόκκινο, μην απορήσετε αν η πολιτεία απαγορεύσει και την κυκλοφορία για κάποιες ώρες, για να προστατευτεί η ανθρώπινη ζωή».

Ωστόσο, στο άρ. 5 παρ. 4 του Συντάγματός μας προβλέπεται ότι «Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση […] στη Χώρα», άρα κατά μείζονα λόγο είναι απαγορευμένα τα γενικής φύσεως διοικητικά μέτρα, η δε ερμηνευτική δήλωση προβλέπει εξαίρεση από αυτήν την απαγόρευση, μόνο όταν επιβάλλεται λήψη μέτρων «για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών».

Ας το συνειδητοποιήσουμε μια για πάντα:

Από δω και πέρα, οι πολίτες θα μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με «σκοτεινά αντικείμενα του πόθου» σε χέρια ψυχοπαθών που έχουν χτίσει μια αλλόκοτη σαδομαζοχιστική σχέση: σαδιστές είναι οι πολιτικοί, μαζοχιστές οι πολίτες. Απολύτως εξαρτημένοι οι μεν από τους δε. Ο σαδιστής χωρίς τον μαζοχιστή δεν έχει λόγο ύπαρξης, ο μαζοχιστής χωρίς τον σαδιστή είναι ένα ακυβέρνητο έρμαιο των φόβων του.

Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι οι κακοποιημένοι πολίτες δεν μπορούν καθόλου εύκολα να εγκαταλείψουν τους τυραννικούς μπαμπάδες τους, όπως δεν μπορεί και μια κακοποιημένη γυναίκα να πάρει τα παιδιά της και να φύγει από το σπίτι του τυραννικού συζύγου⁹.

Αυτό που θα βοηθούσε σημαντικά τους κακοποιημένους πολίτες να δουν την αλήθεια κατάματα και άρα να βάλουν τους μπαμπούλες στην σωστή τους διάσταση, θα ήταν να περιορίσουν τις πηγές της «τρομομιλίας», δηλ. να κλείσουν τις «τρομοθόνες», και στην θέση τους να βάλουν αφυπνιστικά βιβλία, επιχειρώντας έναν σωτήριο «γνωσιακό εμβολιασμό»¹⁰.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη αποτύπωση της συνέντευξης που παραχώρησα στον δημοσιογράφο του Focus Fm Στέφανο Δαμιανίδη την 13η Ιουλίου 2023: εδω