Άκουσε τη λέγει ο Σολομώντας που γνώρισε τα παρόντα πράγματα:
-… έχτισα λέγει για τον εαυτό μου σπίτια φυτεψα κήπους και παραδείσους αμπελονες , και πισίνες με νερά απέκτησα χρυσό και αργυρό , όρισα να μου τραγουδούν τραγουδιστες και τραγουδίστριες , απέκτησα πρόβατα και βόδια ) …
Πραγματικά κανένας δεν με εκαμε τόσο τρυφηλη ζωή , κανένας δεν υπήρξε τόσο ένδοξος , κανένας τόσο σοφός , κανένας τόσο άρχοντας , κανένας δεν είδε τα πράγματα να συμβαίνουν τόσο πολύ όπως το ήθελε αυτός .
Τι λοιπόν τίποτα από αυτά δεν ωφελήθηκε .
Αλλά τι λέγει μετά από όλα αυτά ;
( Ματαιοτης ματαιοτητων τα πάντα ματαιοτης ) .
Όχι απλώς ματαιότητα αλλά σε υπερβολικό βαθμό…
Άνθη ήταν και μαραθηκαν , σκιά ήταν και έφυγε γρήγορα…
Καπνός ήταν και διαλύθηκε , αεροφουσκες ήταν και έσκασαν…
Αράχνη ήταν και έσπασε , γι’αυτό τα πνευματικά λόγια επαναλαμβάνουν συνέχεια λέγοντας .
( Ματαιοτης ματαιοτητων τα πάντα ματαιοτης )