Ὁ οὐράνιος Πατήρ μᾶς παιδεύει ὄχι γιά νά ἔλθουμε σέ ἀπόγνωσι, ἀλλά γιά νά μετανοήσουμε καί διορθωθοῦμε.
Ὁ πόνος ἐξαγνίζει τήν ψυχή, τήν κάνει ταπεινή, πονετική, ἀγαθή καί ἔτσι καταστρώνεται τό ἔδαφος γιά τήν θείαν ἐπίσκεψι.
Ὅλα τά λυπηρά μᾶς ἀποστέλλονται γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας πού νοσεῖ.
Μέ τήν ὑπομονή στά παθήματα κάμνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ὑπομένει πειρασμό, σέ ὁποιαδήποτε μορφή, ἐπιθέτει φάρμακο στήν ψυχή του.
Ἡ μετάνοια ἔχει μεγάλη δύναμι. Παίρνει τό κάρβουνο καί τό κάνει διαμάντι.
Παίρνει τόν λύκο καί τόν κάνει ἀρνί. Παίρνει τόν ἄγριο καί τόν κάνει ἅγιο. Παίρνει τόν αἱματοβαμμένο ληστή καί τόν κάνει πρῶτο κάτοικο τοῦ Παραδείσου. Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἔχει τέτοια δύναμι ἡ μετάνοια, γι’αὐτό ὁ Διάβολος ἀγωνίζεται ν’ ἀποτρέψη τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν μετάνοια.
Ἔτσι ἐξηγοῦνται οἱ ἀντιρρήσεις πολλῶν ἀνθρώπων ὡς πρός τήν μετάνοια καί ἐξομολόγησι.