Ένα απλό και νέο παιδί, κομμάτι του ελληνικού λαού, που όλοι όσοι τον γνώρισαν έχουν να καταθέσουν ότι ο βίος του ολόκληρος ήταν πέλαγος θλίψεων, ήρθε αυτές τις μέρες να μας υπενθυμίσει όλα εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά εγκλήματα, το σπρώξιμο στον πλησίον μας προς το βαθύ κενό, που μέσα στο σκοτάδι μας είναι ανταγωνιστής μας.
Ήρθε να μας υπενθυμίσει τον τρόπο με τον οποίον η εκάστοτε κοσμική εξουσία, βλέπει όλους εμάς, το πώς μας λογαριάζει, όταν δηλώσεις Υπουργού θέλουν να προστατέψουν τους κατέχοντες από την έντονη αγανάκτηση όπου προκάλεσε το γεγονός αυτό, σε όλη την κοινή γνώμη.
Ο αγαπητός Αντώνης, το μέλος πολύτεκνης ελληνικής οικογένειας, το χαμογελαστό παιδί που έκανε θελήματα με το ποδήλατό του για να ζήσει, το εξυπηρετούμενο από το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου του, εκπροσωπεί εκείνο το αγνό κομμάτι της πατρίδας μας, των αφανών ανθρώπων, εκείνων όμως των διάσημων στα μάτια του Θεού.
Ανθρώπων Ουρανού.
Όσο για εμάς, ας αναρωτηθούμε αν ο σταυρός που κουβαλάμε είναι εκείνος του Χριστού ή του αμετανόητου ληστή. Ο ρόλος μας αν είναι ρόλος θύτη ή Μάρτυρα.
Όταν ακούσουμε ξανά το “άνθρωπος στη θάλασσα”, ξανά ας αναρωτηθούμε το πόσο φταίξαμε, το πόσο μας αφορά. Ή είναι απλώς μια είδηση επικαιρότητας που θα περάσει στα ψιλά.
Χωρίς προέκταση καμιά.