Η φιλαργυρία είναι προσκύνηση των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντης γηρατειών, υποβολεύς ανομβρίας, προμηνυτής λιμών.
Φιλάργυρος είναι εκείνος που καταφρονεί τις ευαγγελικές εντολές και της παραβαίνει ενσυνείδητα. Οποίος απέκτησε αγάπη διεσκόρπισε χρήματα. Όποιος όμως ισχυρίζεται πως συμβιβάζει στη ζωή του και τα δύο, αυτοαπατήθηκε.
Όποιος ενίκησε το πάθος αυτό, έπαψε να έχει μέριμνες. Όποιος είναι δεμένος μαζί του, ποτέ δεν θα κάνει καθαρά προσευχή.
Αρχή της φιλαργυρίας, η πρόφαση της ελεημοσύνης. Τέλος δε αυτής, το μίσος προς τους πτωχούς. Έως ότου κάποιος συγκεντρώσει τα χρήματα, κάνει ελεημοσύνες. Όταν όμως τα συγκεντρώσει, σφίγγουν τα χέρια του.
Μέγας είναι εκείνος που απαρνείται κατά τρόπον θεάρεστο τα χρήματα. Άγιος όμως είναι εκείνος που απαρνείται το ιδικό του θέλημα. Ο μεν πρώτος θα λάβει εκατονταπλάσια είτε με χρήματα είτε με χαρίσματα. Ο δε δεύτερος θα κληρονομήσει ζωή αιώνια.
Δεν θα λείψουν τα κύματα από τη θάλασσα. Ούτε από τον φιλάργυρο η οργή και η λύπη.
Ρίζα πάντων των κακών, και είναι και λέγεται η φιλαργυρία (Α’Τιμ. στ’10). Διότι αυτή είναι που δημιούργησε μίση και κλοπές και φθόνους και χωρισμούς και έχθρες και ζάλες και μνησικακίες και ασπλαγχνίες και φόνους.
Όποιος εγεύθηκε τα ουράνια, εύκολα καταφρονεί τα επίγεια. Ο άγευστος όμως εκείνων αγάλλεται με τα γήινα υπάρχοντά του.
Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
