Λέει ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ:
“Καλύτερα στη ζωή ένας συνεπής αμαρτωλός, παρά ένα ευθυνόφοβο καλό παιδάκι”.
Και είναι κάπως έτσι…
Κάποιος που θέλει να ζήσει τη ζωή του με συνέπεια, ακόμα και στην πτώση του, ακόμα και στο λάθος, έχει πιθανότητες επιστροφής. Έχει πιθανότητες να μπει ξανά στον ίσιο δρόμο.
Ένας άνθρωπος, όμως, που δε ρισκάρει τίποτα, που δεν παλεύει, που δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη υπό τον φόβο της αποτυχίας, ένας άνθρωπος που έχει μια δικαιολογία στο στόμα για το οτιδήποτε, αυτός ο άνθρωπος, ακόμα και να μην κάνει κακό οφθαλμοφανώς, στην ουσία έχει κάνει το μεγαλύτερο έγκλημα. Έχει αρνηθεί το ίδιο το δώρο της ζωής. Και γι’ αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει ελπίδα.
Δεν υπάρχει ελπίδα, όχι γιατί θα τον τιμωρήσει κάποια Θεία Δίκη.
Όχι.
Αλλά γιατί ζει από εδώ μια κόλαση, εξαιτίας των επιλογών του.
Μια ζωή πιστεύει ότι τον αδικούν, μια ζωή πιστεύει ότι τον ρίχνουνε, μια ζωή πιστεύει ότι οι άλλοι δεν τον θέλουνε, μια ζωή πιστεύει ότι κάποιος άλλος φταίει.
Αν το να νιώθεις έτσι δεν είναι κόλαση, τότε τί είναι;
(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Πες μου έναν λόγο για να ζω”)