Οι προσκυνητές των ΑΤΜ που συνωστίζονται έξω από τις Τράπεζες για να ανα-λάβουν χρήματα, όχι μόνο δεν εγκληματούν, αλλά έχουν και τις “ευλογίες” του καθεστώτος.
Αντιθέτως, όσοι προσκυνούν με τις ευλογίες του Κυρίου, συνωστιζόμενοι έξω από τον χώρο στον οποίο βρίσκεται η Αγία Τράπεζα, για να μετα-λάβουν των Αχράντων Μυστηρίων ή για να λάβουν Αγιασμό, είναι “στυγνοί εγκληματίες”, που πρέπει να απομονωθούν από την κοινωνία εκτοπιζόμενοι σε κάποιο χαξλεϊκό νησί μαζί με τα λοιπά “αποβράσματα”, ιδίως τους “αρνητές της μάσκας”, τους “αντιεμβολιαστές”, τους “ψεκασμένους” και τους “συνωμοσιολόγους”.
Τα υπό εκτόπισιν “αποβράσματα”, όμως, που τολμούν να κολυμπούν ενάντια στο ρεύμα, δεν πρέπει να ανησυχούν: «όλοι οι άντρες και οι γυναίκες που έχουν κάτι το σημαντικό στη ζωή τους, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, είναι μαζεμένοι στα νησιά εξορίας» (Άλντους Χάξλεϋ, Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, 1980, σελ. 252)».
Ο Μενέλαος Λουντέμης στον πρόλογο του μυθιστορήματός του “Οδός Αβύσσου αριθμός 0” (εκδ. Δωρικός, Αθήνα 1977, σελ. 14) γράφει για ένα νησί αντίστοιχου προορισμού:
«– Ώστε έτσι λες εσύ, για θερία λες ότι το ετοιμάζουνε αυτό εκεί αντίκρυ, ε;
– Γιατί, εσύ λες τίποτες άλλο;
– Δε ξέρω…
Ο κουλοχέρης αντίκρυ, με το στρατιωτικό αμπέχωνο, μποτζάριζε πα στα βράχια δυνατά για να βάλει το κλαδεμένο κορμί του σε ισάδα. Οι σμπίροι του γύρω –κείνοι οι κιτρινιάρηδες– τρέμανε σαν τα φύλλα μην τους πέσει τ’ αφεντικό τους και χαραμιστεί. Στο τέλος κείνος μέτρησε, μέτρησε… έκοψε με το χέρι του λίγο αέρα, έδειξε το πίσω-μπρος, και ξαναπήδηξε με σβελτάδα στο καΐκι. Όλα είχαν αποφασιστεί. Το καΐκι έκανε τη μανούβρα του, έβγαλε λίγο γαλανό καπνό, κι έβαλε πλώρη για το Λαύριο. Μια σελίδα μαύρη και φρικιαστική –η πιο μαύρη και φρικιαστική σελίδα που είδε ο τελευταίος κόσμος– άνοιξε κάτω απ’ τον πιο λαμπρό ήλιο της Αττικής: Μ α κ ρ ό ν η σ ο ς» [Σ.Σ.: την περίοδο 1922-1923 η Μακρόνησος λειτούργησε ως λ ο ι μ ο κ α θ α ρ τ ή ρ ι ο προσφύγων].
Το “αστείο” της ιστορίας είναι ότι εκείνοι που σχεδιάζουν την επανεισαγωγή του θεσμού της εκτόπισης των “εχθρών της κοινωνίας” είναι οι ίδιοι βδελυροί α ρ ν η τ έ ς και ε χ θ ρ ο ί του Συντάγματος, των ατομικών ελευθεριών και της αξίας του ανθρώπου. Για να αποφύγουν, λοιπόν, την φρικτή ρ ε τ σ ι ν ι ά της απανθρωπίας και της (εσχάτης) προδοσίας, ακολουθούν την τεχνική που περιγράφεται σε κάθε εγχειρίδιο για την π ρ ο π α γ ά ν δ α και τον φ α σ ι σ μ ό:
Θωρακίζονται π ρ ο λ η π τ ι κ ά έναντι των δίκαιης και αναμενόμενης κατηγορίας, ρίχνοντας την ρ ε τ σ ι ν ι ά στον οχληρό α ν τ ί π α λ ο. Αξιοποιώντας την προσφιλή στους καθεστωτικούς α θ λ η τ ι κ ή και εν ταυτώ π ο λ ε μ ι κ ή ορολογία: Αμύνονται επιτιθέμενοι, χρησιμοποιώντας τις “σ φ α ί ρ ε ς” που γνωρίζουν άριστα ότι προορίζονται για τους ίδιους!
Η αντιμετώπιση κάθε αποκλίνοντος ως “εχθρού” περιγράφεται και στο θεατρικό έργο του Ionesco “Το παιχνίδι της σφαγής” (μτφ.: Π. Μάτεσις, Θεατρικά 71, Αθήνα, Δεκέμβριος 1971, σελ. 290):
«ΕΜΙΛ: Μπορείς να συχωρέσεις το κάθε τι στον άλλο, έξω από ένα πράγμα: να έχει ιδέες αλλιώτικες από τις δικές σου. Όποιος έχει διαφορετική νοοτροπία είναι ε χ θ ρ ό ς».
Στο ίδιο, μάλιστα, έργο, το οποίο μοιάζει να αποτελεί έναν από τους “μ π ο ύ σ ο υ λ ε ς” που χρησιμοποίησαν οι “α ν τ ι γ ρ α φ ε ί ς” της παρούσας πανδημίας, λαμβάνονται “μέτρα-καρμπόν” με τα σημερινά, προκειμένου να επιτευχθεί ένας περίεργος στόχος:
«Απαγορεύονται τα συμπόσια. Τα θεάματα κλείνουν. Τα καταστήματα, τα καφενεία θα παραμένουν ανοιχτά όσο το δυνατόν λιγώτερο – και τούτο για ν’ α π ο φ ύ γ ο υ μ ε την διασπορά ψ ε υ δ ώ ν ειδήσεων, τους δ ι α δ ο σ ί ε ς, τους ψ ι θ υ ρ ι σ τ έ ς, και γενικώς την διαβρωτική π ρ ο π α γ ά ν δ α». Διαδοσίες και ψιθυριστές: η εξωραϊσμένη εκδοχή των νυν (δήθεν) “συνωμοσιολόγων”!
Ο Ionesco συνεχίζει και μας παγώνει το αίμα:
«οι δημόσιες συγκεντρώσεις αναστέλλονται επ’ αόριστον. Ομάδες ατόμων άνω των τριών θα διαλύονται. Απαγορεύεται το ασκόπως περιφέρεσθαι. Οι κάτοικοι οφείλουν να κυκλοφορούν ανά δύο. […] Γυρίστε στα σπίτια σας και μη βγείτε έξω. Έξοδος μόνο για τα απολύτως αναγκαία».
«Σε κάθε μολυσμένη κατοικία, ειδικά συνεργεία θα σχηματίζουν έναν κόκκινο σταυρό ύψους δύο ποδών στο κέντρο της πόρτας, και μια επιγραφή: ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου» (Ionesco, ό.π., σελ. 286).
Παρά τις τρανταχτές ομοιότητες της κορωνοϊκής πανδημίας με τον κακοήθη λοιμό που είχε ξεσπάσει κατά την σύλληψη του Ionesco ανάμεσα στο 1880 και 1920 σε κάποια ιταλική πόλη (η οποία γνώριζε τέτοια άνθιση, ώστε όλοι πίστευαν πως τίποτε δεν έχουν να φοβηθούν), η ως άνω επιγραφή με τον στίχο από τον 50ό Ψαλμό του Δαυίδ που συνόδευε τον κόκκινο σταυρό είναι απολύτως βέβαιον ότι δεν θα προταθεί από την σημερινή ελληνική κυβέρνηση.
Διότι τον μεν Σταυρό τον φοβούνται, το δε έλεος του Θεού δεν το επιθυμούν!
Κωνσταντίνος Βαθιώτης
Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και δικηγόρος Αθηνών.
