Αν ένας πιστεύει, φτάνει και περισσεύει… Ένα ορθόδοξο μήνυμα που αναποδογύρισε στη χριστουγεννιάτικη-αντίχριστη διαφήμιση του Jumbo

Ποιος θα περίμενε ότι η χριστουγεννιάτικη καμπάνια με τον τίτλο «Λαμπιόνια», της Pollen Advertising για τα Jumbo, με την οποία ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, θα αποτελούσε την πεμπτουσία του δυστοπικού και ανάποδου κόσμου που ευαγγελίζεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων με αρχηγό της τον μισόκαλο διάβολο.

Σκοπός του παρόντος είναι να αποκωδικοποιήσουμε, να αναλύσουμε και να αποδείξουμε ότι το μήνυμα-σύνθημα της υπό εξέταση διαφήμισης είναι αυθαίρετο, ψευδές, δόγμα του ανάποδου κόσμου και αντίχριστο, άρα ακατάλληλο για καθημερινή προβολή, ειδικά εν αναμονή του μεγάλου γεγονότος της ενανθρωπίσεως του Χριστού μας. Πρέπει, επιτέλους, η κοινωνία να αντιληφθεί ότι τα ΜΜΕ είναι τα πλέον ύπουλα και αποτελεσματικά Μέσα Μαζικής Εξόντωσής της.

Πρωτίστως, θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα σχόλια του κοινού από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εκεί βλέπει κανείς το θετικό αντίκτυπο που είχε η συγκεκριμένη διαφήμιση καθώς η πλειονότητα τη χαρακτηρίζει υπέροχη, συγκινητική, τρυφερή, ευαίσθητη. Φαίνεται να έχει ιδιαίτερη απήχηση στα παιδιά και καταφέρνει να περάσει μηνύματα αισιοδοξίας, ελπίδας και ενότητας μέσα στη σάπια εποχή της απελπισίας, του φόβου και του διχασμού, όπως πολλοί αναφέρουν.

Είναι δε εντυπωσιακό ότι αρκετοί διέκριναν στο βίντεο του ενάμιση περίπου λεπτού, την σχέση του με τις δοκιμασίες που πέρασε και περνά η χώρα μας αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης το τελευταίο διάστημα, με τις πλημμύρες, τα καμένα δάση, τους στρατιώτες που παραπέμπουν στον πόλεμο. Κάποιοι άλλοι, αν και τη χαρακτηρίζουν πετυχημένη, δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι είναι αυτό που τους ενοχλεί.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι περιπτώσεις  (στα 329 σχόλια, μέχρι τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, μόνο 5) διέκριναν ότι το μήνυμα που περνάει είναι εν τέλει αρνητικό και ακατάλληλο, ιδιαίτερα για την παιδική ψυχή στην οποία και απευθύνεται κυρίως.

Ας δούμε στη συνέχεια τι βλέπει και ακούει το κοινό στη χριστουγεννιάτικη καμπάνια των Jumbo. Η διαφήμιση ξεκινά με την εξής όμορφη και αληθινή φράση:

«Όποιος πιστεύει, την καρδιά του ανοίγει… Δες τι θα γίνει…».

Κατόπιν μια μεγάλη ομάδα παιδιών, παίρνουν στα χέρια τους αναμμένα λαμπιόνια σχηματίζοντας αλυσίδα και προχωρούν μέσα από λίμνες, καμένα δάση, χαρακώματα, αλλά και μέσα από καταιγίδες και χιόνια, πιστεύοντας ότι θα συναντήσουν τον Άι Βασίλη. Παράλληλα ακούγονται τα λόγια: Jumbo λαμπιόνια, φωτίσουν βουνά, φωτίζουν ελπίδες, φωτίζουν ψυχές, φωτίζουν στιγμές, όσα δεν είδες, όσα δεν είδες… Στη συνάντησή τους με τον Άι Βασίλη, το κορίτσι που ηγείται της αλυσίδας, του δίνει το λαμπιόνι της, ο οποίος της απευθύνεται με περισσή σοβαρότητα:

«Βλέπω πιστεύεις. Να θυμάσαι. Αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει».

Στο σημείο αυτό θα επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε κάποιους συμβολισμούς για την καλύτερη κατανόηση του μηνύματος που επιδιώκει να περάσει η επίμαχη διαφήμιση, με στοιχεία που αντλούμε από την ίδια την εταιρεία¹.

• Το αναμμένο λαμπιόνι συμβολίζει ότι εκείνος που το κρατά έχει πίστη.
• Το σβησμένο λαμπιόνι συμβολίζει ότι εκείνος που το κρατά δεν έχει πίστη.
• Η αλυσίδα των παιδιών με τα αναμμένα λαμπιόνια συμβολίζει, ότι η πίστη είναι το κοινό νήμα για την επίτευξη του στόχου, που δεν είναι άλλος από τη συνάντηση του Άι Βασίλη.

Το νόημα της διαφήμισης γίνεται τώρα πιο ξεκάθαρο:

Μια ομάδα παιδιών ξεκινούν με την κοινή πίστη, ότι θα καταφέρουν να συναντήσουν τον Άι Βασίλη παρόλες τις αντιξοότητες που θα συναντήσουν στο δρόμο τους, και πραγματικά το κατορθώνουν. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Άι Βασίλης, διαπιστώνει την πίστη του κοριτσιού, που συμβολίζεται με το αναμμένο λαμπιόνι του, και εμμέσως την πίστη όλων των παιδιών, αφού όλα έχουν αναμμένα λαμπιόνια. Το κοριτσάκι ομολογεί την πίστη του απαντώντας και με το σταύρωμα των χεριών του.

Τότε, ο πολυαγαπημένος ήρωας των παιδιών το προειδοποιεί ότι, αν ένας δεν είχε πιστέψει σε αυτό το εγχείρημα, τότε όλοι δεν θα είχαν πιστέψει και η συνάντησή τους δεν θα είχε ευοδωθεί. Μάλιστα, για να αποδείξει στα παιδιά την ορθότητα και την εγκυρότητα των λόγων του, ώστε τα λόγια του να γίνουν αποδεκτά από εκείνα, προχωρά και στο εξής πείραμα:

Σβήνει το λαμπιόνι του κοριτσιού, με αποτέλεσμα να σβήσουν στη συνέχεια και τα λαμπιόνια όλων των άλλων παιδιών, προκαλώντας την έκπληκτη απογοήτευσή τους. Κατόπιν ανάβει ξανά τη λάμπα του κοριτσιού που έχει αποτέλεσμα το άναμμα όλων των φώτων, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του και από την ανάποδη, δηλαδή αν ένας πιστεύει, τότε όλοι (πρέπει να) πιστεύουν.

Γίνεται κατανοητό ότι το σύνθημα «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει» είναι απολύτως αυθαίρετο και ψευδές, το δε πείραμα για να την επαλήθευσή του, σβήνοντας και ανάβοντας τη λάμπα, είναι εξόχως παραπλανητικό. Ποια λογική υπαγορεύει να δεχθούμε ότι, αν κάποια από τα παιδιά ή η πλειονότητα ή ακόμα και όλα πλην ενός δεν συμμετείχαν ή δεν συμφωνούσαν με την όλη προσπάθεια, αυτή θα πήγαινε οπωσδήποτε στράφι;

Σίγουρα, η ομοψυχία και η συνεργασία είναι απαραίτητη, και πολλές φορές καθοριστική για την πραγματοποίηση ενός εγχειρήματος, όμως δεν επιχειρείται μέσω της συγκεκριμένης διαφήμισης η ανάδειξη αυτής της πτυχής. Το αντίθετο μάλιστα! Για να επιτύχει ένας στόχος, πρέπει να μην αμφιβάλει κανείς. Διότι αν ένας αμφιβάλει τότε όλοι αμφιβάλλουν², κανόνας που διαψεύδεται από την ίδια τη ζωή, αλλά και από ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπου:

Πόσες φορές δεν είδαμε ο ένας ή οι λίγοι να κάνουν τη διαφορά, ενώ οι υπόλοιποι ήταν αντίθετοι, παραιτούνταν ή ενέδιδαν σε άλλα συμφέροντα; Τα παραδείγματα ατελείωτα.

Παράλληλα, το μήνυμα είναι αντίχριστο, καθώς αντιβαίνει στην ουσία της ορθόδοξης πίστης μας. Το προβληματικό του σημείο είναι το «ένας ίσον κανένας», αλλά και το «ένας ίσον όλοι», το οποίο περνά ως δόγμα, ως αξίωμα, ότι έτσι είναι και δεν αλλάζει.

Επιβάλλει έμμεσα την ομοιομορφία και τη μαζοποίηση, καταλύει τη διαφοροποίηση, την ποικιλομορφία, την προσπάθεια και την πίστη του ενός. Πετυχαίνει όχι απλώς να αποδυναμώσει, αλλά να ακυρώσει την αξία, τη μοναδικότητα άρα και την ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου που αποτελεί κυρίαρχη χριστιανική αξία.

Σε ομιλία του ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης έλεγε:

«Καὶ ἕνας ἂν μείνῃς στὴν κοινωνία, νὰ μείνῃς. Ὁ ἕνας θὰ νικήσῃ, αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό. Καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός, νὰ πεθάνουμε μὲ τὴν πίστι τὴν ὀρθόδοξο καὶ ἔργα μετανοίας» (Ιερός ναός Αγίων Αναργύρων Ν. Σμύρνης – Αθηνών 29-10-1961)³.

Αναρωτιόμαστε ακόμα, ποια ακριβώς πίστη εννοεί ο δήθεν Άι Βασίλης:

Tην Εν Χριστώ πίστη που συνοδεύεται από έργα αγάπης («Πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη»: Γαλ. 5, 6) ή την πίστη εν διαβόλω, την αιρετική, τη διεστραμμένη και μαγική που ενεργοποιείται μόνο εξαναγκαστικά; Υπάρχει σε αυτή την πίστη ίχνος αγάπης, πέρα από την καμουφλαρισμένη αγάπη, που σημαίνει ότι θέλω το καλό σου αλλά εννοώ το κακό σου; Προφανώς όχι, και προφανώς το σύνθημα του υποτιθέμενου Άι Βασίλη αναφέρεται στο δεύτερο είδος πίστης.

Ας εμβαθύνουμε όμως στο πρόβλημα, για να διακρίνουμε καλύτερα πώς το σύνθημα «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει», μολονότι προωθείται ως φάρος ελπίδας⁴, εντούτοις εννοεί και ενσταλάζει την απελπισία. Τι επιλογές έχει κάποιος που εμπεδώνει το εν λόγω σύνθημα και ενεργεί βάση αυτού στη ζωή του; Εφόσον, για να πετύχει κάτι, πρέπει όλοι ανεξαιρέτως που θα συμμετέχουν να το πιστεύουν, κατά λογική ακολουθία οι διαθέσιμες επιλογές είναι μόνο δύο:

1)  Να παραιτηθεί γιατί ματαιοπονεί, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην απογοήτευση, ενδεχομένως και στην απόγνωση.

2)  Να κάνει τα πάντα, προκειμένου να επιβάλλει τη θέλησή του στους άλλους. Στην περίπτωση αυτή καταργεί την ελεύθερη επιλογή και βούληση των συνανθρώπων του.

Ποιος επιδιώκει διακαώς να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία από τις δύο αυτές καταστροφικές επιλογές, τόσο στην επίγεια όσο και στην ουράνια ζωή του; Είναι ηλίου φαεινότερο. Μόνο ο διάβολος υποχρεώνει όλους ανεξαιρέτως να πιστεύουν σε αυτόν, αφού εκείνος που θα κατόρθωνε να βγει από την πλάνη του, θα μπορούσε να τον ακυρώσει, με την χάρη του Θεού. Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός ήδη με την Ανάστασή τον έχει καταργήσει – «ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας τὸν δὲ διάβολον καταργήσας», όπως ακούγεται στην ακολουθία των κεκοιμημένων.

Έχουμε σκεφτεί, άραγε, ότι μαθαίνουμε στα παιδιά μας να ενεργούν με τους παραπάνω τρόπους χωρίς να το συνειδητοποιούμε; Γιατί δύο είναι οι μαθησιακοί στόχοι που θέλει να επιτύχει ο ψεύτικος Άι Βασίλης: την απόγνωση και την βαρβαρότητα. Δεν θα περιμέναμε άλλωστε κάτι διαφορετικό από έναν ψευτο-Αϊβασίλη, που δυστυχώς επιτρέψαμε, χρόνια τώρα, ως κοινωνία να υποδύεται ή και να αντικαθιστά με τον αθλιότερο τρόπο τον αληθινά Μέγα Άγιο της Εκκλησίας μας, τον Μέγα Βασίλειο.

Μήπως ακόμα ο καθημερινός βομβαρδισμός όλων μας από πληθώρα διφορούμενων ή δυσνόητων μηνυμάτων και συνθημάτων, μέσω των πάσης φύσεων εκπομπών, που περνούν υποσυνείδητα στον ψυχισμό μας, έχουν συντελέσει δραστικά στην σταδιακή εξαχρείωση και απονέκρωση της κοινωνίας μας;

Ωστόσο το παράδοξο και συνάμα ανησυχητικό με το εν λόγω μήνυμα είναι ότι παρόλο που δεν είναι αμφίσημο, αλλά αποτελεί μια ξεκάθαρα ψευδή πρόταση, το κοινό αδυνατεί να την απορρίψει. Έτσι, την εκλαμβάνει ως αληθή και την αποδέχεται. Όταν, λοιπόν, μια απροκάλυπτα λανθασμένη πρόταση δεν γίνεται αντιληπτή από το ευρύ κοινό, πώς είναι δυνατόν να αντισταθεί αυτό στα τόσα άλλα, εξίσου δαιμονικά μηνύματα, που περνούν υποσυνείδητα;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το επίκαιρο και διαδεδομένο, σε όλες του τις παραλλαγές, μήνυμα «Μαγικά Χριστούγεννα», «Χριστουγεννιάτικη μαγεία» κ.λπ., που με το τέλος των γιορτών αφήνει στην ψυχή ένα ακαθόριστο κενό, μια μελαγχολία, και το οποίο αντικαθιστά κάθε χρόνο το ορθόδοξο, εξόχως χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο μήνυμα της αναγγελίας της Ενανθρωπίσεως του Θεού «Χαρούμενα Χριστούγεννα», «Ευλογημένα Χριστούγεννα». Μήνυμα που σημαίνει την Ένωσή μας με Εκείνον, την Θέωσή μας, ώστε να καταργηθεί το έργο του διαβόλου.

Έχουμε πάψει πια να ενοχλούμαστε από την αλλαγή αυτή, αφού καταντήσαμε να καταλαβαίνουμε ότι έρχονται Χριστούγεννα από τα στολίδια, τα φωτάκια, τα ρεβεγιόν, τα δώρα, τα ξενύχτια. Ούτε λόγος πια για πνευματική προετοιμασία με μετάνοια, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, νηστεία, προσευχή, αλλά και έμπρακτη αγάπη, συγχωρητικότητα, καλοσύνη, ελεημοσύνη. Ελκυστήκαμε από την άκρατη κοσμικότητα και απορρίψαμε κάθε πνευματική πλευρά των γεγονότων. Μιλάμε για Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Για ένα «πνεύμα Χριστουγέννων» μαγικό, δηλαδή δαιμονικό⁵.

Μη μας διαφύγει ότι το αντίχριστο σύνθημα «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει» παρουσιάζεται ως η μοναδικά ορθή στάση ζωής, για να ξεπεραστούν όλες οι κρίσεις ή προκλήσεις, π.χ. πανδημίες, πλημμύρες, πυρκαγιές, κλιματική αλλαγή, πόλεμοι, που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Είναι ακριβώς το ίδιο με τα συνθήματα «Εμβολιαζόμαστε όλοι και όλες»⁶, «Μόνο όλοι μαζί μπορούμε»⁷, στα οποία υποκρύπτεται ο ολοκληρωτισμός, και αν κάποιος έχει διαφορετική από την επιβαλλόμενη στάση (βλ. πανδημία), υφίσταται τις συνέπειες, ακόμα και με στέρηση θεμελιωδών του δικαιωμάτων.

 

Μετά από όλη αυτή την ανάλυση, ας μας επιτραπεί, σε αντίθεση με το ψεύτικο, απαισιόδοξο αλλά και παράφωνο μήνυμα της καμπάνιας «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει», να προσφέρουμε στις αγνές παιδικές ψυχούλες, ένα αληθινό, αισιόδοξο αλλά και ακουστικά ευχάριστο μήνυμα, όπως π.χ.:

«αν ένας πιστεύει, φτάνει και περισσεύει».

Διότι, και ένας μόνο να κρατά την φλόγα αναμμένη, φτάνει και περισσεύει για να διαλύσει το σκοτάδι. Να υπενθυμίσουμε ότι στην αγορά υπάρχουν λαμπιόνια όχι μόνο σε σειρά αλλά και σε παράλληλη σύνδεση, ώστε, αν κάποια σβήσουν, να μην σβήνουν όλα.

Κλείνουμε με μια παρατήρηση για τον ρόλο της διαφήμισης που προωθεί η Pollen Advertising. Κατ’ αυτήν:

«Μια διαφήμιση έχει μόνο 4 στόχους, τη δόξα, τον θόρυβο, τη γέννηση, την ενημέρωση κι έναν τρόπο, την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι ο μόνος τρόπος να περάσει το μήνυμα. Γιατί η αλήθεια, είναι αυτό που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Α-λήθη»⁸.

Άρα το σύνθημα «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει» είναι το “αληθινό”, το υποσυνείδητο και προπαγανδιστικό μήνυμα που σαν τη γύρη⁹ (αυτό σημαίνει pollen!) μεταφέρεται μέσω των ΜΜΕ και ενσταλάζεται στο νου των ανθρώπων, γονιμοποιώντας τον με τα δόγματα-κελεύσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων με στόχο τη γέννηση του νέου ανθρώπου, του μετανθρώπου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη μορφή του ομότιτλου άρθρου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 10.12.2023, σελ. 56.