Πληροφορηθήκαμε από την προχθεσινή επίσκεψη του κ. Μπλίνκεν στην Ελλάδα και τη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό, ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά θα ζητήσουν από την Ελλάδα να “μοιράσει” την ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου με την Τουρκία…
Φυσικά ήταν κάτι που το ξέραμε…
Είχαν φροντίσει να προετοιμάσουν την ελληνική κοινή γνώμη οι ημεδαποί «παπαγάλοι» εδώ και καιρό…
Αλλά δεν είναι «αμετακίνητο δεδομένο» ούτε “τελειωμένη υπόθεση”…
Είναι περισσότερο ένας… «ασεβής πόθος» της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης. Η οποία γενικά ΔΕΝ έχει εξωτερική πολιτική μακράς πνοής και είναι πολύ πιθανό σε λιγους μήνες ή σε ένα χρόνο, η ίδια ή η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση – ή το Κογκρέσο που θα προκύψει μετά τον Νοέμβριο, είτε και το τωρινό ακόμα – να λένε άλλα.
Και εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που η ίδια η Ελλάδα δικαιούται ή θέλει ή οφείλει να επιδιώξει ή μπορεί να επιτύχει…
Και να γιατί:
* Πρώτον, η τωρινή αμερικανική κυβέρνηση έχει μπερδευτεί εδώ και πολύ καιρό σε πολλά μέτωπα. Για την ακρίβεια σε όλα τα μέτωπα…
Κι έχει αναγκαστεί να ανακρούσει πρύμνα πολλές φορές. Τις περισσότερες φορές…
Έναντι της Κίνας δεν έχει πια σαφή πολιτική,
στο Μεσανατολικό είναι επίσης μπερδεμένη,
έναντι της Ευρώπης η πολιτική της είναι στον αέρα,
ενώ κυριολεκτικά δεν ξέρει ούτε τι να κάνει ούτε τι να περιμένει έναντι του Αραβικού κόσμου και έναντι της Τουρκίας.
Να μη συζητήσουμε πώς έφυγε από το Αφγανιστάν πριν δυόμιση χρόνια, τι περίμενε να συμβεί εκεί, και τι έγινε στην πραγματικότητα.
Να μη συζητήσουμε τι περίμενε να συμβεί στην Ουκρανική σύγκρουση, τι προσδοκούσε να συμβεί με τη Ρωσία και τι γίνεται πραγματικά εκεί…
Γενικά πολλές φορές στο παρελθόν η επίσημη πολιτική της Ουάσιγκτον έκανε σφάλματα – που τα πλήρωσε αργότερα. Αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο αντιφατική και μπερδεμένη όσο είναι σήμερα…
* Δεύτερον, η Ουάσιγκτον προσπαθεί σήμερα να «συγκρατήσει» την Τουρκία στο ΝΑΤΟ. Θεωρεί ότι ο Ερντογάν κάνει τα συνηθισμένα «παιγνίδια» του, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία πρόθεση να διαρρήξει τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ. Απλώς θέλει να εξασφαλίσει το καλύτερο «τίμημα», προκειμένου να ευθυγραμμιστεί ξανά με τους υπόλοιπους νατοϊκούς συμμάχους…
Και το τίμημα αυτό προσπαθούν να του το δώσουν, δαπάναις της Ελλάδας. Δηλαδή πείθοντας την Ελλάδα να κάνει κρίσιμες υποχωρήσεις από τα δικά της εθνικά συμφέροντα. Όπως για παράδειγμα τον έλεγχο της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο…
Αυτό το «σχέδιο» από την πλευρά της αμερικανικής διπλωματικής γραφειοκρατίας δεν είναι «παράλογο». Απλώς είναι ΛΑΘΟΣ. Και δεν είναι το μόνο λάθος που κάνουν τον τελευταίο καιρό…
— Είναι λάθος, γιατί η Τουρκία του Ερντογάν έχει ήδη απομακρυνθεί σοβαρά από τις δυτικές-ΝΑΤΟϊκές θέσεις και στα δύο μεγάλα γεωπολιτικά μέτωπα:
Έχει στενές σχέσεις μακροχρόνιας συνεργασίας με τη Ρωσία και τον ίδιο τον Πούτιν, όταν η υπόλοιπη δύση στοιχημάτιζε στην ήττα της Ρωσίας και την ανατροπή του Πούτιν.
Έχει προσφθερθεί να συμβάλει στην μεταφορά ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη από νότον, όταν οι δύο μεγάλοι αγωγοί μεταφοράς ρωσικού αερίου από τη Βαλτική έχουν ήδη καταστραφεί. Και οι αμερικανοί πανηγύριζαν τότε…
Κι ενώ Αμερικανοί και Ευρωπαίοι προσπαθούν να αποκόψουν οριστικά την Ευρώπη από το φυσικό αέριο.
— Είναι λάθος, επίσης, γιατί η Τουρκία έχει ήδη πάρει ανοιχτά θέση προστασίας της Χαμάς στη Γάζα, όταν όλη η Δύση τη θεωρεί «τρομοκρατική οργάνωση»! Όταν η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τους ισραηλινούς που καταστρέφουν τις υποδομές της Χαμάς στη Γάζα κι όταν οι ισχυρότερες αραβικές χώρες, ενώ «διαμαρτύρονται» για τα ανθρώπινα θύματα των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Γάζα, ωστόσο… εύχονται να επιτύχει το Ισραήλ να την εξολοθρεύσει (και κάποιες φορές διακριτικά βοηθούν – κι αυτοί από την πλευρά τους)…
Η Τουρκία έχει ήδη απομακρυνθεί στρατηγικά από τη Δύση! Το ερώτημα είναι αν αυτό είναι απλώς ένα “διπλωματικό τρικ”, για να εξασφαλίσει ανταλλάγματα να επιστρέψει, ή σηματοδοτεί μια πορεία που ΔΕΝ είναι αντιστρέψιμη πλέον…
— Θα ήταν αντιστρέψιμη, αν η Ρωσία πράγματι ηττούνταν στην Ουκρανία. Οπότε και η Τουρκία, θα επέστρεφε στο ΝΑΤΟϊκό «μαντρί» χωρίς ιδιαίτερα «ανταλλάγματα». Αλλά ΔΕΝ συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Η Ουκρανία μάλλον χάνει τον Πόλεμο – και η Ρωσία φαίνεται να νικάει. Οπότε η Τουρκία μάλλον θα ενισχύσει τις σχέσεις με το νικητή αυτής της διαμάχης – δηλαδή με τη Ρωσία…
— Θα ήταν αντιστρέψιμη επίσης, αν το Ισραήλ αποτύγχανε στη Γάζα και βυθιζόταν σε εσωτερική διαλυτική κρίση. Οπότε η Τουρκία θα επιβεβαίωνε την ηγεμονία της στον μουσουλμανικό κόσμο, ως η μόνη χώρα που στήριξε εξ αρχής πλήρως της Χαμάς. Που θα είχε “αντέξει”…
Αλλά και εδώ συμβαίνει το αντίθετο: το Ισραήλ εξακολουθεί να εξολοθρεύει τη Χαμάς στη Γάζα, ενώ οι Άραβες εκφράζουν όλο και πιο καθαρά την ετοιμότητά τους να επιστρέψουν στις «Συμφωνίες του Αβραάμ», δηλαδή να το βρούν με το Ισραήλ, ακόμα και χωρίς λύση του Παλαιστινιακού.
Το πραγματικό πρόβλημα στη Μέση Ανατολή σήμερα ΔΕΝ είναι το Παλαιστινιακό (που αφορά μια περιοχή όσο διόμιση νομοί στην Ελλάδα) ούτε η Γάζα πολύ περισσότερο (που καλύπτει μια περιοχή όσο το… ένα δέκατο του νομού Αττικής!)
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η σύγκρουση του Σουνιτικού ισλαμικού φονταμενταλισμού με τα κοσμικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου. Η Χαμάς σήμερα στη Γάζα (όπως το ΙΣΙΣ πριν μερικά χρόνια στη Συρία και το κεντρικό Ιράκ), είναι οι αιχμές των Ισλαμιστών. Τα κοσμικά αραβικά καθεστώρα θεωρούν τους Ισλαμιστές θανάσιμο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή τους. Και τώρα ουσιαστικά αναλαμβάνει το Ισραήλ να “καθαρίσει” για λογαριασμό τους. Η Τουρκία είναι απέναντι τους.
Συμπέρασμα: Η Ρωσία και η Κίνα δημιουργούν ήδη τον Ευρασιατικό άξονα εναντίον της Δύσης. Και η Τουρκία φιλοδοξεί να συμμετάσχει…
Και το Πολιτικό Ισλαμ, δηλαδή οι Σουνίτες Ισλαμιστές, είναι εναντίον της Δύσης, αλλά η Τουρκία τους στηρίζει και θέλει να τους χρησιμοποιήσει για να ελέγξει τη Μέση Ανατολή βάζοντας απέναντί της και τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα και το Ισραήλ…
Νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα φέρει την Τουρκία πιο κοντά στον Ευρωασιατισμό. Και οριστική ήττα της Χαμάς στη Γάζα, θα φέρει την Τουρκία ακόμα πιο μακριά από κάθε «κοσμικό» καθεστώς στην περιοχή και από την ίδια τη Δύση – που μπορεί να ελπίζει ΜΟΝΟ στα κοσμικά καθεστώτα και στο Ισραήλ. Από τους Ισλαμιστές που προστατεύει η Τουρκία, δεν έχει να προσδοκά τίποτα – ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Ευρώπη…
Πολύ περισσότερο που μετά από μια ήττα της Χαμάς στη Γάζα είναι πιθανό να υπάρξουν τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη από τους Ισλαμιστές που υπερασπίζεται και «καλύπτει» πεισματικά ο Ερντογάν…
Δεν είναι, λοιπόν, ούτε εύκολο ούτε το πιο πιθανό να επιστρέψει η Τουρκία στο μαντρί του ΝΑΤΟ με κάποια “ανταλλάγματα” που θα τα πάρει από την Ελλάδα (κυρίως σε ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο).
* Τρίτον, υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: Ακόμα κι αν η Ελλάδα ήταν πρόθυμη να δώσει τα “ανταλλάγματα” αυτά (στην Ανατολική Μεσόγειο), η Τουρκία ζητάει πολύ περισσότερα – και στο Αιγαίο (έναντι της Ελλάδας) και στην Ανατολική Μεσόγειο, νοτίως της Κρήτης όπου εμπλέκεται και με τα συμφέροντα της Αιγύπτου, στη Λιβύη κλπ. Αλλά και νοτίως της Κύπρου και ανατολικά της Κύπρου, όπου εμπλέκεται με τα συμφέροντα ασφαλείας του Ισραήλ.
Ακόμα κι αν η Ελλάδα ήταν διατεθειμένη να παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα ελληνικής δικαιοδοσίας, αυτό μάλλον δεν θα είναι αρκετό για την Τουρκία. Γιατί οι φιλοδοξίες της τη φέρνουν σε σύγκρουση με άλλες “ενδιαφερόμενες” χώρες στην Ανατολική Μεσόγειο…
Οπότε απλώς η Ελλάδα θα είχε φανεί ιδιαίτερα “εύκολος” αντίπαλος για την Τουρκία κι εντελώς αναξιόπιστος σύμμαχος για τους εχθρούς της Τουρκίας στην περιοχή. Χώρια που θα είχε παραιτηθεί μόνη της από τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
* Τέταρτον, το “δέλεαρ” των αναβαθμισμένων F-16 για την Τουρκία είναι πολύ ασθενές και το “δέλεαρ” των F-35 για την Ελλάδα ακόμα ασθενέστερο.
— Η Τουρκία βρίσκεται σε αγώνα δρόμου για να κατασκευάσει το δικό της μαχητικό 5ης γενεάς. Επειδή αυτό θα αργήσει ακόμα πάνω από 10 χρόνια ψάχνει ήδη άλλες “ενδιάμεσες” λύσεις για να καλύψει το κενό.
— Και η Ελλάδα, για να αξιοποιήσει τα F-35 όταν τα πάρει (μετά από πενταετία τουλάχιστον) θα πρέπει να παραλάβει την πιο σύγχρονη εκδοχή (όχι τις πρώτες, που έβγαλαν όλες τις “παιδικές αρρώστιες”), θα πρέπει να πάρει και όλα τα οπλικά τους συστήματα και να τα πάρει σε τέτοιο αριθμό (τουλάχιστον 30) που θα τους δίνει αληθινό πλεονέκτημα αεροπορικές κυριαρχίας. Και θα πρέπει η ίδια να έχει κατάλληλους χώρους φύλαξης, συντήρησης κλπ…
Μαζί με τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες που αξιοποιούν πλήρως τα επιχειρησιακά τους πλεονεκτήματα.
Δεν έχει νόημα να αγοράζουμε οπλικά συστήματα (πλατφόρμες) χωρίς.. όπλα – ούτε όπλα χωρίς… πυρομαχικά!
Όπως δεν έχει νόημα να αγοράζουμε στρατηγικά μέσα πρώτου πλήγματος όταν έχουμε “απαγορεύσει” κάθε σκέψη πρώτου πλήγματος.
Όπως δεν έχει νόημα να αποκτάμε στόλο ανοιχτής θαλάσσης (σύγχρονες φρεγάτες) όταν έχουμε παραιτηθεί από την φύλαξη ανοιχτής θαλάσσης (Ανατολική Μεσόγειος).
Όλα αυτά τα γνωρίζει η Τουρκία.
Το θέμα είναι πόσα απ’ αυτά τα έχουμε καταλάβει εμείς…
Η Τουρκία τα αναβαθμισμένα F-16 τα συνδέει με την επικύρωση ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Όχι με τη στρατηγική της “Γαλάζιας πατρίδας” στην Ανατολική Μεσόγειο ΚΑΙ στο Αιγαίο. Από την οποία δεν κάνει πίσω ούτε χιλιοστό.
Όλα αυτά είναι μάλλον ασεβείς πόθοι της σημερινής Αμερικανικής κυβέρνησης, που είναι πολύ πιθανό να μην ισχύουν μετά από μερικούς μήνες. Είτε γιατί έχει αλλάξει η κυβέρνηση είτε ακόμα και με την ίδια κυβέρνηση, αν η Τουρκία έχει δείξει πού ακριβώς το πάει στις σχέσεις της με τη Ρωσία…
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, προέκυψε κάτι όντως σημαντικό από την επίσκεψη Μπλίκνεν: Εμμέσως αναγνωρίστηκε ότι η Ελλάδα έχει κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο, τα οποία της ζητούν να τα… μοιραστεί με την Τουρκία!
Δηλαδή στην ουσία να παραχωρήσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου!
Αν δεν είχαμε εκεί κυριαρχικά δικαιώματα, δεν θα μας ζητούσαν τίποτα! Η Τουρκία θα τα είχε ήδη αρπάξει.
Αν ανήκαν στην τουρκική δικαιοδοσία βάσει του Δικαίου της Θαλάσσης, η Τουρκία δεν θα ρωτούσε κανένα. Θα ήταν ήδη εκεί…
Και θα είχε ήδη προσυπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας (Montego Bay, 1982), αφού θα “εξυπηρετούσε” πρωτίστως τα συμφέροντά της.
Το κακό για την Τουρκία όμως είναι ότι βάσει του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας αυτά ανήκουν στην δικαιοδοσία της Ελλάδας – κι ας μην τα έχει ανακηρύξει ακόμα. Γι’ αυτό η Τουρκία δεν υπογράφει το Δίκαιο της Θάλασσας. Και γι’ αυτό σήμερα ο κ. Μπλίνκεν μας καλεί να παραχωρήσουμε κάτι που είναι δικό μας, νοτίως του Καστελόριζου, για να κρατήσουμε κάτι που… έτσι κι αλλιώς είναι δικό μας, στο Αιγαίο…
Θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο η ίδια η Ουάσιγκτον για τα δικά της κυριαρχικά δικαιώματα; Σίγουρα όχι…
Θα ζητούσε κάτι αντίστοιχο η Ουάσιγκτον, από άλλη “σύμμαχο χώρα”;
Πολύ απίθανο.
Έμαθαν ότι ΔΕΝ έχουμε εξωτερική Πολιτική, πλάκωσε και ο Μπλίνκνεν…
Τα “καλά νέα” είναι ότι ούτε η Ουάσιγκτον έχει εξωτερική Πολιτική.
Οπότε αύριο μπορούν να λένε και να κάνουν τα αντίθετα απ’ ό,τι σήμερα.
Το κακό είναι ότι εμείς στο μεταξύ μπορούμε να έχουμε χάσει τα πάντα.
Τελικά το καλύτερο όπλο της Τουρκίας δεν είναι ούτε τα F-16, ούτε τα F-35, ούτε τα Bayraktar, ούτε το ελικοπτεροφόρο…
Το καλύτερο όπλο της Τουρκίας είναι ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί το ΕΛΙΑΜΕΠ!
Το καλύτερο “πλυντήριο” της Τουρκίας…
Γι’ αυτό όμως, δεν φταίει ούτε η Τουρκία, ούτε ο Μπλίνκεν.
Γι’ αυτό φταίμε μόνον εμείς!
