Η γιορτή του «αγίου» Βαλεντίνου ως προστάτη των ερωτευμένων είναι ανορθόδοξη και ξενόφερτη. Αποτελεί αναβίωση μιας ειδωλολατρικής αισθησιακής γιορτής που γινόταν αιώνες προ Χριστού και κατά την οποία οι Ρωμαίοι γιόρταζαν προς τιμήν του Νεβρώδ ή Βάαλ ή Βαλεντίνου (η λέξη Valentinus προέρχεται από το επίθετο values που σημαίνει «ισχυρός»), ή Λούπερκους, κυνηγού λύκων και την ονόμαζαν Λουπεργκάλια (Lupercalia).
Το έθιμο ανταλλαγής δώρων μεταξύ των «αγαπημένων» συνηθίζονταν από εκείνη την εποχή, όπως και η χρήση του συμβόλου της καρδιάς (Βαλ στη γλώσσα των Βαβυλωνίων σημαίνει «καρδιά» και ήταν το σύμβολο του αιμοδιψή ειδωλολατρικού θεού Βάαλ).
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι ακόμη και στο ορθόδοξο εορτολόγιο, αν ψάξουμε τη 14η Φεβρουαρίου θα δούμε το όνομα Βαλεντίνος – ή καλύτερα Ουαλεντίνος. Οι γνώμεις διίστανται περί του Αγίου Ουαλεντίνου. Υπάρχει ένας ιερομάρτυρας πρεσβύτερος Ουαλεντίνος που μαρτύρησε επί Κλαυδίου (51-54 μ.Χ.) και κάποιος άλλος με το ίδιο όνομα επίσκοπος Τέρνι, ο οποίος πιθανόν να έζησε τέλη του 3ου αι. μ.Χ..
Πάντως, όπως και να έχει η «γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου» με τη μορφή που την εννοούμε εμείς σήμερα (έρωτας, ροζ, μπαλόνια, κόκκινες κορδέλες κλπ) δεν έχει ουδεμία σχέση με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση. Ο «άγιος» Βαλεντίνος, ως «άγιος» προστάτης των ερωτευμένων, δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ως ορθόδοξος, ούτε ως ρωμαιοκαθολικός. Είναι ένα κατασκεύασμα, πιθανόν του εμπορίου, που προήλθε από ένα κατάλοιπο αρχαίου ειδωλολατρικού εθίμου το οποίο οδηγούσε τους νέους και τις νέες σε ανούσιες σαρκικές ακολασίες.
Ο δυτικόφερτος «άγιος των ερωτευμένων» Βαλεντίνος είναι μια καρικατούρα της εμπορικής κατανάλωσης, ένας ανύπαρκτος άγιος, κατασκεύασμα των αδίστακτων εμπόρων, για την παραπλάνηση των αφελών ρομαντικών.
Στις 13 Φεβρουαρίου το αγιολόγιο της Εκκλησίας αναφέρει δύο ονόματα, Ακύλας και Πρίσκιλλα. Οι δυο αυτοί άνθρωποι είχε τύχει να φιλοξενήσουν στο σπίτι τους τον Απόστολο Παύλο κι εκείνος στις επιστολές του ομιλεί με πολλή τρυφερότητα και αγάπη για το ιερό αυτό ζευγάρι. Αυτό φανερώνει ότι ήταν δύο υπέροχοι και αγαπημένοι σύζυγοι, οι οποίοι είχαν απόλυτη συναίσθηση της συζυγικής πίστης και αγάπης.
Ο άγιος Ακύλας και η αγία Πρίσκιλλα ήταν δύο άνθρωποι ερωτευμένοι μεταξύ τους, όμως συγχρόνως είχαν και έναν κοινό έρωτα για ένα άλλο πρόσωπο, όχι ανθρώπινο αλλά Θεανθρώπινο. Τον Ιησού Χριστό. Και αυτός ο έρωτας για τον Χριστό αναζωογονούσε και τον μεταξύ τους έρωτα. Εμπνεόταν το ένα πρόσωπο από το άλλο κι απ’ αυτό τρεφόταν η αγάπη τους κι ο θείος τους έρωτας.
Μπορούμε να διακρίνουμε στα πρόσωπά τους, τους αληθινούς εραστές και τους ιδανικούς συζύγους. Το ιερό ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα αποτελούν πρότυπο ιδανικής και ευλογημένης γαμικής ένωσης, προς τους οποίους μπορούν να προσβλέπουν τα σύγχρονα ζευγάρια. Άνθρωποι που μαθαίνουν να καλλιεργούν μεταξύ τους την αληθινή εμπιστοσύνη και τη θυσιαστική αγάπη, η οποία πηγάζει από την πίστη και αγάπη των δύο στο Θεό της αγάπης. Είναι υπαρκτοί και ζωντανοί οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι προστατεύουν τους ευσεβείς, τίμιους, αφοσιωμένους, τρυφερούς συζύγους και αποτελούν παραδείγματα για τον καθένα που θέλει να απολαμβάνει αληθινά τη ζωή του και να χαίρεται όλη η ύπαρξη του, ψυχή και σώμα.
Η Εκκλησία είναι κατ’ εξοχήν ερωτική, έχει για Βασιλιά τον εραστή του σύμπαντος κόσμου. Η αγάπη κι ο έρωτας που πηγάζει από εκεί σε διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα και πλημμυρίζεις από συναισθήματα αγάπης, έτοιμα να τα ξεχειλίσεις στον άνθρωπό σου.
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πώς δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το ν’ αγαπιέται πολύ ο άντρας από τη γυναίκα του και η γυναίκα από τον άντρα της• και πάλι αλλού λέγει ότι δεν είναι η περιουσία που φέρνει τον πλούτο στους συζύγους, αλλά η μεταξύ τους αγάπη.
Έτσι θα είμαστε ρομαντικοί για μια ζωή κι όχι για μια μέρα.
Νίκος Καρύδης, Θεολόγος, Λαμπαδάριος Ι.Ν. Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης
ΠΗΓΗ
simeiakairwn.wordpress.com