Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος εάν βάζαμε πάντα καλό λογισμό για τους άλλους; Να χαιρόμασταν με την χαρά των άλλων, μακρυά από τον φθόνο;
Να ήμασταν θετικοί άνθρωποι και να μην εστιάζαμε πάντα στο ένα αρνητικό της ζωής μας;
Πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή μας, εάν είχαμε καρδιά ανόθευτη από μίση και εμπάθειες, από μιζέρια και απαισιοδοξία;
Ξέρετε τι μας λείπει;
Η παιδικότητα…
Λησμονήσαμε το να χαιρόμαστε με τα απλά.
Να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον.
Να σκεφτόμαστε χωρίς πονηρία.
Να ζούμε έτοιμοι για δοξολογία και όχι έτοιμοι για παράπονα.
Μόνοι μας καταστρέφουμε τις ζωές μας, τον κόσμο μας. Γιατί πρώτα καταστρέψαμε το κάλλος της ψυχής μας. Αυτό το κάλλος που είχαμε ως παιδιά. Αυτό το κάλλος που μας δόθηκε δωρεάν από τον Θεό…
Το κάλλος να είσαι άνθρωπος.
Να είσαι φίλος του Θεού.
Να είσαι ζωντανός.
Να είσαι αιώνιος…
Ας μην είμαστε έτοιμοι να προσβληθούμε, αλλά έτοιμοι να ειρηνεύσουμε. Ας κινούμαστε ταπεινά χωρίς έπαρση και αλαζονεία. Ας ακούμε τους άλλους με διάθεση κατανόησης και ομόνοιας. Κι αν τελικά δεν τα βρούμε μαζί τους, ας συνεχίσουμε την ζωή μας χωρίς μνησικακία. Γιατί τελικά δεν αξίζει να ζεις μέσα στο σκοτάδι του αρνητισμού και των συγκρούσεων, όταν σου χαρίζεται τόσο φως και κάλλος…
Πηγή
simeiakairwn.wordpress.com