«Κύριο μέλημά μας είναι η άψογη εξυπηρέτηση αφού για εμάς ο ικανοποιημένος πελάτης είναι η καλύτερη διαφήμιση». Αυτή η μικρή πινακίδα που θα δεις να κρέμεται στο κατάστημα λέει όλη την αλήθεια για τον «Αχιλλέα». Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στον γνωστό ήρωα του Τρωικού πολέμου, αλλά σε ένα σουβλατζίδικο στον Νέο Κόσμο που παραμένει πιστό σε μια παράδοση που μοιάζει να έχει χαθεί στην υπόλοιπη Αθήνα.
Οι περισσότεροι βέβαια όταν ακούν για μαγαζί στον Νέο Κόσμο, συνήθως βάζουν στο μυαλό τους ένα από τα αμέτρητα καταστήματα με ανταλλακτικά αυτοκινήτων κατά κύριο λόγο που συναντάς στην Φραντζή και στους άλλους δρόμους κοντά σε αυτήν. Πλησιάζοντας, όμως, στη στάση του μετρό του Άι Γιάννη, σε μια κάθετη της Ηλίας Ηλίου, μάλλον το μάτι σου θα πέσει πάνω σε μια ουρά ανθρώπων που υπομονετικά περιμένουν να παραγγείλουν έξω από ένα γυράδικο που μοιάζει ξεχασμένο από τον χρόνο.
Εκεί, λοιπόν, στην οδό Σπινθάρου 18, βρίσκεται ο «Αχιλλέας», που μπορεί το όνομά του να μας φέρνει στο νου την Ιλιάδα, αλλά αν έπρεπε να τον συνδέσουμε με κάποιο λογοτεχνικό έργο, μάλλον του ταιριάζει ο τίτλος του… τελευταίου των Μοϊκανών των… γυράδικων!
Χωρίς διαφήμιση, όπως ενημερώνει και η μία από τις δύο χειρόγραφες πινακίδες, και χωρίς ντελίβερι, καταφέρνει να συγκεντρώνει τις προτιμήσεις του κόσμου, με τους σημερινούς ιδιοκτήτες να σου ορκίζονται ότι πραγματικό μυστικό δεν υπάρχει. Όλα σχετίζονται με το κρέας. Χοιρινό από τον λαιμό του ζώου που ξεκοκαλίζεται με το χέρι σε καθημερινή βάση. Κάθε πρωί από τις 7 ξεκινά η ίδια διαδικασία, μέχρι την ώρα που ανοίγει τις πόρτες του το μαγαζί, αυστηρά στις 4 το απόγευμα. Μόλις τελειώσει ο γύρος, τις περισσότερες φορές πριν καν πάει η ώρα 9 το βράδυ, η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Όποιος πρόλαβε, έφαγε. Για τους υπόλοιπους κι αύριο μέρα είναι!
Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι μιλάμε για φρέσκο, χειροποίητο γύρο που δεν μένει, δεν ξαναψήνεται ή ζεσταίνεται, δεν καταψύχεται και δεν βγαίνει την επόμενη ημέρα για να σερβιριστεί στους πελάτες. Αυτή είναι η κληρονομιά που άφησε ο πρώτος ιδιοκτήτης, Αχιλλέας, στα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκε για χρόνια και στην συνέχεια παρέδωσε την σκυτάλη όταν εκείνος βγήκε στη σύνταξη.
Και να φανταστεί κανείς ότι ο άνθρωπος δεν ήταν καν σουβλατζής. Απλά ήθελε τα πάντα να τα κάνει με τα ίδια του τα χέρια. Ακόμη και τις ψησταριές! Πράγμα που βέβαια συνεπάγεται και μεράκι και από αυτό βρίσκει κανείς μπόλικο σε κάθε μπουκιά από αυτό το απλό αλλά θεϊκό σουβλάκι. Μακριά από την λογική των… τεράτων που συναντάμε πια, είναι τόσο-όσο. Έχει το σωστό μέγεθος, την σωστά ψημένη πίτα, την σωστή ποσότητα κρεμμυδιού ή ντομάτας, το τζατζίκι που δεν επιβάλλεται αλλά συνοδεύει όπως πρέπει και αλατοπίπερο στις ποσότητες που χρειάζεται προκειμένου να μπορέσεις να το απολαύσεις.
Και φυσικά, όπως συμβαίνει με το σουβλάκι το παραδοσιακό, δεν χρειάζεται πατάτες. Μπορείς, βέβαια, να ζητήσεις αλλά αν παραγγείλεις δύο, το ένα «με» και το άλλο «άνευ», θα αντιληφθείς πολύ γρήγορα την διαφορά και θα επιστρέψεις στην απλότητα του κλασικού. Το μόνο που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι ότι εδώ τα πάντα λειτουργούν με άλλους κανόνες. Ντελίβερι δεν υπάρχει, οπότε θα πρέπει εσύ να πας εκεί και να είσαι προετοιμασμένος για δύο πράγματα.
Το ένα είναι ότι σχεδόν πάντα θα βρεις ουρά και το δεύτερο είναι ότι εδώ το φαγητό κάποια στιγμή τελειώνει… Α, τα παιδιά ανοίγουν το μαγαζί αυστηρά από Δευτέρα έως Παρασκευή. Τα Σαββατοκύριακα είναι η ξεκούραση των… πολεμιστών που την αξίζουν πέρα για πέρα για όσα προσφέρουν στους πελάτες τους τις υπόλοιπες ημέρες.