Την εποχή που υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στην Άσσυρο Θεσσαλονίκης στα τεθωρακισμένα, (1984) συνέβη κάτι συνταρακτικό και έμεινε στην μνήμη όλων των συναδέλφων μου αναλλοίωτο.
Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε καμιά λογική εξήγηση σ΄ αυτό που μας συνέβη.
Όλα ξεκίνησαν όταν κατά την διάρκεια της βραδινής προσευχής που έγινε στον θάλαμο, λόγω υπερβολικού ψύχους (θα ήταν 15 ή 16 Ιανουαρίου και το θερμόμετρο έδειχνε -18 C).
Μετά την βραδινή αναφορά στον αξιωματικό υπηρεσίας (ασκούσα χρέη λοχία υπηρεσίας) πήραμε
εντολή όλοι μας, την προσευχή να την κάνουμε στους θαλάμους μας, αντί έξω από το διοικητήριο, όπως γινόταν καθημερινά. Αφού λοιπόν τους κάλεσα για την προσευχή συγκεντρωθήκαμε στον 1ο θάλαμο της 1ης Ιλης της 32ας ΕΜΑ.
Ένας συνάδελφός μας, ο Γ….. Δημήτριος από το Αχλάδι Ευβοίας, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του σε <<απρεπή>> στάση. Δεν σηκώθηκε παρ΄ όλες τις παραινέσεις όλων μας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την προσευχή χωρίς αυτόν.
Την ώρα που λέγαμε για δεύτερη φορά το <<ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ>> έσκισε την ησυχία της προσευχής μας η φωνή του Δεκανέα. ΠΑΙΔΙΑ ΕΣΒΗΣΕ Η ΚΑΝΤΗΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ.
Τα βλέμματα όλων μας στράφηκαν με δέος στο εικονοστάσι. Πράγματι η καντήλα (που ήταν ηλεκτρική λάμπα σε σχήμα κεριού) είχε σβήσει. Ρεύμα όμως είχαμε. Για μια στιγμή μας πέρασε η ιδέα ότι κάηκε.
Τρέξαμε όλοι στον διπλανό θάλαμο, αλλά και εκαί η καντήλα ήταν σβηστή – όπως και στον τρίτο και τέταρτο θάλαμο.
Τις κινήσεις αυτές που τρέχαμε αλαφιασμένοι από θάλαμο σε θάλαμο τις είδαν και οι συνάδελφοι από την 2η Ιλη οι οποίοι έτρεξαν να ρωτήσουν τι συμβαίνει.
Τα βλέμματα όλων έπεσαν πάνω στον Δημήτρη μόλις τους εξιστορήσαμε τι είχε γίνει, ο οποίος μη μπορώντας να κάνει αλλιώς σηκώθηκε για να συνεχίσουμε την προσευχή. Τότε έγινε το ΘΑΥΜΑ. όλες οι καντήλες άναψαν!!! Περιττό να σας πω ότι ο Δημήτρης έκλαιγε σαν μικρό παιδί.