Στα βαθύτερα έγκατα της ψυχής σας, εσύ και οι όμοιοί σου, δεν αισθάνεστε Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου
Γράφει ο Ραφαήλ Καλυβιώτης
Αγαπητή Μαρίνα. Αυτοί που θα σε υπερασπιστούν για αυτήν την δήλωσή σου είναι οι ίδιοι που στρογγυλοκάθονται σε καρέκλες κατασκευασμένες για Λουδοβίκους ενώ πίνουν Dom Pérignon για πρωινό.
Ξέρεις γιατί Μαρίνα; Διότι και εσύ αλλά και αυτοί στα βαθύτερα έγκατα της ψυχής σας δεν αισθάνεστε Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου.
Αν αισθανόσασταν Έλληνες τότε θα λέγατε πως η Ελλάδα είναι το εκκλησάκι σε κάθε γειτονιά, σε κάθε γωνιά όπου ένα καντηλάκι του παραμένει αναμμένο τρεμοσβήνοντας.
Αν αισθανόσασταν Έλληνες θα λέγατε πως η Ελλάδα είναι οι ελιές που στέκουν σαν σύμβολο απλότητας και αιωνιότητας από την αρχαιότητα στεντόριες για να περιθάλψουν την μεσογειακή μας υπόστασης.
Αν αισθανόσασταν Έλληνες θα λέγατε πως η Ελλάδα είναι ο ήλιος και το απέραντο μπλε που συναντάται στον ουρανό και την θάλασσα και αποτυπώνεται στα κυκλαδίτικα σπιτάκια στο Αιγαίο.
Αν αισθανόσασταν Έλληνες θα λέγατε πως η Ελλάδα είναι τα παιδιά που παίζουν αμέριμνα σε κάποια πλατεία ιδρωμένα από την ανεμελιά τους ή που πετούν κυριολεκτικά χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα.
Αν αισθανόσασταν Έλληνες θα είχατε πάτημα σε άλλες τόσες αναφορές να απλώσετε τα μάτια σας.
Σε τελική ανάλυση θα γνωρίζατε, όπως λέει και Ελύτης και εσύ αλλά και οι “αριστοκράτες” που θα περιθάλψουν αυτήν σου την δήλωση για τους γνωστούς λόγους ότι σε τελική ανάλυση ότι “Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι” και όχι μια πλαστική καρέκλα και ένας μισοτελειωμένος φραπές.
