Έστησαν ένα κατάλληλο περιβάλλον, στο οποίο αναπτύχθηκε η μασονία και όλο το πολιτικό και κοινωνικό κακό. Ο κόσμος πλησιάζει τους χαλεπούς χρόνους της Αποκαλύψεως
Άγιος Ιουστίνος Πάρβου (Pârvu) ο Ρουμάνος,
ο «πρίγκιππας της Ορθοδοξίας»
Για μας τους χριστιανούς δεν υπάρχει κρίση. Η μόνη κρίση που μας αφορά είναι ότι δεν είμαστε άγρυπνοι φύλακες του έθνους και της Ορθόδοξης παραδόσεώς μας και αφήσαμε να εισχωρήσουν στη χριστιανική κοινωνία ΄΄λύκοι΄΄, άρπαγες, είτε πολιτικοί είναι αυτοί είτε εκκλησιαστικοί.
Οι ποιμένες μας ζαλίστηκαν πρόωρα από την κοσμική δόξα και δεν κατάφεραν να υπερασπιστούν, ως όφειλαν, τα δικαιώματα της Ορθοδοξίας. Εμείς είχαμε την ατυχία να γίνουμε ΄΄χλιαροί΄΄ χριστιανοί, μας άρεσε περισσότερο το ΄΄ ησυχία, τάξη και ασφάλεια΄΄. Διότι αυτοί που μας κυβερνούσαν πρόβαλαν συνεχώς την ησυχία, την ειρήνη, τη σύνεση – αρετές που είχε σε μεγάλη εκτίμηση η αθεϊστική, κουμμουνιστική ΄΄εκκλησιαστική΄΄ εκπαίδευση. Αλλά αυτή η ψεύτικη σωφροσύνη συγκάλυψε όλα τα παράσιτα, που με πονηρό τρόπο παρεισέφρησαν στην Εκκλησία μας. Δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε όλα τα ζιζάνια που ήρθαν από την Ανατολή κι από τη Δύση η, ίσως, ήταν πιο βολικό για μας να τα κουκουλώσουμε.
Είμαστε τόσο κουρασμένοι και καταπιεσμένοι, ώστε δεν ανοίγουμε το μυαλό μας, ούτε τα μάτια μας ούτε το στόμα μας. Βρισκόμαστε σε μια – με συγχωρείτε- βλακώδη λογική και γίναμε περίγελως των ξένων.
Είναι απαράδεκτο να νοθεύεις, να σκεπάζεις μιαν αλήθεια, ώστε να μη φαίνεται πια τίποτα, να συγκαλύπτεις κάθε μαρτυρία που θα μπορούσε να ελκύσει το ενδιαφέρον των επόμενων γενεών. Υπεύθυνοι γι αυτό είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούσαν χθες και κυβερνούν και σήμερα, είναι το ίδιο σύστημα….. (σελ 169-170)
***
Έστησαν ένα κατάλληλο περιβάλλον, στο οποίο αναπτύχθηκε η μασονία και όλο το πολιτικό και κοινωνικό κακό. Ακόμα και ο οικουμενισμός αποτελεί εργαλείο της μασονίας. Η μασονία, καλλιεργώντας μια σχετικότητα των αξιών, αποσκοπεί στο να προσκυνάς έναν απρόσωπο ψευδοθεό, τον οικουμενικό ‘’θεό’’. Ο οικουμενισμός συμβαδίζει με την παγκοσμιοποίηση. Η ισοπέδωση όλων των εθνών, η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και ενός ενιαίου κράτους – ταυτόχρονα με τον οικουμενισμό, που αποσκοπεί στη δημιουργία μιας πανθρησκείας η οποία θα ‘’ενώσει’’ όλες τις θρησκείες σε μια – όλα αυτά στοχεύουν στην εφαρμογή του τελικού σκοπού τους την εγκαθιδρύσει του ‘’νέου ανθρώπου’’, του αντιχρίστου.
Ο οικουμενισμός είναι ένα μεγάλο ψέμα, διότι αυτοί μιλούν στο όνομα μιας ‘’αγάπης’’ εκτός Χριστού, η οποία σε οδηγεί εκτός της Αληθείας. Εάν οι οικουμενιστές αγαπούσαν αληθινά τον κόσμο, δεν θα χώριζαν την αλήθεια από την αξία και τον πνευματικό πλούτο της αγιοπατερικης Παράδοσης της Εκκλησίας. Αυτοί απογυμνώνουν τον χριστιανισμό από την ομορφιά της Θείας Χάριτος. Ο Θεός έφυγε από αυτούς κι έμεινε μόνον ο εαυτός τους: ‘’ Όχι, εμείς δεν Σε έχουμε ανάγκη, εμείς κυβερνούμε τον κόσμο, εμείς δίνουμε το ψωμί, εμείς προσφέρουμε την ευτυχία ς’ αυτήν τη γη. Ο Ιησούς πρέπει να φυλακισθεί ξανά, για να μην ενοχλεί την πορεία μας’’. Θέλουν να διαγράψουν τον Θεό από τον κόσμο και από την ψυχή του ανθρώπου με οποιοδήποτε μέσο: αυτός είναι ο σκοπός του οικουμενισμού, τον οποίο πολέμησε και ο άγιος Ιουστίνος Ποποβιτς. Ο οικουμενισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι πρόδρομοι των Καιρών της Αποκάλυψης…
Οφείλουμε όμως να υπερασπιστούμε, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής μας, τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών συνόδων. Για μας είναι ιερή παρακαταθήκη η μαρτυρία Πίστεως των Οικουμενικών Συνόδων, η οποία ορίστηκε από τους Αγίους Πατέρες δια του Αγίου Πνεύματος. Εάν εμείς αποκηρύξουμε αυτές τις αποφάσεις αποκηρύσσουμε και το Άγιο Πνεύμα. Στο θέμα των ιερών Κανόνων και της δογματικής αλήθειας δεν χωράει αμφιβολία. Οι ιεράρχες μας, όταν εκλέγονται στην Επισκοπή τους, δεσμεύονται με τη υποχρέωση να σεβαστούν δια βίου την ορθή Πίστη και τις Οικουμενικές Συνόδους. Εάν καταπατούν τον όρκο τους, τότε δεν είναι πλέον επίσκοποι, αφού δεν υπακούν στους ανωτέρους τους, δηλαδή στους αγίους Πατέρες. Εάν λοιπόν αυτοί δεν υπακούουν, πως θα ζητήσουν από εμάς υπακοή; Εμείς δεν υπακούμε σε ‘’κλέφτες και ληστές’’! Υπακούμε στην φωνή της Εκκλησίας , η οποία ομιλεί μέσω των θεοφόρων Αγίων Πατέρων, όχι μέσω μυαλών μεθυσμένων από τις χρυσοποίκιλτες επισκοπικές μίτρες… Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επανεξετάσουν τις συμφωνίες τους, η δε Εκκλησία πρέπει να επανεξετάσει τη στάση της για να ειρηνεύσει ο Ορθόδοξος λαός.
Ας το καταλάβουμε, ότι όλες οι πολιτικές και κρατικές δομές μας διευθύνονται από ένα ολόκληρο σύστημα….
Χωρίς τον Ιουστίνο Ποποβιτς ο Χριστιανισμός θα ήταν εντελώς διαφορετικός. Αυτός ήταν ο οδηγός και θεμελιωτής της Ορθοδοξίας του 20 ου αιώνα. Μ΄αυτον τον τρόπο οι Σέρβοι, μέσω του Ιουστίνου Ποποβιτς, έγραψαν χριστιανική ιστορία.
Ο κόσμος πλησιάζει τους χαλεπούς χρόνους της Αποκαλύψεως. Η πορεία αυτή περιλαμβάνει και πολύτιμα στοιχεία θυσίας και ομολογίας. Είναι μια δοκιμασία για μας τους χριστιανούς και μια μαρτυρία των αληθειών που καλούμαστε να φέρουμε στο φως.
Συνιστώ στον σερβικό λαό να ακολουθήσει πιστά το παράδειγμα της θυσίας των 1. 700.000 Σέρβων, να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς και όλων των επισκόπων που θυσίασαν τη ζωή τους για τον Χριστό. Ακολουθώντας οι Σέρβοι το δικό τους λαμπρό παράδειγμα, θα γίνουν αντάξιοι των προσευχών τους. Ο Θεός θα τους προστατεύσει και στο μέλλον, όπως έκανε και στο παρελθόν. Επειδή ο Χριστιανισμός δεν επιβιώνει μέσω των πολλών αλλά μέσω των ολίγων, χάρις στην υπομονή τους, διότι μέσα από την υπομονή γεννήθηκαν οι άγιοι…
«Θα έρθουν δύσκολες εποχές, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ακηδιάσουμε. Εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να εργαζόμαστε, να προσευχόμαστε, να είμαστε κοντά στον Θεό, να προσπαθούμε για τη σωτηρία μας κάθε στιγμή…
Δεν μιλάμε για το τέλος του κόσμου, αυτό μπορεί να έρθει τώρα, μπορεί να έρθει μετά από 50 χρόνια, μετά από 100 χρόνια. Μιλάμε για το τέλος το προσωπικό του κάθε ανθρώπου. Αυτό είναι σημαντικό. Αν δηλαδή πεθάνω εγώ, αυτό σημαίνει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου για μένα.
Μας απασχολεί το τέλος του υλικού κόσμου. Αλλά υπάρχει και το τέλος του πνευματικού κόσμου και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό. Αυτή η φροντίδα για το σώμα έφερε τον κόσμο σε μια πνευματική κρίση, απ’ όπου δύσκολα ξεφεύγεις. Επειδή κανείς δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του. Η κρίση αυτή δημιουργήθηκε για ν’ ασχολείται ο άνθρωπος με τα υλικά. Ασχολείται μ’ ένα εντελώς δευτερεύον πρόβλημα. Αλλά για να ξεφύγει από εκεί πρέπει κι εμείς να του απλώσουμε το χέρι. Να αγαπιόμαστε και να αλληλοβοηθιόμαστε, να προσευχόμαστε μαζί, ο ένας για τον άλλον και να είμαστε συνοδοιπόροι προς τη Βασιλεία του Θεού. (σ. 138).