Σήμερα θα σας πω ένα παραμύθι. Που μου αρέσει πολύ. Ένα παραμύθι όμως για μεγάλα παιδιά. Και αν κανείς πιστεύει ότι το συμπέρασμα που θα βγάλει μπορεί να του χρησιμέψει, ακόμα καλύτερα…
Κάποτε λοιπόν, σε ένα αγρόκτημα ένα ποντικάκι παρακολουθούσε από την κρυψώνα του τον αγρότη που άνοιγε ένα πακέτο, προσδοκώντας ότι αυτό θα περιείχε κάτι φαγώσιμο, κάποια λιχουδιά που θα μπορούσε να τσιμπολογήσει όταν θα έβρισκε την ευκαιρία. Όμως οι προσδοκίες του διαψεύστηκαν. Αντί για… λιχουδιά, το δέμα περιείχε μία ποντικοπαγίδα!
Μόλις το είδε, τρελό από τον φόβο του το ποντικάκι πήγε να πει τον πόνο του στα άλλα ζώα και να ζητήσει συμπαράσταση. Ελπίζοντας ότι μαζί με τα άλλα ζώα θα έβρισκαν μία λύση για να αντιμετωπίσουν τη φοβερή απειλή. Αλλά πού… Στον αχυρώνα η κότα του ανακοίνωσε κυνικά: Από ό,τι φαίνεται ποντικέ, το φοβερό νέο αφορά μόνο εσένα. Μόνο εσύ έχεις να φοβάσαι από μία ποντικοπαγίδα. Δεν μπορώ να δω πώς αυτό που λες θα έχει οποιαδήποτε επίπτωση σε μένα… Δεν με ενοχλεί καθόλου η παρουσία της. Μην περιμένεις λοιπόν κάποια βοήθεια. Είσαι μόνος σου σε αυτό!”.
Όσο για το γουρούνι… Μία από τα ίδια. “Ποντικέ, από ότι βλέπεις εγώ δεν… χωράω στην παγίδα. Δεν με απειλεί! Πάντως να ξέρεις ότι σε συμπονώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω και τίποτα. Αν σε βοηθήσω να την εξαφανίσεις, τότε ο αγρότης θα θυμώσει και θα το πληρώσουμε όλοι μας. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι…”. Τι να κάνει το ποντικάκι, μάζεψε τα τελευταία απομεινάρια αξιοπρέπειας και πήγε στην αγελάδα. “Μήπως εσύ θα μπορούσες να με βοηθήσεις;”
Η αγελάδα τον κοίταξε για λίγη ώρα και είπε:” Το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα ποντικάκι μου είναι να προσευχηθώ. Μην περιμένεις να μπλέξω με τον θυμό του αγρότη για να σε βοηθήσω. Θα λυπηθώ αν πιαστείς στη φάκα, αλλά φαίνεται πως μέσα σε αυτό το αγρόκτημα το πρόβλημα θεωρεί ο αγρότης ότι είσαι εσύ. Άλλωστε δεν μπορώ τις πολλές συγκινήσεις γιατί θα ξυνίσει το γάλα μου… Και τότε είναι που θα βρω κανέναν μπελά. Κοίτα λοιπόν κακομοίρη μου πώς θα γλυτώσεις, γιατί άλλη βοήθεια δεν θα βρεις. Βγάλτα λοιπόν πέρα μόνος σου”.
Από τότε το ποντικάκι ζούσε μέσα στον φόβο και την πείνα μην τολμώντας να πάει στην κουζίνα όπου είχε τοποθετηθεί η ποντικοπαγίδα, παρά το γεγονός ότι η μυρωδιά του τυριού που της είχαν βάλει του έσπαγε τη μύτη… Αλλά μετά από 2-3 βράδια συνέβη κάτι πολύ περίεργο. Μέσα στη νύχτα ακούστηκε ένα ξερός ήχος από την πλευρά της κουζίνας. Η γυναίκα του αγρότη πηγαίνοντας να ελέγξει και πιστεύοντας ότι είχε πιαστεί το ποντίκι δεν πρόσεξε μέσα στη νύχτα ότι στην πραγματικότητα είχε πιαστεί στην παγίδα η ουρά ενός φιδιού. Το οποίο γύρισε και την δάγκωσε…
Μετά από αυτό αρρώστησε βαριά. Και οι προσπάθειες του γιατρού δεν απέδιδαν. Έτσι, συνέστησε στον αγρότη να της φτιάξει μία ζεστή σούπα μήπως με αυτή της πέσει ο υψηλός πυρετός. Πήγε λοιπόν ο αγρότης, πήρε την κότα και την έσφαξε για να φτιάξει στη γυναίκα του έναν ζωμό… Όμως η γυναίκα δεν συνερχόταν. Και οι μέρες περνούσαν. Αναγκάστηκε λοιπόν ο αγρότης να ζητήσει να έρθουν οι γείτονες να την προσέχουν για να μπορεί αν βρίσκει λίγο χρόνο να ξεκουράζεται και να προλαβαίνει και τις δουλειές του. Και έτσι άρχισαν να έρχονται όλοι οι γείτονες με βάρδιες να την προσέχουν.
Για να τους ευχαριστήσει για την βοήθειά τους ο αγρότης σκέφτηκε να τους ταΐσει. Έσφαξε λοιπόν το γουρούνι για να μπορέσουν να φάνε όλοι. Όμως η γυναίκα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Και στο τέλος πέθανε. Όλο το χωριό μαζεύτηκε μετά την κηδεία να συλλυπηθεί στον αγρότη. Για να μπορέσουν να φάνε τόσοι άνθρωποι ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει και την αγελάδα. Και το ποντικάκι απέμεινε να κουνά το κεφάλι με θλίψη…