Η συγκινητική μεταστροφή μιας ηλικιωμένης Κορεάτισσας από το Βουδισμό στην Ορθοδοξία
«Ἦταν καί ἡ περίπτωσι τῆς γιαγιᾶς συγκινητική. Ζῆ στή Seoul αὐτή, κοντά σ᾽ ἄλλα παιδιά της. Ἕνας της γιός, πού κατοικεῖ στό χωριό Παλάγκ-Ρί, ἔχει ἀπό χρόνια γίνει Ὀρθόδοξος, μέ τήν οἰκογένειά του. Τό εἶχε πεῖ στή μητέρα του, προσπαθώντας νά τήν παρακινήση νά γίνη καί αὐτή Χριστιανή. Ἀλλά ἐκείνη, μεγάλη γυναῖκα, δέν πολυκαταλάβαινε ὅσα ἄκουγε. Ὥσπου, ἐγκαταστάθηκε στή Σεούλ μιά ἀπό τίς κόρες τοῦ γιοῦ της, ὑπάλληλος σέ ἰδιωτική ἐπιχείρησι, μέ πολύ κουραστική ἐργασία ὅλη τήν ἑβδομάδα. Καί κάθε Σάβατο:
—Γιαγιά, μετά τό Γραφεῖο θά πάω στήν Ἐκκλησία γιά πρόβα χορωδίας καί Ἑσπερινό.
Καί τήν Κυριακή, πρωΐ-πρωΐ:
—Γιαγιά, φεύγω. Ἔχω νά διδάξω στό πρωϊνό τμῆμα τοῦ Κατηχητικοῦ. Μετά Θεία Λειτουργία. Μετά συγκέντρωσι νέων. Θά φᾶμε ὅλοι μαζί. Μήν ἀνησυχήσης, πού θά γυρίσω τό ἀπογευματάκι.
—Κόρη μου, δέν κουράζεσαι;
—Ὄχι γιαγιά. Ξεκουράζομαι ἀπό τόν κόπο καί τά προβλήματα τῆς ἑβδομάδος. Παίρνω δύναμι, χαρά, ζωογονοῦμαι. Γιατί στήν Ἐκκλησία, γιαγιά, βρίσκω τό Χριστό, τόν ἀληθινό Θεό. Τόν παίρνω μέσα στήν ψυχή μου.
Κι ἔλαμπε ὁλόκληρη ἡ ἐγγονή. Ἤταν τόσο διαφορετική ἀπό ὅσες νέες τῆς ἡλικίας της γνώριζε ἡ γιαγιά.
“Αὐτά, λοιπόν, ἦταν πού μοῦ ἔλεγε ὁ γιός μου μέ λόγια κι ἐγώ δέν καταλάβαινα;”, σκεπτόταν.
Περνοῦσαν οἱ μῆνες. Ἡ ἴδια χαρά στήν ὄψι καί τήν καρδιά τῆς ἐγγονῆς κάθε Κυριακή πού γύριζε ἀπό τήν Ἐκκλησία. Οἱ ἴδιες σκέψεις στό μυαλό τῆς γιαγιᾶς.
Τελικά τό ἀποφάσισε.
—Διδάσκεις, εἶπες, στά παιδιά Χριστό. Μπορεῖς νά μέ διδάξης κι ἐμένα τί εἶναι αὐτός, πού σοῦ δίνει τόση εὐτυχία;
Πέταξε ἀπ᾽ τή χαρά της ἡ ἐγγονή. Τόσο καιρό μυστικά προσευχόταν νά ἔλθη ἡ εὐλογημένη αὐτή στιγμή γιά τήν καλή της γιαγιούλα. Σιγά-σιγά, μέ ὑπομονή καί ἀγάπη ἄρχισε νά τήν “κατηχῆ”. Πρῶτος βοηθός της τό παράδειγμα τῆς δικῆς της ζωῆς. Κι ἄρχισε νά ἔρχεται στό Ναό ἡ γιαγιά. Κυριακή μέ Κυριακή φανερή ἡ προσαρμογή της στά νέα βιώματα.
—Νά βαπτισθῶ, πρίν πεθάνω, ὁ πόθος της.
Παρακολούθησε καί μερικά εἰδικά μαθήματα.
—Πιστεύω καί ἀγαπῶ τό Χριστό.
Κι ὅταν ἄρχισε ἡ προετοιμασία γιά τό Ἅγιο Βάπτισμα, συνεσταλμένη ρώτησε:
—Θά μποροῦσα νά πάρω τό ὄνομα τῆς ἐγγονῆς μου, πού μέ ὁδήγησε σ᾽ αὐτό τόν παράδεισο;
Μέ κάποιους τέτοιους τρόπους —ζωῆς και μαρτυρίας— ἀπευθύνεται συνήθως τό “ἔρχου καί ἴδε” στίς ψυχές τῶν Κορεατῶν, πού ἀκόμη δέν γνώρισαν τό Σωτῆρα Χριστό. Μέσα στήν ἔντασι τῆς βιοπάλης τους, τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν ἤ στόχων τῆς ζωῆς τους, βασανισμένοι ἀπό τό ἄγχος, τίς ἀνασφάλειες ἤ καί τήν ἀπόγνωσι, ἡ σιωπηλή μαρτυρία μιᾶς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ πιό πειστική πρόσκλησι πρός τήν Βασιλεία Του».
ΠΗΓΗ: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Ο Ήχος των Θεϊκών Βημάτων, εκδ. Ἀγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Αθήνα 2001
