Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας
έκλαιγε σαν μικρό παιδί
Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί».
Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς.
Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία.
Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα.
Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»…
Η Παναγία.
Πάνω απ’ όλες τις Αγίες.
Μητέρα Θεού και ανθρώπων.
Η καλύτερη παραμυθία.
Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών.
Η πιο ταπεινή, η πιο καλή,
η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη,
η πιο υπομονετική, η σιωπηλή,
η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα,
η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα,
η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.
Χαρά να την αντικρύσεις.
Ευχαρίστηση να την επικαλείσαι.
Ευλογία να σ’ επισκέπτεται.
Ελπίδα βέβαιη να την παρακαλάς.
Βοήθεια μεγάλη η σκέπη της….
Αθωνίτισσα Θεοτόκε,
το ακοίμητο κανδήλι,
το αγνό κερί,
οι Χαιρετισμοί,
η Παράκληση,
το Θεοτοκάριο,
τα Θεοτόκια δεν σου αρκούν.
Μήτε γονυκλισίες και τάματα και προσφορές και κομποσχοίνια.
Την καθαρότητα της καρδίας ζητάς
για να ‘λθει ο Υιός σου να κατοικήσει
και να φέρει Θεοτόκες και Θεοφόρες ώρες αγίας θεοψίας
και φωτοχυσίας…
*Από το βιβλίο «Αθωνικό απόδειπνο» του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου