Τί πιό φυσιολογικό ἀπό τό νά βραβεύουν τα διαβολοαφεντικά τοῦ πλανήτη τό πλέον πειθήνιο καί ὑποτακτικό γιουσουφάκι τους
Νεκτάριος Δαπέργολας
Ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, παιδιά, καί νά μήν ἀγριεύεται κανείς. Τί πιό φυσιολογικό δηλαδή ἀπό τό νά βραβεύουν τα διαβολοαφεντικά τοῦ πλανήτη τό πλέον πειθήνιο καί ὑποτακτικό γιουσουφάκι τους, πού ὑπερέβη μάλιστα πρό πολλοῦ κάθε προσδοκία τους, πηγαίνοντας τόν ὄλεθρο καί τήν ὑποταγή πολύ πέρα ἀπό κάθε διατεταγμένη ὑπηρεσία;
Τί πιό φυσιολογικό ἀπό τό νά βλέπουμε τό ἴδιο γιουσουφάκι, νά διαστρέφει (γιά πολλοστή φορά καί μέ ἀπερίγραπτο θράσος) κάθε πραγματικότητα, ἐκθειάζοντας τόν ἑαυτό του γιά ὅσα…πέτυχε καί μιλώντας γιά δημοκρατία, οἰκονομική ἀνασυγκρότηση καί ἰσχυρή ἐξωτερική πολιτική, ἐνῷ ἀναφέρεται σέ ἕνα φασιστικά ἀνελεύθερο, βαθύτατα διεφθαρμένο, πλήρως κατεστραμμένο καί ξετσίπωτα ξεπουλημένο ψευδοκράτος, πού οὔτε προτεκτορᾶτο πλέον δέν τολμᾶς νά τό πεῖς;
Τί πιό φυσιολογικό ἀπό νά τόν βλέπουμε νά μιλάει καί αὐτός γιά παγκόσμια διακυβέρνηση καί ἐκχώρηση ἐξουσιῶν σέ ὑπερεθνικούς ὀργανισμούς, δεκαπέντε χρόνια μετά τόν πρῶτο μεγαλοπροδότη τῶν μνημονίων, στήν ἴδια ἀκριβῶς ὑπηρεσία ταγμένος καί αὐτός – καί ἐνῷ τόσο ἀπροκάλυπτα πλέον ὠθοῦνται παγκοσμίως τά πράγματα πρός τά ἐκεῖ, μέσα ἀπό ψευτοπανδημίες, ἐμβολιογενοκτονίες, πολέμους, πανθρησκειακές ἀλχημεῖες καί κάθε λογῆς ἀκόμη στημένες δαιμονικές ἀθλιότητες;
Καί τί πιό φυσιολογικό, τέλος, ἀπό τό νά πάρει τό βραβεῖο τῆς σιχασιάς ἀπό τά χέρια μίας τόσο ἐμβληματικῆς μορφῆς τοῦ νεοεποχίτικου βόθρου, ἀλλά καί ὑπό τό βλέμμα τοῦ ἀρχικαθάρματος τῆς νεοταξικῆς «ἐπανεκκίνησης»;
Καμία ἔκπληξη συνεπῶς. Ὅπως ἀσφαλῶς καμία ἔκπληξη καί γιά τόν ἕτερο ἀχρεῖο πού βραβεύτηκε (γιά μία ἀκόμη φορά), παρουσία ὅλου τοῦ μισελληνικοῦ ἑσμοῦ του, γιά τήν προδοσία τῆς Μακεδονίας.
Καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καμία ἔκπληξη, γιατί τέτοια βλέπουμε πιά ἀπό καιρό καί τέτοια θά βλέπουμε καί στό ἑξῆς, μέ ὁλοένα καί μεγαλύτερη ἔνταση: Πολιτικά καθάρματα μέ χέρια βουτηγμένα στό αἷμα, νά βραβεύονται γιά τήν προσφορά τους στήν εἰρήνη καί τή δημοκρατία. Διαβολοεπιστήμονες καί γιατρούς, μπροστά στούς ὁποίους ὁ Μένγκελε δείχνει ἀθώα κορασίδα, νά τιμῶνται γιά τήν προσφορά τους στήν ἀνθρωπότητα. Ἀντίχριστους πατριαρχαίους καί μασονοδεσποταραίους νά παίρνουν βραβεῖα καί αὐτοί γιά τήν συμβολή τους στήν προώθηση τῆς ἀγαπουλίστικης ψευτοενότητας, τῆς ὑστερικῆς οἰκολογίας, τῆς woke ἀηδίας καί κάθε ἄλλης νεοεποχίτικης μαγαρισιάς. Καί γενικά, ἕναν ἀτελείωτο συρφετό ἀπό κάθε εἴδους καί μορφῆς ἕρποντες τζουτζέδες τοῦ παγκόσμιου διαβολοδιευθυντηρίου, νά προβάλλονται προκλητικά, νά κομπορρημονοῦν ἀνερυθρίαστα, νά ἀλληλοχαριεντίζονται καί νά ἀλληλοβραβεύονται ξετσίπωτα. Ὄχι ἁπλῶς ἄνευ ἴχνους προσχημάτων πιά, ἀλλά καί μέ θριαμβικούς ἀλαλαγμούς, παιανίζοντας μές στά μοῦτρα μας τόν βόθρο ὡς παράδεισο, τήν ἀρρώστια ὡς ὑγεία, τή μπόχα καί τή διαστροφή ὡς ἐπιτακτική ἀναγκαιότητα.
Ἐκεῖ εἴμαστε. Μία ἀνθρωπότητα νά κουτρουβαλάει στήν ἄβυσσο, μέ ὅλα τά ζοφερά σχέδια δεκαετιῶν σέ πλήρη ἀνάπτυξη καί σχεδόν ὁλοκληρωτική πλέον ἐφαρμογή. Καί μέ τόν μοναδικό τρόπο ἄμυνας ἀπέναντι σέ ὅλα αὐτά νά προϋποθέτει ἀποκλειστικά πνευματικά ὅπλα, πού ὅμως ὡς ἀποβλακωμένοι καί μεταλλαγμένοι αὐτόχειρες ὄχι ἁπλῶς ἀρνούμαστε νά σηκώσουμε, ἀλλά τήν ὕπαρξή τους ἀδυνατοῦμε ἔστω νά ἀντιληφθοῦμε. Οἱ μέρες μας ὅμως σώνονται πιά. Καί ἄν δέν πάψουμε ἀκόμη καί τώρα νά καθεύδουμε ἤ ἔστω ἁπλῶς νά ξιπαζόμαστε κατά καιρούς μέ ὅσα γίνονται γύρω μας καί δέν στραφοῦμε πρός τόν μόνο δρόμο πού ἔχουμε ὡς ἐπιλογή, δυστυχῶς θά εἶναι καί ἡ δική μας θέση ἐκεῖ: στόν πάτο τῆς ἀβύσσου…