Οι κόλακες του Βαρθολομαίου έχουν ξεπεράσει κάθε όριο γελοιότητας
Γράφει ο Μέτοικος
Οι πνευματικοί κλώνοι του π.Βαρθολομαίου, είναι ξεχωριστές περιπτώσεις στην συνομοταξία των κολάκων.
Δεν διαγωνίζονται, αλλά διαγκωνίζονται για το ποιος θα καθίσει στα δεξιά της «καρδιάς» του, καθώς, πέρα από την πρωταρχικής σημασίας «συμπάθεια» του Τούρκου Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως και, κατ’ επέκταση, του βαθύτατου κράτους της Τουρκίας για τη συμμετοχή τους στην κατάρτιση του τριπρόσωπου, χρειάζεται και η κατατεθειμένη από τον π.Βαρθολομαίο στους εκλέκτορες προτίμησή του σε κάποιον απ’ αυτούς την ώρα της εκλογής στον πατριαρχικό θώκο.
Τα ημέτερα επισκοπίδια δαπανούν την ασήμαντη πνευματική τους ικμάδα σε ποταπές γαλιφιές που, προκαλούν ναυτία και εμετό στους ακροατές πλην του π.Βαρθολομαίου, που αγάλλεται στο άκουσμά τους.
Εκείνος ο πλάνος, ο Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης που, δια τα αμαρτήματα των Ελλήνων της Αμερικής το κέντρο της παναίρεσης του οικουμενισμού τον έκανε αρχιεπίσκοπό τους, πρώτος αποθανάτισε σε μια τοιχογραφία την «αγία μορφή» του «έμψυχου αγάλματος παντός αγαθού και πάσης αρετής» π.Βαρθολομαίο Αρχοντώνη να παραδίδει στον Άγιο Νικόλαο τον ομώνυμο Ναό στο σημείο «Ground Zero» στη Νέα Υόρκη. Σε τούτη την τοιχογραφία, ο αγιορείτης καλλιτέχνης δεν κατάφερε να γαληνέψει το πρόσωπο του Αγίου Νικολάου που, δείχνει ταραγμένο από την έντονη δυσφορία που προκαλεί στους αγίους, κάθε υπέρμετρη ξιπασιά.
Ο Αυστραλίας Μακάριος Γρινιεζάκης, όμως, ξεπέρασε τον Λαμπρυνιάδη πρωτοτυπώντας στην κολακεία. Είχε την «έμπνευση» να υποστασιοποιήσει την ιδέα του «έμψυχου αγάλματος παντός αγαθού και πάσης αρετής» π.Βαρθολομαίο κάνοντάς τον άγαλμα! Που το τοποθέτησε στις εγκαταστάσεις της Ι. Μονής Παναγίας «Άξιον Εστί» στο Northcote της Μελβούρνης.
Το γλυπτό και όχι γλειφτό ομοίωμα του π.Βαρθολομαίου, δεν είναι χρυσελεφάντινο όπως το κάποτε άγαλμα του Δία, μα μήτε και από πράσινο όνυχα είναι φτιαγμένο για να θυμίζει στους αιώνες το πέρασμα του «πράσινου πατριάρχη» από την Αυστραλία.
Κατασκευασμένο, όχι για λόγους οικονομικούς αλλά ταπεινοφροσύνης, από υποδεέστερο του ελεφαντοστού και του όνυχα υλικό, κατ’ αρχάς θα ανακαλεί, κατά τον επίσκοπο Αυστραλίας, στη μνήμη των του μέλλοντος αιώνος ομογενών την κάποτε παρουσία τού «προσιτού και προσηνή με όλους Πατριάρχη» Κωνσταντινουπόλεως στη πέμπτη Ήπειρο, ενώ, με την πνευματική υπεροχή που ακτινοβολεί το άγαλμα του π.Βαρθολομαίου Αρχοντώνη, πέρα από το ότι θα «καλεί τους περαστικούς να διακόψουν για λίγο την πορεία τους, να καθίσουν και να αναπαυθούν δίπλα του», θα φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο και ως τόπος ξεκούρασης στα πετούμενα σύμβολα της ειρήνης, καθώς, στου «πατριάρχη της ειρήνης» τη σεπτή κεφαλή και τους ώμους θα αναπαύονται.
Δυστυχώς, όμως, ο επίσκοπος Μακάριος Γρινιεζάκης έκανε λάθος στο χρώμα του αγάλματος. Το μαύρο, σύμφωνα με μελέτες, είναι το αγαπημένο χρώμα των περιστεριών, καθώς, σε μαύρες επιφάνειες τα πετούμενα αυτά νιώθουν μια ακατανίκητη επιθυμία να «εκφραστούν» οργανικά.
Παρά ταύτα «Η συνολική εικόνα του ανδριάντα [τονίζει ο Αυστραλίας Μακάριος] … δημιουργεί μια αίσθηση απλότητας και ταπεινοφροσύνης, χαρακτηριστικά που, κατά κοινή ομολογία!!, κοσμούν την προσωπικότητα του Οικουμενικού μας Πατριάρχου»!!!
Πόσο ταπεινόφρων, όμως, επίσκοπε Γρινιεζάκη μπορεί να είναι ένας «απλός! Προσιτός!! και στοργικός!!! Πατριάρχης» που, αυτάρεσκα δέχεται εν ζωή να γίνει άγαλμα;
Πέρα, όμως, απ’ όλα αυτά ˙ «Το Σύνταγμα [ποιας] Εκκλησίας» αναγιγνώσκει ο π.Βαρθολομαίος ως άγαλμα;
Εάν το «Σύνταγμα» της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας κανένα πρόβλημα.
Μήπως και, χάριν αστειότητας, ο Μακάριος Γρινιεζάκης υπονοεί ότι ο «πρώτος άνευ ίσων» κανοναρχείται στις αποφάσεις του από το «Σύνταγμα της Εκκλησίας», της Ορθοδόξου δηλονότι Εκκλησίας;
Πόσο πιθανό είναι σημειολογικά, η ανάγνωση του «Συντάγματος της Εκκλησίας» από τον ψεύτικο εαυτό του π.Βαρθολομαίου να μαρτυρά τις βατικάνειες διαστάσεις της όρεξής του για εξουσία;
Εάν, στην σημειολογία του αγάλματος, υποκρύπτεται αυτή η πιθανότητα, τότε ο Μακάριος Γρινιεζάκης είναι μακράν ο καλύτερος και μεγαλύτερος κόλακας στον κύκλο των ρασοφόρων του Φαναρίου.
__________________________
*Η φωτογραφία από τον ιστότοπο Romfea.gr