Στον ουρανό, θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις…

Στον ουρανό, θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις…

Στον ουρανό, θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις…

Στον ουρανό, θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις…

«Καμία νηστεία δεν θα μας σώσει», δίδασκε ο πατέρας Ηλιόδωρος στους προσκυνητές την πρώτη μέρα του νέου έτους 2020.

– Εκεί, στον ουρανό, δεν θα κάνουν υπέρηχο στομάχου. Θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις, αν κάποιος έχει τέτοιες.

Οι συμβουλές του, αν και μερικές φορές αυστηρές, δεν οδηγούσαν τον άνθρωπο σε απόγνωση, δεν προσέβαλαν κανέναν, δεν πλήγωναν, δεν απωθούσαν. Οι άνθρωποι γύρω του ένιωθαν αναπτερωμένοι.

«Ο άνθρωπος χρειάζεται λίγη προσοχή και τίποτα άλλο. Να τον ακούσεις και, αν είναι δυνατόν, να τον αγκαλιάσεις, να τον φιλήσεις.

Ο π. Ηλιόδωρος άφησε σε όλους μας τη «συνταγή», όπως την αποκαλούσε, της χριστιανικής ζωής: «Να αγαπάτε τους πάντες, να συμπονάτε τους πάντες, να δικαιολογείτε τους πάντεςς, να προσεύχεστε για όλους».

Κανείς που απευθύνοταν στον πατέρα Ηλιόδωρο δεν έμεινε χωρίς παρηγοριά και βοήθεια. Και συχνά ο ίδιος, χωρίς να ρωτήσει, έβλεπε ποιος χρειαζόταν τι.

Φορούσε ένα παλιό καλιμαύχι, και όλα τα χρόνια στο μοναστήρι ποτέ δεν απέκτησε ράσο.

«Κάποτε, για άλλη μια φορά, μου ήρθε ένα καινούργιο ράσο», διηγούνταν ο νονός. – Το κρέμασα στο ιερό και σκέφτομαι: και ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος να μου το ζητήσει, δεν θα το δώσω. Και αμέσως μπαίνει στο ιερό ένας πρωτοπρεσβύτερος με μπορντό ζωστικό. Του είπα:

– Γιατί είσαι τόσο επίσημος και χωρίς ράσο;

– Να που δεν έχω, και δεν χαρίζει και κανενας. Για φαντάσου.

-Αυτό ήταν, η ψυχή μου «πήγε στα πόδια μου».

«Να», λέω, «ένα ράσο κρέμεται στην ντουλάπα, πάρε το, κάποιος το ‘χει αφήσει».

Παρόμοιες περιπτώσεις ήταν καθημερινές στη ζωή του πατρος Ηλιόδωρου. Το πρωί θα του χάριζαν ένα δερμάτινο παλτό και το βράδυ ήδη κάποιο από τα πνευματικά του παιδιά θα το φορούσε στην ακολουθια.

Βεβαια, πολλοί γκρίνιαζαν: πώς κι έτσι, προσπάθουσαμε για τον πατέρα, αλλά εκείνος τα έδινε όλα. Αυτός δεν μπορούσε αλλιώς. Το ένα χέρι έπαιρνε, το άλλο έδινε – πρόκειται για τον νονό. Ο πατέρας Ηλιόδωρος βοήθαγε πάρα πολύ κόσμο με χρήματα, με τη βοήθειά του χτίστηκαν ολόκληρα σπίτια…

ΠΗΓΗ

simeiakairwn.wordpress.com