Μισοθαμμένες μικρές θύρες που αν τις διαβείς έρχεσαι σε άμεση επαφή με την Βασιλεύουσα

Σε μια Πόλη που διαρκώς μεταβάλλεται και όλα στην επιφάνεια της δείχνουν να αλλάζουν τόσο γοργά και να αλλοιώνονται υπό τον φαύλο μανδύα της ανάπτυξης, υπάρχουν ακόμα σημεία που αρνούνται να σβηστούν και να υποταχθούν στα ψεύτικα και φανταχτερά φώτα της “προόδου”.

Θεόδωρος Μπουφίδης

Σημεία που δείχνουν την πραγματική ταυτότητα των πραγμάτων και μαρτυρούν κάτι τρομερά ένδοξο και συνάμα ταπεινό. Ακόμα και αν αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από απομεινάρια, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση, παρ’όλα αυτά αρκούν ώστε να βιώσω την πραγματική Πόλη για πολλοστή φορά, να γίνω ένα με αυτήν, να παρουσιαστούν νοερά σπουδαίες εικόνες μπρoστά στα μάτια μου και να νοιώσω επίσης τριγύρω μου θαλπωρή, στοργή και φροντίδα. Δεν θα μπορούσα να αισθανθώ κάτι διαφορετικό. Περιπλανιόμουν άλλωστε στους διαδρόμους του μεγαλύτερου φιλανθρωπικού ιδρύματος της Αυτοκρατορίας, στον Ξενώνα του Αγίου Σαμψών.

Φτάνοντας στον Ξενώνα του Αγίου Σαμψών! Έτοιμος για ακόμη μια συναρπαστική έξαρση των αισθήσεων, της φαντασίας και των συναισθημάτων!

Η περιοχή γύρω από την Αγία Σοφία περιλάμβανε πλήθος εγκαταστάσεων και οι περισσότερες επικοινωνούσαν συνδεόμενες μεταξύ τους. Έτσι εκτός από την πλατεία του Αυγουσταίου που είχε πρόσβαση στο Ιερόν Παλάτιον (διάβασε και εδώ), υπήρχε εδώ και το συγκρότημα του Πατριαρχείου, το οποίο περιλάμβανε ναούς, διαμερίσματα, κτίρια που στεγάζονταν διάφορες υπηρεσίες, κήπους, σκευοφυλάκιο και στοές. Κάπου εκεί κοντά υπήρχε και ο Ξενών του Αγίου Σαμψών, ένα κρατικό νοσοκομείο που περιλάμβανε επίσης πτέρυγες φιλοξενίας και φροντίδας φτωχών, απόρων και αναξιοπαθούντων.

Πολλοί θεωρούν πως τα απομεινάρια αποτελούν μέρος του Πατριαρχείου και άλλοι τα ταυτίζουν με τον Ξενώνα του Αγίου Σαμψών. Θεωρώ πως αυτά έχουν μικρή σημασία καθώς τα κτίσματα επικοινωνούσαν μεταξύ τους είτε μέσω στοών είτε ως μέρος του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος.

Ο ιδρυτής του νοσοκομείου, Άγιος Σαμψών, γεννήθηκε στην Ρώμη και ήταν συγγενής του Μέγα Κωνσταντίνου. Ανάμεσα στους ασθενής που θεράπευσε ήταν και ο Ιουστινιανός, ο οποίος από ευγνωμοσύνη ανακαίνισε τον ξενώνα ύστερα από μια καταστροφική πυρκαγιά το 532. Ο Ξενώνας συνέχισε να λειτουργεί άψογα ως τον 13 αιώνα αφού ο Μανουήλ Φιλής εκφράζει την ευχή ο ανιψιός του Μιχαήλ ‘Η Παλαιολόγου να γίνει ο δεύτερος Σαμψών.

Περιπλανόμενος στους διαδρόμους του Ξενώνα. Περιπλανόμενος στις διαστάσεις του χρόνου και της ιστορίας. Περιπλανόμενος στα νοερά σύνορα της φαντασίας και της πραγματικότητας

Βρέθηκα να τριγυρίζω στους διαδρόμους που ακόμα διαφαίνονταν ανάμεσα στα ερείπια, να μαντεύω τον σκοπό που πιθανόν εξυπηρετούσε το κάθε δωμάτιο, να παρατηρώ την εναλλαγή αλλά και την αρμονική ομοιογένεια των διαφορετικών διαμερισμάτων και να γοητεύομαι από την οικοδομική τεχνική της εποχής.

Ο Ξενώνας έμοιαζε σε πάμπολα σημεία του να μην είναι θαμμένος στην γή αλλά αντιθέτως να ξεφυτρώνει μέσα από αυτήν. Σαν οργανισμός που ριζωμένος στα ευλογημένα χώματα της Πόλης αναδεικνύεται σπιθαμή προς σπιθαμή.

Έχουν ριζώσει προαιώνια σε τούτα τα εδάφη και αρνούνται να ξεριζωθούν Σε κάτι τέτοια μέρη νοιώθω να μην είμαι ποτέ μόνος. Είναι σαν οι ψυχές των ανθρώπων που γιάτρευσαν και γιατρεύτηκαν να βρίσκονται συνεχώς εδώ. Εδώ που η πίστη συνεργάζονταν με την επιστήμη, εδώ που κάποτε συνέβαιναν πράματα και θάματα.

Και καθώς άρχισε σιγά σιγά να σουρουπώνει και ο ήλιος να τραβά για την δύση του, σκιές φάνηκαν να τριγυρίζουν στα χαλάσματα, στις καμάρες, στα μισογκρεμισμένα δωμάτια και στους διαδρόμους. Και οι σκιές πήραν μορφή, μετατράπηκαν σε ανθρώπινες οπτασίες που συνέχιζαν να περιθάλπουν αρρώστους, πληγωμένους, ψυχικά ασθενείς και ενδεείς. Δεν ενοχλούνταν από την παρουσία μου, θαρρώ πως με θεώρησαν γνώριμό τους και είχαν καταλάβει οτι απλώς θαύμαζα, ταξίδευα νοερά και απορούσα. Και ένας από αυτούς…ο πιο γέροντας…με κοίταξε και αποκρίθηκε: “Ναι αγόρι μου…μην απορείς, καλά μας βλέπεις…είμαστε ακόμη εδώ. Πως θα μπορούσαμε να έχουμε φύγει; Υπάρχουν ακόμα τόσοι συνάνθρωποι τριγύρω που αναζητούν γιατρειά στις πληγές και στα τραύματα της ψυχής τους…

πηγή