Τι ανεπανάληπτες εποχές… Χατζηχρήστος – Φωτόπουλος: Δραχμάς, δεν δίδω
Γιατί μόνο τις παλιές ελληνικές ταινίες τις βλέπουμε ξανά και ξανά σε αντίθεση με υπερπαραγωγές εκατομμυρίων που άπαξ και την δεις δεν μπαίνεις στον κόπο να δεις ποτέ ξανά;
Οι παλιές ελληνικές ταινίες είχαν κάτι βαθύτερο από αυτό που έβλεπε με τα μάτια ο τηλεθεατής. Είχαν μία όμορφη αγνή ατμόσφαιρα ακόμα και όταν κάποιοι ηθοποιοί έβριζαν, ή υποδύονταν τον κακό της ταινίας.
Είχαν ωραίους ηθοποιούς. Τύπους που τους έβλεπες φίλους και στο τέλος σαν συγγενείς από τις τόσες ταινίες και ιστορίες που είχαν να μας πουν. Ηθοποιούς αληθινούς που έγιναν ηθοποιοί από το ταλέντο τους και όχι επειδή πέρασαν από κάποιο καναπέ.
Δεν θυμάμαι από ποια ταινία είναι το παρακάτω νοσταλγικό απόσπασμα αλλά είναι απολαυστικό…
Γιώργος Θαλάσσης
