Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ – Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Μην αγανακτήσεις, προς δόξαν Θεού!
Ο π. Ελπίδιος έβλεπε από τον Άθωνα
το μαρτύριο του αδελφού του Ιερομάρτυρα Φιλουμένου!
Στις 29 Νοεμβρίου του 1979, ο αδελφός του π. Ελπιδίου, άγιος ιερομάρτυς Φιλούμενος, τελειώθηκε μαρτυρικά στο προσκύνημα του Φρέατος του Ιακώβ στη Νεάπολη [στους Αγίους Τόπους]. Την ίδια ώρα, ο Γέροντας [π. Ελπίδιος], ενώ βρισκόταν στο κελλί του στη Νέα Σκήτη [στο Άγιον Όρος], έβλεπε με θαυμαστό τρόπο ολοζώντανο το μαρτύριό του και τον άκουγε να του φωνάζει:
– Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Μην αγανακτήσεις, προς δόξαν Θεού!
«Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αγίου Φιλουμένου», διηγείται ο ανιψιός του Αιμίλιος Χατζηπαυλής, «πήρα τηλέφωνο στη Νέα Σκήτη, για να ενημερώσω τον π. Ελπίδιο. Ήμουν, όμως, πάρα πολύ ανήσυχος για το πώς θα αντιδρούσε, διότι γνώριζα ότι ήταν πάρα πολύ συνδεδεμένοι.
– Ξέρεις, θείε; του είπα, έχει συμβεί ένα θλιβερό γεγονός, για το οποίο ήθελα να σε ενημερώσω. Μας τηλεφώνησε ο έξαρχος του Πατριαρχείου και είπε ότι σκοτώθηκε ο π. Φιλούμενος.
Τότε αυτός, με πλήρη ηρεμία και χωρίς καμμία απολύτως έκπληξη, σαν να τον είχα πει κάτι που ήδη γνώριζε, μου απάντησε απλώς:
– Ναι;
Ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα σιγής, μου είπε:
– Και, για πες μου, πώς τον σκότωσαν;
– Δεν ξέρω λεπτομέρειες , του είπα, αλλά, απ’ ό,τι έχουμε πληροφορηθεί, έριξαν στο προσκύνημα μία χειροβομβίδα, από την έκρηξη της οποίας σκοτώθηκε.
– Καλά, μου είπε με νόημα, πηγαίνετε εσείς στην κηδεία, διότι εγώ δεν προλαβαίνω να πάω, και όταν γυρίσετε πάρε με πάλι τηλέφωνο.
Όταν γυρίσαμε από τα Ιεροσόλυμα, του τηλεφώνησα και πάλι. Αν και είχαμε πληροφορηθεί ότι ο Άγιος κοιμήθηκε με μαρτυρικό τρόπο, είχα αποφασίσει να μην τον μεταφέρω πολλές λεπτομέρειες, για να μη στενοχωρεθεί. Καθώς, όμως, συνομιλούσαμε με ρώτησε και πάλι:
– Και, για πες μου, πώς τον σκότωσαν;
– Όπως σου είπα, θείε, του είπα εγώ, έριξαν μία χειροβομβίδα.
Τότε μου λέει έντονα:
– Έτσι τον σκότωσαν; Έτσι τον σκότωσαν; Καλά… Καλά… Θα τα πούμε, όταν κατέβω στην Αθήνα.
Όταν κατέβηκε στην Αθήνα, τον ρώτησα αν την ώρα του μαρτυρίου του Αγίου είχε διαισθανθεί κάτι και μου είπε μόνο:
– Να! Με πλησίασε ένα άσπρο περιστέρι…
Και αμέσως σταμάτησε.
– Αυτά δεν λέγονται… Αυτά δεν λέγονται…, είπε και έφυγε.
Τα είχε διηγηθεί, όμως, όλα στον Πνευματικό τον, π. Αναστάσιο Καλλιάνο, ο οποίος μετά την κοίμηση του Γέροντα, μας ανέφερε όσα του εμπιστεύθηκε».
Αυτά που έζησε ο π. Ελπίδιος τα διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια και στους πατέρες της συνοδίας του, τονίζοντάς τους ότι: «Ο Άγιος Φιλούμενος είναι με τους χορούς των μαρτύρων. […]
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Γέροντας Ελπίδιος (1913-1983), έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου, Ορούντα – Κύπρος.
***
Διήγηση π. Σωφρονίου Ἁγιοταφίτου περὶ τοῦ μαρτυρικού τέλους του Ἁγίου Φιλουμένου*
«Ὁ μακαρίτης ὁ πατήρ Φιλούμενος μᾶς ἔλεγε, ὅτι κάθε Παρασκευὴ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μισαλλόδοξους καὶ φανατικοὺς Ἑβραίους πήγαιναν γιὰ νὰ προσευχηθοῦν στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Συνέχεια τοῦ ἔλεγαν, νὰ σηκώσει ὅλες τὶς εἰκόνες καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο ἀκόμα καὶ νὰ τὶς πάρει καὶ νὰ φύγει, διότι τὸ Φρέαρ εἶναι δικό τους καὶ ὄχι τῶν Χριστιανῶν. Εἰδάλλως θὰ τὸ μετανιώσει πικρά, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀργά.
Ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ πῆγε ἐκεῖ ὅλο καὶ τὸν φοβέριζαν. Αὐτὸς ὅμως ἤξερε τὰ ἑβραϊκὰ καὶ τοὺς ἀποστόμωνε. Δὲν εἰδοποίησε ποτὲ τὴν Ἀστυνομία νὰ τὸ ἔχει ὑπ’ ὄψιν της καὶ οὔτε τὸ φαντάζονταν ὅτι θὰ τὸν σκότωναν. Στὶς 16 Νοεμβρίου (29 μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο) εἶχε μεγάλη βροχή, ἀσταπές, βροντές, χαλασμὸς Κυρίου ὅλη τὴν ἡμέρα.
Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία, ποὺ δὲν ὑπῆρχε κανένας, λόγῳ τῆς κακοκαιρίας, πῆγαν καὶ τὸν σκότωσαν μέσα στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου, ὅπως ἔκαμαν καὶ στὸν προφήτη Ζαχαρία, τὸν πατέρα τοῦ τἰμιου Προδρόμου. Τὴν ὥρα ποὺ ἔκανε ἑσπερινό, ἐκείνη τὴν ὥρα ὅρμησαν. Κύριος οἶδε πόσοι ἦσαν, καὶ τὸν σκότωσαν μὲ το τσεκούρι στὰ μούτρα καὶ στὸ δεξὶ χέρι, κόβοντας τὰ δάκτυλά του. Ἐπίσης, ἡ σιαγόνα του καὶ τὸ ἕνα μάτι του βγαλμένο καὶ τὸ ἄλλο κτυπημένο.
Τὸ πῶς μπῆκαν στὸ Μοναστήρι, Κύριος οἶδε, διότι ὁ φύλακας εἶχε φύγει ἀπὸ τῖς 4.00 τὸ ἀπόγευμα καὶ ἔκλεισε τὸ Μοναστήρι. Ὁ φόνος ἔγινε μετὰ τὶς 5.00 μ.μ.. Τὸ πρωὶ πηγαίνει ὁ φύλακας στὶς 7.00 π.μ., φωνάζει: «πάτερ Φιλούμενε;». Στὸ δωμάτιό του δὲν τὸν βρίσκει. Πηγαίνει στὴν ἐκκλησία καὶ τὸν βλέπει σκοτωμένο, μέσα στὰ αἵματα. Ἀμέσως εἰδοποίησε τὴν Ἀστυνομία καὶ ἡ Ἀστυνομία τὸ Πατριαρχεῖο.
Πῆγαν οἱ πατέρες, ὁ Καισαρείας Βασίλειος, ὁ Πέτρας Γερμανός, ὁ π. Γρηγόριος, ὁ π. Μελίτων, ὁ π. Διονύσιος καὶ ἄλλοι. Ἀλλὰ ἀφοῦ τὸν σκότωσαν ἔριξαν καὶ χειροβομβίδα ἔξω στὴν προσκομιδὴ καὶ τὰ ἔκαμαν ὅλα κομμάτια. Οὔτε μανουάλια ἄφησαν γερά, οὔτε εἰκόνες. Καὶ αὐτοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου ἔκοψαν τὸ χέρι του τὸ ἀριστερό. Τὰ Ἅγια Ποτήρια χαμένα. Ἦταν τόσο τρομερὴ ἡ κατάσταση σὰν νὰ μὴν κατοικοῦσε ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ χρόνια.
Τὸν πῆραν στὸ νεκροτομεῖο, καὶ μετὰ τὸν ἔκαμαν νεκροψία στὸ Τὲλ Ἀβίβ καὶ στὶς 21 Νοεμβρίου (π.ἡ) μᾶς εἰδοποίησαν. Ἐγὼ πῆγα μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς πατέρες τοῦ Πατριαρχείου καὶ μᾶς τὸν ἔδωσαν γυμνό. Ὅταν τοὺς ρωτήσαμε ποῦ εἶναι τὰ ροῦχα του, μᾶς εἶπαν εἶναι στὴ Νεάπολη. Εὐτυχῶς ποὺ εἴχαμε πάρει μαζί μας ὅλα τὰ χρειαζούμενα γιὰ νὰ τὸν ντύσουμε.
Ἀλλὰ δὲν φαντάζεστε, ὅταν μᾶς τὸν παρέδωσαν κομματισμένο, τὸ πρόσωπό του ἀγνώριστο, φέρον τὰ στίγματα τοῦ Μαρτυρίου, ὅπως οἱ Πέρσες ἔσφαξαν τοὺς Πατέρες τοῦ Ἁγίου Σάββα καὶ τῶν λοιπῶν μοναστηριῶν. Ἔτσι καὶ σήμερα. Ἀκολούθησε νέο μαρτύριο στὸν πατέρα Φιλούμενο.
Πέντε μέρες τὸν εἶχαν στὸ ψυγεῖο. Καὶ ὅμως ἦταν μαλακώτατος, σὰν νὰ μὴν εἶχε πεθάνει. Ὅταν ἄρχισα νὰ τὸν ντύνω – διότι οἱ ἄλλοι δὲν μποροῦσαν, δὲν ἄντεχαν νὰ τὸν βλέπουν ἀπὸ τὶς κακουχίες ποὺ εἶχε – τοῦ λέγω σὰν νὰ ἦταν ζωντανός:
– Γέροντά μου, τώρα θὰ μὲ βοηθήσεις νὰ σὲ ντύσω, διότι βλέπεις εἶμαι μόνος μου.
Ὅταν ἄρχισα καὶ τοῦ ἔβαλα τὴ φανέλλα, τὸ πρῶτο χέρι ἀμέσως τὸ κατέβασε μόνος του. Ὅπως καὶ τὸ ἄλλο χέρι. Καὶ τὰ πόδια ὁμοίως. Τοῦ μάζευα τὰ πόδια νὰ τοῦ φορέσω τὰ ροῦχα καὶ ὅταν τελείωνα τὰ ἅπλωνε μόνος του. Στὸ ἀριστερὸ πόδι ἀπὸ κάτω, εἶχε κτύπημα μὲ τὸ τσεκούρι.
Ἀπὸ τὸ νεκροτομεῖο. τὸν φέραμε στὸ Πατριαρχεῖο. Στὴν Ἁγία Θέκλα, ἔγινε ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία ἐν μέσῳ Ἁγιοταφιτῶν πατέρων, τῶν ἀδελφῶν τοῦ μακαρίτη καὶ ἄλλων πολλῶν. Ἦλθαν πολλοί, μέχρι καῖ ξένων δογμάτων καὶ μουσουλμάνοι καὶ χοτζάδες. Γιατὶ ὅμως ὅλοι αὐτοί; Διότι, ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν καὶ ἦλθαν νὰ τοῦ δώσουν τὸν τελευταῖο ἀσπασμό. Τὶ ὀδυρμός! Τὶ θρῆνος! Τὶ κοπετός ἦταν αὐτός!
Ἡ Κυβέρνηση, ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι καὶ πρὶν τὸν ἐνταφισμὸ στὴ Σιών, ἔστειλε ἀστυνομία κοντὰ στοὺς Ἁγιοταφίτες φοβούμενη ἀντίποινα. Πῆρε αὐστηρά μέτρα. Καὶ νεκρὸν ἀκόμα τὸν ἐφοβοῦντο.
Τὸν π. Φιλούμενο ὅλοι τὸν κλάψαμε, διότι ἦταν ἕνας καλὸς καὶ ἅγιος πνευματικός. Ὁ Πατριάρχης τὸν ἀποκαλοῦσε “πτωχοπρόδρομο”. Καὶ ὄντως, ἦταν. Οἱ τέλειοι κληρονομοῦν τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὑπέμεινε λίγο μαρτύριο καὶ βρίσκεται μεταξὺ τῶν ἱερομαρτύρων καὶ τῶν Ὁσιομαρτύρων· ὧν ταῖς πρεσβείες, εἴθε νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ ἐμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Ἱερομόναχος Σωφρόνιος Ἁγιοταφίτης»
(* Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στὸ «Ἑορτολόγιο -2000» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, καὶ συμπεριλαμβάνεται στὸ βιβλίο «Ὁ Ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντας Κύπρου).
Μετά από τέσσερα χρόνια στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα βρέθηκε αύθαρτο και ευωδίαζε.
Στην δεύτερη εκταφή απουσίαζε ο π. Σωφρόνιος (φίλος του κι ο οποίος βρέθηκε κοντά του αμέσως μετά το μαρτύριο του και τον έντυσε), γιατί δεν είχε ειδοποιηθεί. Το προηγούμενο βράδυ είδε σαν σε όνειρο τον άγιο Φιλούμενο να του λέει: Εσύ Σωφρόνιε, δεν θα έρθεις αύριο; Έτσι πληροφορήθηκε για την εκταφή.
***
Το 2005, ενώ ο ναός είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, δέχτηκε επίθεση από δύο εβραϊκά τάνκς. «Την ώρα που έγινε η επίθεση, στις 3:45 π.μ.», θυμάται ο π. Ιουστίνος, «βρισκόμουν στο ηγουμενείο. Μου τηλεφώνησε η γυναίκα του φύλακα που δουλεύει εδώ, η οποία μένει ακριβώς απέναντι από την κεντρική πύλη του προσκυνήματος, και μου είπε: “Πρόσεξε, μην πλησιάσεις στα παράθυρα, διότι δύο τάνκς είναι έτοιμα να κτυπήσουν το Μοναστήρι!”
»Έμεινα πραγματικά μέσα και κοιτάζοντας πλαγίως από το ένα παράθυρο είδα μία οβίδα να κτυπά την εκκλησία. “ Άγιε Ιακώβ… Αγία Φωτεινή…”, φώναξα. ‘‘ Εγώ έφτιαξα το σπίτι σας με το υστέρημα του φτωχού λαού. Προστατέψτε το, διότι μπροστά στα τάνκς δεν μπορώ να κάνω τίποτα!” Όταν όμως άκουσα και το δεύτερο κτύπημα κάτω από το καμπαναριό, δίπλα στον σταυρό, απελπίστηκα και είπα: ” Ε, πάτερ Φιλούμενε, αν είσαι Άγιος, δείξε μου το τώρα!” Και τότε πραγματικά, με αυτά τα αμαρτωλά μου μάτια είδα τον Άγιο με το γκρίζο του αντερί επάνω στον σταυρό, στο κέντρο της προσόψεως του ναού, να κινεί τα χέρια του, σαν να έδιωχνε κάτι. Έπειτα διαπίστωσα, ότι αυτό που έδιωχνε ήταν τρεις οβίδες, οι οποίες έπεσαν κάτω χωρίς να εκραγούν και κατρακυλούσαν πάνω στο λιθόστρωτο, σαν να ήταν μπουκάλια. Έτσι, τα τάνκς απεχώρησαν άπρακτα και σώθηκε ο ναός.»
Ένα βράδυ τον είδε πάλι στον ύπνο του ο Γέροντας Ιουστίνος. Σήκω, του είπε, είναι η ώρα της ακολουθίας. Πράγματι σηκώθηκε, αλλά είδε το ρολόι και διεπίστωσε ότι ήταν νωρίς ακόμη. Όπως στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι του, βλέπει το χέρι του αγίου Φιλουμένου με το γκρίζο αντερί, που συνήθιζε να φοράει και άκουσε αυστηρή την φωνή του να του λέει: Σου είπα να σηκωθείς, αλλά κατέβα στην εκκλησία από την αριστερή πόρτα, όχι από την δεξιά. Σκέφτηκε μήπως είναι πειρασμός από τον διάβολο και άρχισε να λέει το Θεοτόκε Παρθένε… Ο Άγιος τον έπιασε από τον αριστερό ώμο και του ξαναλέει, έλα, ο ίδιος είμαι, ο Φιλούμενος, μη δοκιμάζεις. Σου ξαναλέω, κατέβα στο προσκύνημα από την αριστερή πόρτα και όχι από την δεξιά. Έκανε το σταυρό του και κατέβηκε. Στην αριστερή πλευρά της αγίας τραπέζης άκουσε θόρυβο ρολογιού. Κάποιοι είχαν τοποθετήσει ωρολογιακή βόμβα… Κάλεσε αμέσως την αστυνομία και μόλις που πρόλαβαν και την πέταξαν έξω, έσκασε, έγινε η έκρηξη.
***
Θαυμαστὴ ἐμφάνεια τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου
Ἀρχιμανδρίτου Φώτιου Ἰωακεὶμ
Ὁ Γεώργιος Ραουνᾶς ἀπὸ τὰ Λεύκαρα, ἀπόφοιτος Σχολῆς Σωματικῆς Ἀγωγῆς στὴν Ἑλλάδα (Γυμναστής), ἦταν περίπου 25 ἐτῶν, ὅταν γνώρισε βαθύτερα τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ ἄρχισε νὰ ζεῖ μία ἔντονη πνευματικὴ ζωή. Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὴν ἄσκηση τῆς προσευχῆς, παριστάμενος συχνότατα σὲ ἱερὲς Ἀκολουθίες, Ἀγρυπνίες καὶ Θεῖες Λειτουργίες καὶ μετέχοντας τακτικὰ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Νυμφεύθηκε τὴ Στέλλα Κακουρίδη, θυγατέρα τοῦ ἱερέως Κωνσταντίνου Κακουρίδη ἀπὸ τὸ Ἀκάκι, χωριὸ τῆς Μητροπολιτικῆς μας περιφερείας, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά, καὶ ἀγωνίζονταν πλέον ἀπὸ κοινοῦ νὰ βιώσουν στὴν «κατ᾽ οἶκον ἐκκλησίαν» τους τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.
Ὁ Γεώργιος μετέβαινε συχνὰ γιὰ προσκύνημα καὶ προσευχὴ σὲ διάφορα μοναστήρια στὴν Κύπρο, ἀλλὰ καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος . Τὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντης, ὅπου ὁ Ἅγιος Φιλούμενος τιμᾶται ἰδιαιτέρως, ἀποτελοῦσε προσφιλή του χῶρο προσευχῆς.
Ὡς γνωστό, ἀπὸ τὸ ἔτος 2000, μὲ πρωτοβουλία τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, ἔχει καθιερωθεῖ νὰ τελεῖται κατ᾽ ἔτος τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου (28 πρὸς 29 Νοεμβρίου) ἀγρυπνία πρὸς τιμήν του στὸν ναὸ τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ στὸ χωριὸ τῆς γενέτειράς του, τὴν Ὀροῦντα. Πέρυσι (2012) ἦταν παρὼν στὴν ἀγρυπνία καὶ ὁ Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ 2010 δοκιμαζόταν μὲ τὴν ἐπώδυνη ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, ἀντιμετωπίζοντάς την μὲ πολλὴ ὑπομονὴ καὶ πίστη.
Στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ ἦταν τοποθετημένη μεγάλη προσκυνηματικὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου, καθὼς καὶ τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου καὶ ἕνα ἐπιτραχήλιό του, τὰ ὁποῖα δωρήθηκαν ἐπίσημα ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντης, μὲ τὴν προπτικὴ νὰ ἀποτεθοῦν στὸν προγραμματιζόμενο νὰ ἀνεγερθεῖ ναὸ στὸν χῶρο τῆς Μονῆς. Ὅταν ψάλλονταν οἱ Αἶνοι, σύμφωνα μὲ τὴν τυπικὴ διάταξη τῆς ὁλονυκτίας, τόσο οἱ κληρικοί, ὅσο καὶ οἱ παριστάμενοι πιστοί, ἄρχισαν νὰ προσκυνοῦν κατὰ τάξη τὴν εἰκόνα καὶ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου, χριόμενοι στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν ἐφημέριο μὲ λαδάκι ἀπὸ τὸ κανδήλι, ποὺ ἦταν ἐκεῖ ἀναμμένο.
Τότε συνέβη καὶ μία θαυμαστὴ ἐμφάνεια τοῦ Ἁγίου. Τὸ ὑπερφυὲς τοῦτο γεγονὸς ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ ἕνας ἁπλὸς, ταπεινὸς καὶ «καθαρὸς τῇ καρδίᾳ» πιστός, ποὺ παρευρισκόταν στὴν ἀγρυπνία, ὅπως ὁ ἴδιος συγκλονισμένος τὸ διηγήθηκε, ἐμπιστευτικὰ καὶ ἀμέσως μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁλονυκτίας, στὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, ὁ ὁποῖος προΐστατο τῆς ὅλης πανηγυρικῆς Ἀκολουθίας. Τί εἶχε συμβεῖ;
Ὅταν ὁ ἐν λόγῳ Γεώργιος πῆγε νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, εἶδε ὁ εὐλαβὴς ἐκεῖνος χριστιανὸς τὸν ἅγιο Φιλούμενο νὰ ἐξέρχεται ὁλοζώντανος ἀπὸ τὴν ἱερά του εἰκόνα, νὰ ἐναγκαλίζεται τὸν ἀσθενοῦντα Γεώργιο καὶ νὰ τὸν βαστάζει ἀπὸ πίσω, ἀπὸ τοὺς ὤμους, ἐνῶ προσκυνοῦσε καὶ χριόταν ἀπὸ τὸν ἱερέα μὲ λαδάκι, νὰ τὸν συνοδεύει δὲ ὑποβαστάζοντάς τον μέχρι τὸ στασίδι του, ὁπόταν καὶ ἔγινε ἀφανής! Τὴ θαυμαστὴ τούτη παρέμβαση τοῦ Ἁγίου κοινοποίησε ὁ Μητροπολίτης στὸν πενθερὸ τοῦ Γεωργίου, π. Κωνσταντῖνο, ποὺ ἐπίσης παρέστη στὴν ἀγρυπνία, καθὼς καὶ σὲ ὁρισμένους ἄλλους κληρικούς. Τότε ἡ ἐμφάνιση αὐτὴ τοῦ Ἁγίου ἑρμηνεύθηκε ὡς σημεῖο, ὅτι διὰ πρεσβειῶν του ὁ ἀσθενὴς Γεώργιος θὰ θεραπευόταν. Στὴ συνέχεια ὅμως, ἡ πορεία τῆς ὑγείας τοῦ Γεωργίου ἐπιδεινώθηκε, ἐπιφέροντάς του κυριολεκτικὰ πόνους μαρτυρικούς, μέσα στοὺς ὁποίους ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ στὶς 8 Ἰουλίου τοῦ 2013.
Τὸ μαρτυρικὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου τούτου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀξιοθαύμαστη πίστη, καρτερία καὶ ὑπομονή του ἑρμήνευσαν τελικῶς τὸ βαθὺ πνευματικὸ νόημα τῆς θαυμαστῆς ἐκείνης παρουσίας τοῦ ἱερομάρτυρος Φιλουμένου. Μὲ αὐτὴ ἐπιβεβαιώθηκε ἡ εὔνοια τοῦ Ἁγίου, καὶ ἄρα τοῦ Κυρίου, πρὸς ἕνα πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ σήκωσε μέχρι τέλους ἐν Χριστῷ τὸν σταυρό του, δίνοντας μαρτυρία Χριστοῦ μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή του, καθιστάμενος μάρτυς Χριστοῦ…..