Είναι διάχυτη η άποψη ότι η Ορθοδοξία είναι σε άμυνα, ότι η Εκκλησία του Χριστού πλέον μάχεται από μειονεκτική θέση τους εχθρούς της (είτε δαίμονες, είτε ανθρώπους που τους υπηρετούν καθόλα).
Η αλήθεια όμως είναι η τελείως αντίθετη.
Η Ορθοδοξία και η Εκκλησία του Χριστού πάντοτε είναι στην επίθεση και πάντοτε νικά. Είναι αδύνατον να χάσει ο αληθινός Χριστιανός, ο ευρισκόμενος εν υπακοή στο θέλημα του Θεού εφόσον ο ίδιος δεν παραιτηθεί και θελήσει να χάσει.
Ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μάς διαβεβαίωσε ότι “πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” [της Εκκλησίας]. Αν ο θάνατος, η απ’ αιώνων κατάρα του ανθρώπινου γένους, το μόνο βέβαιο στην επίγεια παρουσία μας, δεν μπορεί να νικήσει την Εκκλησία, πώς είναι δυνατόν να τη νικήσουν άνθρωποι και πρόσκαιρες καταστάσεις;
Όμως, ο Χριστός πήγε ένα βήμα παραπέρα για να δείξει πόση δύναμη έχει ο Χριστιανός όταν προφήτεψε πολλά από τα γεγονότα που θα προηγηθούν της Δευτέρας Αυτού Παρουσίας και της εμφανίσεως του βδελύγματος της ερημώσεως. Είπε χαρακτηριστικά: “καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται”. Ούτε τρίχα, μας διαβεβαίωσε δεν μπορούν ν’ αγγίξουν χωρίς την άδεια του Ιδίου του Χριστού. Ούτε τρίχα.
Τι φοβόμαστε, λοιπόν; Και γιατί αγωνιούμε και γιατί φερόμαστε ως οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος; Που τους βλέπεις συνεχώς να μιλάνε για επαναστάσεις, για αντίσταση στο “κατεστημένο” αλλά την κατεστημένη αμαρτία εντός τους δεν την αποτινάζουν! Που έχουν γεμίσει τις οθόνες με φανταστικούς “ήρωες” που “σώζουν και ξανασώζουν” τον κόσμο, αλλά εντέλει κάνουν μια τρύπα στο νερό, αφού ούτε τον θάνατο νικούν, ούτε μια αρρώστια να εξαλείψουν δεν δύνανται, και ο θάνατος τούς κυβερνά.
Οι Χριστιανοί δεν είμαστε τρομοκράτες του θανάτου, δεν μαχόμαστε από θέση αμύνης.
Είμαστε Ζ Ω Ο Κ Ρ Α Τ Ε Σ και εξ ορισμού νικητές. Έχουμε την ζωή, την όντως Ζωή και δεν μπορεί κανείς να μας τη στερήσει, πλην ημών. Είμαστε κατά κάποιον τρόπο “άτρωτοι” δια της πίστεως και έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε και αυτό να αποδεικνύουμε, διότι αυτήν την εξουσία μάς χάρισε ο Χριστός δια της Αναστάσεώς Του.
Ει δε μη, πώς θα αγιασθεί το όνομα του Παντοδύναμου Θεού όπως λέμε στο Πάτερ ημών; Δεν είναι βλασφημία να Τον αποκαλούμε Πατέρα, τον Παντοδύναμο Θεό, και εντούτοις να νιώθουμε εντελώς έρμαια των καιρών και των ανθρωπίνων συστημάτων; Να επικαλούμαστε την παντοδυναμία Τού μόνο σε οριακές καταστάσεις (ασθένειες, φυσικές καταστροφές), αλλά τον υπόλοιπο καιρό να είμαστε όπως όλοι οι μη πιστεύοντες στον Αναστάντα Κύριον;
Ο πιστεύων εις την Ανάστασιν είναι ήδη νικητής και πρέπει να νιώθει έτσι, με ταπεινό φρόνημα, αφού μετέχει της νίκης του Χριστού και δεν ευθύνεται ο ίδιος γι’ αυτήν. Και πρέπει να τη διαδίδουμε παντού αυτήν την νίκη επί του θανάτου και να ομιλούμε με εξουσία σ’ αυτά τα θέματα.
Είμαστε οι πάντοτε εν Ιησού Χριστώ αναστάντι νικητές. Ας το πιστέψουμε,ας το ζούμε !