Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, ο Άγιος της Συγχώρησης, Συγχωρώ… κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα, με τον άλλο, με τον άλλο… Πόσο όμορφο θα ήταν αν μπορούσαμε να σηκώνουμε έτσι «αλλήλων τα βάρη» και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο
Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, Επίσκοπος Αιγίνης
Ο Άγιος της Συγχώρησης
π. Ανανία Κουστένη
Γιορτάζει και ο Άγιος Διονύσιος, αρχιεπίσκοπος Αιγίνης. Δικός μας άνθρωπος. Ο εν Ζακύνθω. Μεγάλη μορφή του 16ου αιώνος, έγινε μοναχός, στη μονή των Στροφάδων, της Μεταμορφώσεως του Χριστού, Βυζαντινή μονή, ονομάσθηκε Δανιήλ, από Δραγανίγος. Καταγωγής, άχ, καταγωγής… Ο πατέρας του ήταν Νορμανδός. Κι η μητέρα του Ιταλίδα. Ήλθαν στην Ζάκυνθο, ανέθρεψαν, όμως, με τα νάματα της ορθοδοξίας τον γυιό τους. Κι έγινε ο καλύτερος Έλληνας. Ο καλύτερος ορθόδοξος. Ο Άγιος Διονύσιος. Ο άφθορος Άγιος Διονύσιος. Από τις μεγάλες κορυφές κι αυτός της ορθοδοξίας, τον έβαλε η Εκκλησία μας εκεί στα σύνορα Ρωμιοσύνης και Παπισμού, όπως τον άγιο Σπυρίδωνα, όπως και τον άγιο Γεράσιμο, είν’ τα ορια εκεί. Φυλάνε Θερμοπύλες αυτοί οι άγιοι. Έτσι, λοιπόν. Ήλθε στην Αθήνα, για να πάει στους Αγίους Τόπους, ο επίσκοπος Αθηνών τον έκανε μητροπολίτη Αιγίνης, του ‘δωσε και τ’ όνομά του, Διονύσιος, από το Δανιήλ, έμεινε δύο χρόνια κι ύστερα πήγε ‘κει στην πατρίδα του, ασκήτεψε, γιατί δεν έχουμε ώρα, και Στα 1622, 17 Δεκεμβρίου, στη μονή της Αναφωνητρίας, παρέδωκε το πνεύμα του στον Χριστό. Τον έθαψαν στη μονή των Στροφάδων, κατ’ επιθυμία του, και σε δύο χρόνια έγινε ανακομιδή. Διέταξε εκείνος και βγήκε άφθορος. Ευωδίαζε ο Άγιος. Είχε συγχωρέσει και τον φονέα του αδελφού του, μεγάλη υπόθεση. Μοιάζει του Χριστού κανείς, άμα συγχωρεί τους φονιάδες των δικών του. Μοιάζει του Χριστού. Γι’ αυτό κι άγιασε ο Άγιος. …..Χειμερινό Συναξάρι, τόμος Α΄ του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη, Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008
π. Anthony Bloom
Συγχωρώ… κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα,
με τον άλλο, με τον άλλο…
Κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί.
Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλο όπως είναι,
με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του,
με όλα τα βαρίδια του και τα ελαττώματά του, και λέω :
– θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό,
θα σε κουβαλήσω μέχρι Τη Βασιλεία Του Θεού,
είτε το θέλεις είτε όχι.
Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός,
θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου,
θα σε φέρω μπροστά Στον Κύριο και θα πω:
Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο,
γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί .
Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις ,
στο όνομα της δικής μου συγχώρεσης,
με Το Άπειρο Έλεός Σου, και να τον δεχθείς
στην αγκαλιά Της Αγάπης Σου! “
Πόσο όμορφο θα ήταν αν μπορούσαμε να σηκώνουμε έτσι «αλλήλων τα βάρη» και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να προσπαθούμε να λησμονήσουμε το αδύνατο σημείο του ενός, την αμαρτία του άλλου ή την κατάσταση εκείνου που περνά δύσκολες ώρες!
Πράττοντας δε αναλόγως να μην τον αφήνουμε να γονατίσει υπό το βάρος του πειρασμού αλλά αντίθετα να τον προστατεύουμε, ώστε να εμποδίζουμε την παράδοσή του σε αυτό ακριβώς που θα μπορούσε να τον κάνει να γονατίσει. Αν περιβάλαμε τον αδύνατο με άγρυπνη και τρυφερή αγάπη, πόσοι άνθρωποι δε θα ξαναέβρισκαν το νου τους και πόσοι δε θα γίνονταν άξιοι συγχώρησης– μιας συγχώρησης που θα τους δινόταν δωρεάν! Από το βιβλίο ” Το Μυστήριο της ίασης ” , του Μητροπολίτη Anthony Bloom , εκδόσεις Εν πλω.