Ἕνα κορμί ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, καί μ᾿αὐτό τρώγεται μέρα-νύχτα…
Ἕνα κορμὶ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, καὶ μ᾿ αὐτὸ τρώγεται μέρα-νύχτα. Τὸ γυρίζει ἀπὸ δῶ, τὸ γυρίζει ἀπὸ κεῖ, τὸ μισογυμνώνει, τὸ ξεγυμνώνει ὁλότελα, ξανὰ τὸ μισοντύνει, κ᾿ ἔτσι βασανίζεται, δὲν ξέρει τί νὰ τὸ κάνῃ.
Ἔ, κακορρίζικε ἄνθρωπε, τὸ ξεγύμνωσες, τὸ γύρισες ἀπὸ δῶ κι᾿ ἀπὸ κεῖ. Κ᾿ ἔπειτα, τί ἔκανες τάχα; Τὸ βρώμισες, τὸ μόλεψες, τὸ κουρέλιασες, τὸ ρεζίλεψες, κι᾿ ἀκόμα δὲν ἡσύχασες! Θεάματα, πυροτεχνήματα, ταινίες, σαρκολατρεία, ἐξαχρείωση, ζωὴ δίχως καμμιὰ οὐσία. Δὲν πᾶς ν᾿ ἀπογευτῆς λίγη ἀληθινὴ ζωή. Παρὰ κλείνεσαι μέσα στὰ σκοτεινὰ μπουντρούμια καὶ πασκίζεις νὰ ψευτοζήσῃς μὲ τοὺς ἴσκιους, μὲ τὶς φωτογραφίες!
Τί καταδίκη ἔπαθες! Τί κατάντημα, καὶ δὲν τὸ κατάλαβες!
«Ἄνθρωπος, ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκεν. Κατελογίσθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς».
«Ὁ ἄνθρωπος, ἐνῷ πλάστηκε τιμημένος δὲν τὸ κατάλαβε. Λογαριάσθηκε μαζὶ μὲ τὰ ζῷα τὰ ἄλογα, κ᾿ ἔγινε ἕνα μ᾿ αὐτά».
Φώτης Κόντογλου
Κάποτε βρεθήκαμε σ’ έναν λόφο που έβαλαν θεριστική βολή οι Γερμανοί. Όσοι βρεθήκανε εκεί στον λόφο όλοι σκοτωθήκανε εκτός ελαχίστων. Πέφταν δίπλα οι οβίδες και εγώ προσπαθούσα να διαπιστώσω αν τά ’χω τα χέρια μου, τό ’χω το στήθος μου ή μου έφυγε; Με σκέπασαν τα χώματα και δεν με έπιανε βολή, γιατί είχα Τίμιο Ξύλο πάνω μου και πίστευα. Όσοι φαντάροι το αντιλήφθηκαν πιαστήκαν από τα ρούχα μου. Μόνο αυτοί σωθήκανε. Όλοι οι άλλοι σκοτωθήκανε πάνω στον λόφο.
Γέροντας Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς († 18 Φεβρουαρίου 1998), από διήγησή του για τον πόλεμο κατά των Γερμανών, όπου πήρε μέρος.
«Αφού έγραψα πολλά κι απόχτησα κάμποση φήμη στο γράψιμο είδα στο τέλος πως μάταιη τέχνη κατέχω.
Παρομοιάζω τον εαυτό μου σαν το μετανοιωμένο ληστή, ή σαν την πόρνη πάλλαξε δρόμο, ή σαν τον όσιο Μωυσή τον Αιθίοπα, που επί χρόνια πολλά λήστεψε κ’ έσφαξε, και στα τελευταία βρήκε έλεος.
Γιατί κ’ εγώ έγραψα ιστορίες για ληστάδες και για κουρσάρους, και για φονιάδες κάθε λογής, και τώρα καταλαβαίνω, πως πρέπει να βάλω στη λίγη τέχνη μου κάποιον σκοπό καλό και βλογημένο, να πλέξω μελωδικό εγκώμιο για τους άσαρκους ασκητάδες, που ευώδιαζε το κορμί τους σαν το κυπαρισσόξυλο και σαν τα ξερά χορτάρια των γκρεμνών»
(Φώτης Κόντογλου, Μυστικός Κήπος, Αθ. 1944, σελ.21)
Όσοι βλασφημούν τα Θεία, τους περιμένουν δύο κολάσεις: η μία στην επόμενη ζωή και η άλλη, μετά όταν γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Όσοι όμως μετανοήσουν τώρα, στην επόμενη θα υποφέρουν, αλλά όταν ξανακατέβει ο Χριστός μας θα τους συγχωρέσει. Για κάθε βλασφημία που λένε οι γονείς, δεν παθαίνουν τίποτα και το κακό πάει στα παιδιά τους. Ενώ για κάθε βλασφημία που λένε τα παιδιά, ούτε αυτά παθαίνουν τίποτα και το κακό πάει στους γονείς. Έτσι η βλασφημία του ενός, τιμωρεί τον άλλον.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης