Ἀπό ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ σωφροσύνη, ἀπό τό νά προσέχει κανείς τά μάτια του…
«Ὅποιος τά μάτια του δέν μπορεῖ νά κρατήσει», λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ἀλλά εἶναι ἀσυγκράτητος στά αἰσχρά βλέμματα, πῶς εἶναι δυνατόν νά παραμείνει ἀμόλυντος;
Μήπως τάχα εἶναι ἀπό πέτρα τό σῶμα σου;», ἀπευθύνεται τώρα σέ προσωπικό ἐπίπεδο.
«Σάρκα φορᾶς καί μάλιστα σάρκα ἀνθρώπινη, πού ἀνάβει ἀπό τήν αἰσχρή ἐπιθυμία χειρότερα ἀπό τό ξερό χορτάρι».
Ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά εἶναι καί ἡλικιωμένος καί γέρος, μπορεῖ καί νά ἔχει χρόνια νά πειραστεῖ ἀπό τήν σάρκα, ἄν δέν προσέξει, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, «καί στουπί βρεγμένο νά εἶσαι», ἄν βρεθεῖς κοντά στή φωτιά, στεγνώνεις καί ἁρπάζεις φωτιά.
Καί πάλι λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος:
«Ὅταν ἑστιάσεις τά μάτια σου..», καί αὐτό ἔχει σημασία, πῶς βλέπει κανείς. Δέν πρέπει νά ἑστιάζει, νά καρφώνει ὅπως λέμε τό βλέμμα του καί μάλιστα στά σώματα, τά ἀνθρώπινα σώματα, «ἀπό ἐκεῖ» λέει, ὅταν ἑστιάσεις τά μάτια σου σέ γυμνά μέλη γυναικῶν ἀπό ἐκεῖ ξεκίνησε ὅλη ἡ ἔξαψη τῆς ἁμαρτίας.
Ὅταν τά θεάματα καί ἀκούσματα προβάλλουν παράνομους ἔρωτες», ὅπως δυστυχῶς γινόταν καί τότε στήν ἐποχή τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου στά θέατρα, σήμερα γίνεται πολύ περισσότερο στόν κινηματογράφο, στήν τηλεόραση, στό διαδίκτυο, «πές μου, πῶς θά μπορέσεις νά συμπεριφέρεσαι μέ σωφροσύνη;». Πῶς θά κρατήσεις τήν σωφροσύνη σου; Ἡ ὁποία δέν εἶναι μόνο στό σῶμα, κατεξοχήν ἡ σωφροσύνη εἶναι στόν νοῦ. Θά πρέπει νά μήν ὑπάρχουν στόν νοῦ πονηρές εἰκόνες, πονηρές φαντασίες. «Ἡ ἀρχή τῆς σωφροσύνης εἶναι, τό νά μήν βλέπουμε ἄτοπα θεάματα». Ἀπό ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ σωφροσύνη, ἀπό τό νά προσέχει κανείς τά μάτια του.
Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου/hristospanagia3
Ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης για τον Εσταυρωμένο και την ψαλμωδία στους Ναούς
«Περί Ψαλμωδίας
Όταν ψέλνης να καταλαβαίνης και να νοιώθης το τί λες. Όχι να επαίρεσαι ότι δήθεν ψέλνης ωραία, ότι είσαι καλλίφωνος. Να ζης αυτά που λες.
Κάποτε εγώ έλεγα στην Εκκλησία ένα τροπάριο του Αποστόλου Πέτρου, σχετικά με την άρνησί του. Όταν έφτασα «ο δε έκλαυσε πικρώς», τότε είδα από την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. Ευχαριστήθηκε ο Άγιος.
Άλλοτε πάλι επήγαμε με τον Στυλιανό εις την Αίγινα. Περιωδεύσαμε όλα τα Εκκλησάκια που υπήρχαν απέναντι από το Μοναστήρι του Αγ. Νεκταρίου. Στον δρόμο ακούγαμε εγώ και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα. Στο τέλος μπήκαμε εις ένα Ναό που υπήρχε ο Εσταυρωμένος. Ψάλλαμε και εκεί από το βάθος της ψυχής.
Ο Εσταυρωμένος ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδία…
Το απολυτίκιον που λέμε είναι σα να λέμε καλημέρα στον Άγιο και εκείνος μας απαντά.»
Contents