Η ζωή μας και τα πάντα εξαρτώνται απόλυτα από τον Χριστό μας… Και μας αγαπάει τόσο πολύ, όσο κανένας άλλος. Μας έχει στα χεράκια Του τα τρυπημένα από τον Σταυρό. Γιατί ο άνθρωπος είναι φτειαγμένος γιά την αγάπη. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. π. Ανανίας Κουστένης
π. Ἀνανίας Κουστένης
Γιὰ σκεφθεῖτε τί ἔχουν τραβήξει οἱ ἅγιοι! Τόσα βάσανα! Τόσα δεινά! Τόσες κακοποιήσεις ! Καὶ ἡ ψυχὴ ἦταν μέσα στὸ σῶμα. Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν τὴν εἶχε καλέσει ἀκόμα. Καὶ πεθαίνουμε ὄχι ἀπ’ τὰ βασανιστήρια οὔτε ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες οὔτε ἀπὸ τίποτα ἄλλο. Πεθαίνουμε γιατὶ τὸ θέλει ὁ Χριστός. Δὲν πά’ νά ’χουμε ἀνίατη ἀσθένεια; Δὲν πά’ νά ’χουμε ὁτιδήποτε; Δὲν βγαίνει ἡ ψυχή, ἐὰν ὁ Κύριος δὲν τὸ πεῖ. Δὲν πά’ νὰ τρῶμε καὶ νὰ πίνουμε; Oὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος. Oὔτε ὑγιεῖς, ἂν εἴμαστε, νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι. Ὄχι. Μερικοὶ ἔχουν ἀνίατη ἀσθένεια χρόνια πολλὰ καὶ ζοῦν. Γιατὶ ὁ Χριστὸς τοὺς θέλει. Ἔχει τὸν λόγο Του. Κι ἄλλοι εἶναι ὑγιεῖς καὶ πεθαίνουν ἐκεῖ ποὺ κοιμοῦνται ἢ στὸν δρόμο. Ἄρα, λοιπόν, ἡ ζωή μας καὶ τὰ πάντα ἐξαρτῶνται ἀπόλυτα ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ὁ Ὁποῖος ξέρει καὶ πόσες τρίχες ἔχει τὸ κεφαλάκι μας. Ἔτσι. Γιατὶ ἔχομε κάποιον ποὺ τὰ ξέρει ὅλα τὰ δικά μας κι αὐτὰ ποὺ δὲν φανταζόμαστε. Καὶ μᾶς ἀγαπάει τόσο πολύ, ὅσο κανένας ἄλλος. Γι’ αὐτό, αὐτὸ κατάλαβαν οἱ ἅγιοι. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ παράτησαν ὅλα. Καὶ νεότητα καὶ πλούτη καὶ ἡδονὲς καὶ δόξες καὶ θέσεις καὶ τὰ πάντα καὶ ἔγιναν τοῦ Χριστοῦ, ψυχῇ τε καὶ σώματι.
Eἶναι πολὺ σπουδαῖο αὐτό. Ἄλλωστε, σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Παράδεισος. Ἐδῶ εἴμαστε περαστικοὶ καὶ φευγαλέοι τόσο πολύ, ποὺ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα. Πέρασαν τὰ χρόνια, ἐγὼ θυμᾶμαι χτὲς ἤμουν παιδάκι καὶ τώρα ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. «Τὸ γῆρας περὶ κεφαλήν», ποὺ λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος. Ἔτσι εἶναι. Περνάει τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα! Καὶ θὰ περάσουν καὶ τὰ ὑπόλοιπα. Ἀλλὰ εὐτυχῶς ποὺ περνάει, γιατὶ ἔχει καὶ βάσανα ὁ βίος. Γι’ αὐτό, ἅμα ἔχουμε βάσανα μεγάλα, νὰ σκεπτόμεθα ὅτι κάθε μέρα ποὺ φεύγει δὲν ξανάρχεται. Δὲν ξανάρχεται. Ὁπότε, τί γίνεται ἀπὸ ’κεῖ καὶ πέρα; Θ’ ἀντέξομε. Κι ἀντέχομε. Γιατὶ μᾶς βαστάει ὁ Κύριος ἀντέχομε. Κι ἂν ἐπιτρέψει νὰ πεθάνομε ἢ ὁτιδήποτε, πάλι γιὰ καλό μας εἶναι. Γιὰ καλό μας εἶναι. Μᾶς ἔχει στὰ χεράκια Του τὰ τρυπημένα ἀπὸ τὸν Σταυρό. Καὶ μᾶς λέει, «Γιά κοιτάχτε ἐδῶ! Κοιτάχτε καὶ τὰ ποδαράκια μου, κοιτάχτε καὶ τὴν πλευρά μου». Δὲν ἔκλεισαν οἱ πληγὲς τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ξέρετε αὐτό; Oὔτε πρόκειται νὰ κλείσουν, λὲν οἱ Πατέρες. Κι ὅταν πᾶμε στὴν αἰώνια ζωή, θὰ μᾶς δείχνει τὶς πληγές Του ὁ Χριστός. Καὶ θὰ μᾶς λέει, «Κοιτάχτε, βρέ, πόσο σᾶς ἀγάπησα καὶ πόσο σᾶς ἀγαπῶ».
Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτειαγμένος γιὰ τὴν ἀγάπη. Δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς αὐτήν. Γι’ αὐτὸ κι αὐτὴν ζητᾶμε. Σ’ ὅ,τι κάνομε. Καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ κάνομε. Καὶ τὸ κακὸ ποὺ κάνομε. Κι ὁτιδήποτε κάνομε, αὐτὸ ζητᾶμε. Ἀλλὰ εἶναι λάθος δρόμος. Γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται καὶ ἁμαρτία αὐτό. Ἁμαρτάνω σημαίνει σφάλλω περὶ τὸν σκοπόν. Δὲν βρῆκα τὸν στόχο μου. Ἔτσι. Ξαστοχῶ, ποὺ λένε στὰ λαϊκά. Λοιπόν.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,, Φθινοπωρινὸ Συναξάρι, Τόμος Β´
