Πόσο εύκολα φεύγει από μας και πόσο γρήγορα από τον κόσμο μας η ζωή!
Πόσο πιο εύκολα εξανεμίζεται το μοναδικό της μυστήριο, η αγάπη! Όλα είναι μια λεπτή και ευαίσθητη ισορροπία. Ή την χάνεις ή την βρίσκεις.
Ή την κρατάς ή την απωθείς. Κάθε ώρα δίνουμε ιδιότυπες εξετάσεις: με θέμα και χωρίς θέμα, σε γραπτό, σε προφορικό, κυρίως δε, σε έμπρακτο λόγο. Όλα τα χάνουμε και όλα τα αποκτούμε. Όλα κερδίζονται και όλα διακυβεύονται. Όλα τα διεκδικεί η έμπνευση και όλα τα παραδίδει το δεδομένο. Όλα είναι ελεύθερα και όλα καθοριστικά. Καθοριστικά, ρυθμιστικά και καταλυτικά: Μια βία στο νεύμα που εκτοξεύουμε αμήχανα. Μια βέβαιη στοργή στον φευγαλέο υπαινιγμό. Μια βαριά στιγμή ελαφριάς αδιαφορίας. Μία καρδιακή αγκαλιά δίχως σαρκική κράτηση. Μια αδιόρατη κίνηση αποστροφής, απόρριψης και χλευασμού. Μία σύντομη φορά γεμάτη από αναζήτηση και νοιάξιμο. Ένας αιφνίδιος τρόπος που είναι γεμάτος μολυβένια αυθάδεια και ψέμα. Μια ποθητή αλήθεια βουτηγμένη στην αναπάντεχη στοργή. Δεν αγαπάμε που δεν αγαπάμε, ποιος ο λόγος να μη το παραδεχτούμε; Μήπως δεν το νιώθουμε ότι δεν αγαπάμε; Ή μήπως δεν το νιώθουν και οι άλλοι, μαζί με μας; Ποιος ο λόγος να δανειζόμαστε συνέχεια υπεκφυγές για να αυξάνουμε το μέσα μας κενό; Το κενό που είμαστε εμείς και που βαρέθηκε να λουφάζει μέσα μας; Χρειάζεται να παίζουμε παιχνίδια με τον εαυτό μας και τους άλλους; Με τον Θεό που ανακαλύπτουμε στα πρόσωπα των άλλων παρά στους στοχασμούς της διανοίας μας; Το Λούνα Παρκ της μοναξιάς μας, μας προδίδει και μας εκθέτει συνέχεια. Στερούμαστε πολύ την αγάπη. Και την στερούμαστε όσο δεν προσχωρούμε προς αυτήν. Η απουσία και η στέρησή της, μας κάνουν σπασμωδικά κουτούς και αυτάρεσκα άσχημους: θελήσαμε να φτιάξουμε περίτεχνα την καρικατούρα της γι’ αυτό και μετατρέψαμε αυτήν την αγάπη που μας λείπει και που δεν κατορθώσαμε στη ζωή μας σε μια αέναη αγαπολογία.
Αγαπολογία: το εισιτήριο της απάτης που χρειάζεται η φιλαυτία μας. Το εισιτήριο για να μπει κανείς απατηλά στις ανυποψίαστες ή άσοφες καρδιές. Πάντως, μια φορά, καρδιές! Να γεμίσει ο κόσμος λόγια, λόγια, λόγια, πάλι λόγια και πάντα λόγια! Πετάξαμε τις πράξεις πέρα. Οι προθέσεις, είναι στο μεταίχμιο. Σε λίγο θα εξοστρακιστούν κι αυτές. Και θα μείνουν οι εκθειάσεις, οι κολακείες, τα εγκώμια, τα ατέρμονα κτητικά και τα γλοιώδη υποκοριστικά, οι καρδούλες και τα θηλυπρεπή «φιλάκια», «ματάκια», «χαντράκια» κλπ, –η γύμνια μας όλη σε «αστειάκια» και «λογάκια». Αγαπολογικός χριστιανισμός! Ίσαμε να μη νιώσει κανείς μόνος, να μη βρεθεί ποτέ με τον εαυτό του. Να μη σοβαρευτεί χαρούμενα. Να μην ελευθερωθεί υπεύθυνα. Να μη παύσει να μισεί με το φλύαρο εγκώμιο. Να μην αρχίσει να μιλάει με τη σιωπή. Να μη σιγήσει κάτω από τους στεντόρειους φθόγγους της ψυχής του. Να μην εμψυχωθεί με τις πράξεις. Να μη πραγματώσει την ευχή! Να μην ευχηθεί με το λόγο! Να μη λογικευθεί με την αγάπη! Να μην αγαπήσει τη θέα του πλησίον. Να μη δει τον άλλον μέσα του. Να μη μπει μέσα στον κόσμο του άλλου, με την αγαπητική έξοδο και με την κένωση της θυσίας. Να μη κατευθυνθεί προς το «εμείς», αφήνοντας το επάρατο «εγώ». Προτιμούμε τόσο πολύ να κρυβόμαστε πίσω από την ενδόμυχη αμαρτία μας και να αγαπάμε μυθοποιημένα, με τα λέπια του ευγενούς ψεύδους, της ανομολόγητης απάτης, του βαυκαλισμού που θεωρούμε απαραίτητο και πολύτιμο αντί για τοξικό, ανωφελές και ζημιογόνο. Απαρεσκόμαστε σαν τους σκληροπυρηνικούς και αυταρχικούς να αγαπάμε εγκάρδια, ειλικρινά, ανυπόκριτα, απλά, λιτά, όμορφα, σταράτα και απομυθοποιημένα. Μεταλλάξαμε κατά το συμφερότερο την αγάπη με την αγαπολογία! Γιατί προφανώς μας είναι το μόνο εύκολο. Γιατί βεβαίως μας είναι το μόνο ευχάριστο. Ένα σκέρτσο της φιλοδοξίας, ένα κόλπο της κενοδοξίας, μια ματιά της ιδιοτέλειας, ένα ολίσθημα της φιλοκοσμίας, όλα αυτά και πολλά άλλα, κάτω από μια πλουμιστή ανοιχτή ομπρέλα που τα σκεπάζει όλα στοργικά και αδερφικά και που λέγεται «αγαπολογία». Μη φοβάστε! Όλοι οι αγαπολουγούμενοι στηριχτείτε πάνω της. Τα ύψη της πλάνα, αβέβαια και φρούδα. Και όλη η βάση της μεγάλης πτώσης μας, εκεί βρίσκεται: στα πλάνα ύψη. Δεν υπάρχει «αγαπολογία» που να μην καταρρέει και να μη ξεφτίζει. Γιατί δεν έχει αλήθεια μέσα της για να σταθεί. Γι’ αυτό και τίποτα στον κόσμο δεν συγκρίνεται με την ατόφια αγάπη. Με την ατόφια ζωή. Και ακόμη περισσότερο: με την ζωή της ζωής μας: την αγάπη!…