Ένα θαυμαστό και όχι παράδοξο για την απεριόριστη λογική του Θεού, αλλά μόνο για την περιορισμένη ανθρώπινη λογική, φαινόμενο: Το λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ, ο οποίος εορτάζει στις 30 Αυγούστου, παραμένει εδώ και 486 χρόνια (κοιμήθηκε το 1533) τελείως άφθαρτο.
Και παρά την προσπάθεια επί κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία να βεβηλωθεί, διατηρήθηκε ανέγγιχτο. Και όταν κάνουμε λόγο ότι είναι τελείως άφθαρτο, εννοούμε ότι δεν έχει χάσει το φυσικό του χρώμα, ούτε την ελαστικότητα του και διατηρεί ακόμη και τους μυς, το λίπος και τον υποδόριο ιστό.
Και φυσικά θαυματουργεί… Αλλά για να συμβεί αυτό, προηγήθηκε η ταπείνωσή του και η υποταγή του στο θείο θέλημα. Από τα 19 του χρόνια, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1448 στα μέρη του Νοβγκορόντ της Ρωσίας, μόνασε στη Μονή Βαλαάμ και μάλιστα οδήγησε στο μοναχισμό και τους δύο γονείς του.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τη σάρκα του όχι μόνο δεν την έκανε είδωλο του εγώ του, όχι μόνο δεν την παραχάιδεψε, όχι μόνο δεν την άφησε να αποθρασυνθεί, αλλά σχεδόν την κατήργησε. Της είπε ένα μεγάλο όχι και δεν της επέτρεψε ούτε στιγμή να κατακτήσει έδαφος και υπεροχή κατά του πνεύματος.
Δέκα ολόκληρα χρόνια τα πέρασε σιωπηλός και με ελάχιστη τροφή σ’ ένα νησάκι. Και άλλα επτά, στις όχθες μιας λίμνης τρώγοντας μόνο χόρτα και έχοντας να αντιμετωπίσει τις σωματικές ασθένειες και το ανυπόφορο κρύο.
Τι είχε κατορθώσει; Να επιβληθεί στον εαυτό του πνευματικά. Πέτυχε την αυτοκυριαρχία του και δάμασε τις αισθήσεις του. Με πράξεις αυταπάρνησης απαλλάχτηκε από τα ανθρώπινα ηθικά κακά. Εκδικήθηκε με ιερό και άγιο τρόπο τον εαυτό του.
Έτσι προκάλεσε και προσκάλεσε την εμφάνιση μπροστά του της Αγίας Τριάδας, με τη μορφή τριών αγγέλων, που τον άγγιξε, αλλά και της Παναγίας. Έτσι, στο Σβιρ έκτισε Μοναστήρι με ναό της Αγίας Τριάδος, καθώς και ναό της Αγίας Σκέπης.
Το αποτέλεσμα; Βλέποντας ο Θεός την πίστη του να έχει τόσο βαθιές ρίζες του απέδωσε το βραβείο, όπως γνωρίζει η αγαθοσύνη του. Κρατά, αιώνες τώρα, το λέιψανό του αναλλοίωτο.
Για να καταλάβουμε όλοι μας, επιτέλους, ότι χριστιανική ζωή δεν σημαίνει μόνο η ορθή θεωρία της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας και η παραδοχή των αληθειών της.
Αλλά είναι κάτι περισσότερο. Είναι πράξη, είναι βίωμα. Η πράξη του, το βίωμά του κρατά άφθαρτο και δροσερό το λέιψανο του αγίου Αλεξάνδρου, απ’ όπου αντλούμε σθένος, αισιοδοξία, παρηγοριά. Μετατρέπεται το δάκρυ της λύπης σε δάκρυ χαράς.
Η θλίψη σε ευφροσύνη. Ο πόνος σε ανακούφιση. Το πένθος σε χαμόγελο. Η ήττα σε νίκη. Γι’ αυτό ας μην απογυμνώνουμε τη γνήσια πίστη από την αχώριστη αδελφή της, που είναι η ζωντανή χριστιανική ζωή.
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/