Η πίστη και η αγάπη προς τον Θεό δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεθωριάζει και να φεύγει απ’ την καρδιά μας. Η άκτιστη Εκκλησία του Χριστού είναι καθαρή και αγία. Τα ανθρώπινα μέλη της στο εγκόσμιο επίπεδο είναι και θα είναι αμαρτωλά.
Παρά τα όποια λάθη, τις πτώσεις, τα ατοπήματα, τα ολισθήματα, τις τυχόν «μικρές» ή «μεγάλες» αμαρτίες, πρέπει να κρατάμε σφιχτά την άγκυρα της πίστεως, αν θέλουμε να μη βυθιστούμε από το βάρος των δοκιμασιών που μας βρίσκουν. Αν όμως η πίστη μας είναι επιφανειακή και δεν έχει βάθος, συντριβή και πόνο καρδιάς, δίψα και πόθο Θεού, είναι πολύ εύλογο μετά να καταρρεύσει με την πρώτη δοκιμασία που χτυπάει την καρδιά και τη ζωή μας.
[sc name=”glyka-toy-koytalioy” ][/sc]
Πολλοί άνθρωποι «σκανδαλίζονται» σήμερα για τον ένα ή άλλο λόγο, με κάθε αιτία και αφορμή. Αγνοούν όμως ότι το σαράκι του σκανδαλισμού ως συνήθως έχει σχέση με την πνευματική ανωριμότητα που φέρουμε ανίδεοι μέσα μας, με την τοξική ελαφρότητα της δικής μας πίστης και συνιστά στην ουσία του λανθασμένο δικαίωμα, παρρησία, διεκδίκηση, απαίτηση, άρνηση και κατάκριση, μια ανεξακρίβωτη γκάμα στοιχείων εμπαθείας τα οποία υπεραφθονούν μέσα μας· γεγονός που εμποδίζει σοβαρά να κατέλθουν αισθαντικά και απτά τα δώρα της Χάριτος στη ψυχή. Χωρίς αυτά τα δώρα όμως, εμείς μένουμε ακόμη πιο μόνοι, ανίσχυροι και ευάλωτοι, κυριολεκτικά αδόκιμοι και ευόλισθοι την ώρα του όποιου εξωτερικού ή εσωτερικού πειρασμού.
Ο πρώτος ουσιαστικός αγώνας για την εν Θεώ ελευθερία του πνεύματός μας, συνιστά από μέρους μας μια σφοδρή υπερκέραση της ίδιας της λογικής μας, η οποία, όπως είναι μόνιμα διαπιστωμένο, έχει πάντα έτοιμο κάθε ανακριτικό ή απορριπτικό λόγο για όλα σχεδόν τα θέματα της ορθόδοξης πνευματικότητας.
Πρέπει να έχουμε ή να βρούμε εκείνη την άνωθεν πολύτιμη δύναμη να μένουμε ασάλευτοι, εδραίοι και ανεπηρέαστοι. Οι άνθρωποι πάντα πέφτουν και σφάλλουν. Δεν άνοιξε ξαφνικά ο Ουρανός και έριξε κάτω στη γη αγίους, αναμάρτητους και άπταιστους. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, το μεγαλύτερο σφάλμα μας είναι να βασίζουμε ή να σχετίζουμε το μυστήριο της πίστης με ανθρώπους που πάντα –ή σχεδόν πάντα– σφάλλουν ως άνθρωποι, όπως ακριβώς ή στο περίπου σφάλλουμε κι εμείς…