Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
‘’και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν ‘’ (Ματθ. 27,51)
Ω, τι φοβερή μομφή εναντίον του ανθρωπίνου γένους! Ακόμη και η νεκρή Φύση αναγνώρισε Αυτόν, τον οποίο οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να αναγνωρίσουν! Όλα τα βουβά πλάσματα της Φύσεως έτρεμαν κι άρχισαν να διαμαρτύρονται, το καθένα με τον δικό του τρόπο, στη δική του γλώσσα. Η βουβή γη σείεται – αυτή είναι η γλώσσα της. Οι πέτρες σχίζονται – αυτή είναι η γλώσσα τους. Ο ήλιος συστέλλει το φως του – αυτή είναι η γλώσσα του. Όλη η κτίση αντιδρά με τον δικό της τρόπο. Όλη η κτίση συγκαταβαίνει σ’ Εκείνον – όπως άλλοτε, στον Παράδεισο, υποτασσόταν στον Αδάμ.
Πως συμβαίνει και η άλογη κτίση Τον γνωρίζει και υποτάσσεται σ’ Αυτόν; Δεν το γνωρίζουμε είναι κάποιο είδος εγγενούς ενστίκτου της άλογου κτίσεως, προερχόμενο από τον Λόγο του Θεού που τη δημιούργησε. Το ένστικτο αυτό της αλόγου φύσεως είναι πιο πολύτιμο από τον νου του έλλογου ανθρώπου, όταν είναι σκοτισμένος από την αμαρτία!
Απ’ όλα τα όντα επί της γης, κανένα δεν είναι πιο τυφλό από τον άνθρωπο, όταν ο νους του είναι σκοτισμένος από την αμαρτία! Ο άνθρωπος, όχι μόνον αποτυγχάνει να δει αυτό που πλάστηκε για να είναι ορατό, αλλά επίσης βλέπει εκείνο που είναι αντίθετο προς την ύπαρξη, αντίθετο προς τον Θεό και αντίθετο προς την αλήθεια! Αυτή είναι διαβάθμιση τυφλότητας πιο πέρα από την τυφλότητα: είναι βαθμούς κάτω από το μηδέν! Αυτός είναι ο άνθρωπος, όταν πέφτει πιο χαμηλά από την άλογη φύση. Διότι, όταν οι αρχιερείς του Θεού στα Ιεροσόλυμα δεν αναγνώριζαν τον Θεό τους, όμως οι καταιγίδες και οι άνεμοι Τον αναγνώριζαν• τα φυτά και τα ζώα Τον αναγνώριζαν• οι θάλασσες, τα ποτάμια, η γη, οι πέτρες, τα αστέρια, ο ήλιος, μέχρι και αυτοί οι δαίμονες Τον αναγνώριζαν. ’Ω! τι ντροπη για την ανθρωπότητα!
Η γη, σαλεύθηκε, οι πέτρες σχίσθηκαν και ο ήλιος έκρυψε τις ακτίνες του, με οργή μαζί και θλίψη. Όλη η Δημιουργία συστέναζε για την άρρητη οδύνη του Υιού του Θεού- για τον πόνο Του που έκανε τους ιερείς στα Ιεροσόλυμα να χαίρουν! Διαμαρτυρία, στεναγμός, θλίψη και φόβος! Όλη η κτίση έντρομη έγινε με τον θάνατο Εκείνου, ο οποιος την είχε καλέσει εκ του μη όντος εις το είναι, προστάζοντάς την να γεννηθεί και να χαίρει για την ύπαρξή της. Σαν να ήθελαν να πουν τα κτίσματα: «Σε ποιόν θα υποτασσόμαστε και ποιος θα διακρατεί και θα συντηρεί τα σύμπαντα, τώρα που ο Παντοδύναμος Δημιουργός παρέδωσε το πνεύμα Του;».
Ω, αδελφοί μου, ας αισχυνθούμε γι’ αυτή τη διαμαρτυρία, γι’ αυτή την οδύνη, τον στεναγμό και τον φόβο της βουβής και άλογης κτίσεως! Ας αναβοήσουμε εν μετανοία προς τον Κύριό μας, τον Νικητή του θανάτου: «Συγχώρεσέ μας, μακρόθυμε και πολυεύσπλαχνε Κύριε, διότι πραγματικά, όποτε αμαρτάνουμε και προσβάλλουμε Εσένα, δεν γνωρίζουμε τι κάνουμε!».
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, εκδ. Άθως).
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2009/12/prologue-march-28-april-10.html
Πηγή